Laat Toon alsjeblieft zitten 27 januari 2020

Met verbijstering zag ik zondagavond een stuk of vijftig woedende supporters
een aanval doen op de toegangsdeur van het sjieke deel van het stadion. De deur waar ik als
eenvoudige supporter nooit door naar binnen mag. Ik zag de ME zich formeren en gaf op
mijn fietsje wat extra gas. Sommige dingen zijn te onwaardig om naar te kijken.

Als iemand denkt dat ik nu ga zeggen: maar ik begrijp die woedende supporters wel, die
heeft het mis. Ik weet waarom ze het doen, maar dat is wat anders. Hun woede wordt gevoed
door de slechte resultaten van PSV en drank en andere middelen. Zoveel weet ik er wel van
dankzij mijn tripjes naar het buitenland.  Die tripjes worden hun nu door de neus geboord.
Wat in dit verband eigenlijk best een aardige woordspeling is, maar die kun je alleen begrijpen
als je een keer mee bent geweest en in het toilet van een bierkelder in Munchen de papiertjes
hebt gezien waarin de coke zat.

Tuurlijk ben ik ook teleurgesteld. Het is voetbaltechnisch gezien ook een drama, maar drama’s
komen in elk bedrijf voor. Er zijn overal soms momenten dat het minder gaat. Soms wordt er
dan iemand geslachtofferd in de hoop dat het beter gaat. Soms gaat dat niet meteen, zoals nu
bij PSV.

Het slachtofferen van iemand heeft meestal wel tot gevolg dat de anderen aan de top op hun
hoede zijn. Dat ze een stapje meer zetten om te voorkomen dat er nog eens zo’n situatie
ontstaat. Je maakt mij niet wijs dat ze dat in de directiekamer van PSV niet door hebben.

Natuurlijk zijn de spelers die zijn aangekocht onder leiding van John de Jong niet wat iedereen
ervan verwachtte. Het is vervelend dat er eigenlijk niet eentje aan de verwachtingen voldoet.
Maar dat heeft er ook mee te maken dat de rest van het team als natte kranten speelt. Een
elftal is zo sterk als de zwakste schakel. Als je geen eenheid hebt kan niemand boven zichzelf
uitstijgen. Een eenheid wordt gemaakt door een trainer.

Daarom lijkt mij één slachtoffer wel voldoende. Als je nu de hele top naar huis stuurt dan
wordt zo’n club stuurloos en je lost er niks mee op. Integendeel je gooit een brok ervaring weg.
Nota bene een man die boeken schrijft over leiderschap. Die weet hoe het werkt, geef hem nu
de tijd te bewijzen wat hij waard is als crisismanager. Dat vraagt geduld en ik weet dat
supporters dat in het algemeen niet hebben. Als Gerbrands c.s. snel laten zien welke
verbeteringen er worden doorgevoerd, dan kan het tij weer keren.

Terwijl is gisteravond naar huis fietste en die vijftig man tekeer zag gaan, gingen er ruim
dertigduizend gewoon naar huis. Een groot deel van die mensen floot de ordeverstoorders in
het stadion uit toen de spandoeken tegen de directie werden ontrold. We moeten zien te voorkomen
dan de situatie in de greep komt van een minderheid met een grote mond. Daar zijn we om ons
heen al genoeg slechte voorbeelden van.

 

  1. Piet van den Boom (reply)

    29 januari 2020 at 20:30

    Het blijft sport, en dus heeft het kenmerken van gokken. In principe een even grote kans om te winnen, te verliezen of quitte te spelen.
    Verliezen hoort bij het spel. Als iemand bij een flipperkast verliest schopt hij het apparaat toch ook niet te grabbel?
    Voetbal is in wezen niet meer dan een spelletje. Maar de voetbalwereld is veranderd in een waanzinnig casino waar het gaat om miljoenenwinsten en -verliezen. De clubs zelf scheppen een sfeer van veel te hoge verwachtingen. Het wordt dan voor fans moeilijk om geduld te bewaren als het fout gaat. Een keer, ok. Twee keer jammer. Maar als het erger wordt slaat de frustratie toe. En helaas zijn sommige supporters niet zulke talenten in het omgaan met frustraties…
    En clubs zijn nog altijd niet erg handig als het gaat om crisismanagement,

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Supporters -Van Bommel 1-0 9 december 2019

PSV-trainer Van Bommel is gered met de 5-0 op Fortuna Sittard, dat zo onthutsend zwak speelde
dat je met een ouderwetse gevangeniskogel om één been moest spelen, wilde je daar van verliezen.

Maar volgens mij leed de trainer desondanks een grote persoonlijke nederlaag. Hij wisselde
eindelijk Pablo Rosario, niet omdat hij dat zelf wilde maar omdat de supporters deze
onfortuinlijke voetballer in de eerste helft tot de grond hadden afgebroken met een fluitconcert.
Die jongen zou voor eeuwig beschadigd zijn geworden als hij was blijven staan. Zo dwongen de
supporters Van Bommel tot een keuze die hij met zijn eigenwijze hoofd al maanden niet wilde maken.

In de tweede helft dwongen de spreekkoren Van Bommel ertoe om Ibrahim Affelay op te stellen.
Deze volksheld liep warm waarna ook de supporters hun stembanden warmdraaiden. Daarna
ging hij weer zitten en brak de verbale hel los. Het legioen gilde over Van Bommel: hij luistert
wel, hij luistert niet, hij luistert wel, hij luistert niet.

Opnieuw werd Affelay van de reservebank geplukt. Ondertussen bleef het stadion schreeuwen.
Uiteindelijk mocht de 34-jarige voetballer zijn rentree maken. Het volk zong Van Bommel
luidkeels toe. Het cynisme golfde door het stadion.

Het kan niet anders of het moet voor een trainer die zo ongelofelijk eigenwijs is als een nederlaag
voelen dat de supporters hem uiteindelijk op de knieën dwongen. Dat is misschien nog wel erger
dan een wedstrijd verliezen. Het betekent namelijk dat de tienduizenden in ieder geval voor één
keer jouw macht hebben gebroken.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Gelukkig hebben we de voetbalhumor nog 4 december 2019

Wat moet je ervan zeggen? Je kunt er veel over zeggen, je kunt er helemaal niks over zeggen.
Heel even dan. Het gaat niet goed met mijn kluppie PSV en dat is balen. Je rijdt door weer en
wind op je fietsje naar het stadion om daar het voetbalhart te laten verwarmen. Dat gebeurt niet.
Teleurstelling stapelt zich op teleurstelling.

Thuis voor de buis naar uitwedstrijden kijken is helemaal geen onverdeeld genoegen. De laatste
weken heb ik halverwege de wedstrijd de TV uitgezet en toen ik drie kwartier later naar de uitslag
keek bleek dat ik mijzelf had getrakteerd op een halve minuut ergernis in plaats van nog eens 45.

In het stadion loop je niet weg, want dan word je uitgejouwd met teksten als Ajax-publiek,
Ajax-publiek . . . .  Of: Laat je club maar in de steek . . . .  Zoveel aandacht wil je niet als je in
je eentje de trappen af sjokt.  Het is maar goed dat dat gebeurt want ik denk dat het
voorkomt dat na een uur het stadion halfleeg is.

Is er dan helemaal niks om je vrolijk over te maken? Een beetje. Ik zit in een appgroep met
diehard supporters. Het cynisme druipt nu uit mijn smartphone. Maar dat niet alleen, ook
de typische voetbalhumor stroomt als diarree over mijn scherm.

Het is ongelofelijk hoe snel er gephotoshopt wordt en hoe snel grappen ontstaan. Ze zijn
niet altijd even leuk, maar er zijn er ook waar ik ontzettend om moet lachen.

Sowieso kan voetbalhumor mij wel bekoren. Dan bedoel ik de humor van al die gewone
jongens die zich door de week bij hun baas een slag in de rondte werken en dan op zaterdag
samen een spandoek maken waarmee wij zondags verrast worden. Er zijn veel creatieve
gasten bij. Dan heb ik het nog niet over de eenlingen die in hun vrije tijd grappen bedenken,
fotocollages maken en die dan rondsturen.

Geloof me, als de spelers op het veld maar de helft van die creatieve invallen zouden hebben,
dan zouden we er nu heel veel beter voor staan.

De leukste:

Black Friday bij PSV, bij aankoop van 1 trainer een gratis TD. Twee linksbacks voor de prijs
van één (weinig gelopen, altijd binnen gestaan). Handjevol oud-internationals (opknappertjes)
tegen elk aannemelijk bod. Voormalig wonderkinderen, setje van 3, nu voor de helft.
Uruguayaanse topspeler, licht beschadigd maar erg goed uitgerust, over 4 maanden gratis
af te halen. En nog een restpartij aanvoerders, 1 kapot, 1 loopt niet lekker, voor de hobby. Op = Op.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Veghel terug op de poef 6 november 2019

Nu ik een jaartje als hoofdredacteur van de lokale omroep rondloop in Meierijstad begin ik een
heel klein beetje zicht te krijgen op de lokale verhoudingen. Ik kan ze nog niet doorgronden,
daar is veel meer tijd voor nodig, misschien wel meer tijd dan mij – tot aan mijn pensioen over
ruim twee jaar – is gegund.

Meierijstad is een samenraapsel van Sint-Oedenrode, Schijndel en Veghel. Ik heb tot nog toe
niemand gesproken die dat een logische keuze vond. Laat staan dat ik iemand heb gesproken
die zichzelf een inwoner van Meierijstad vindt. Dat hoeft ook niet. Eigenheid is een groot goed.

De drie dorpen zijn totaal verschillend. Marrik van Rozendaal van D66 omschreef het in maart
zo (ik vertaal het vrij): Veghel blinkt uit in ondernemerschap. Rooi blinkt uit in cultuurhistorie
en Schijndel blinkt uit in sociaal en inclusief denken.

Van de drie dorpen is Veghel het meest stads of beter gezegd: het minst dorps. Dat kan ook
niet anders als je bedenkt dat daar de grote bedrijven zijn gevestigd: Jumbo, Sligro, Vanderlande,
Hutten, ‘de’ Mars, enzovoort. Dat trekt mensen aan die verder kijken dan het dorp waar ze
toevallig werken. Dat heeft invloed, zoals ook expats uit de hele wereld invloed hebben op Eindhoven.

Je kunt lang en breed praten over de keuze die drie dorpen samen te voegen, maar hij is
met volle verstand gemaakt en dan moet je profiteren van elkaars sterke punten. Dat
blijkt nog verdomd moeilijk. Veghel heeft een winkelhart dat gereanimeerd moet worden.
Er staan heel veel winkels leeg. De gemeente heeft nu een herstelplan gemaakt, waar op één
na alle politieke partijen het mee eens zijn. Daar is nog geen geld voor, maar de intentie is
er en dat is wat waard.  Het moet in ieder geval allemaal kleiner en compacter. Veghel moet niet
langer concurreren met Den Bosch, maar vooral zichzelf blijven.

Dat getuigt van realiteitszin. Wat dan opvalt in de gemeentelijke vergaderingen is de bijna
vileine ondertoon waarmee lokale politici met hun wortels in Schijndel, Veghel terug naar de poef
sturen. Diezelfde Marrik van Rozendaal uit Schijndel noemt het een “correctie op de stedelijke
ambitie van Veghel”.  Het wordt dorpser en leuker, zei hij. Zijn dorpsgenoot Laurens van Voorst
van Hart zei: “We moeten wennen aan het idee dat Veghel een dorp is”.

Het doet mij denken aan de situatie in Zuidoost-Brabant, nu bekend als Brainport of de
Metropoolregio Eindhoven. Dat gebied is vooral dankzij Eindhoven een Nederlandse mainport
geworden. De kleine gemeenten gooien vooral de hakken in het zand.  Ondertussen profiteren
ze allemaal mee van de welvaart en de aantrekkingskracht van Eindhoven.

In Meierijstad klinkt soms een zwakke roep om de blik richting buurman Brainport te richten.
Bedrijven als Jumbo doen dat al lang. Jumbo is één van de vijf bedrijven die zich met de naam
Brainport als shirtsponsor verbonden hebben aan PSV. Bob Hutten van het gelijknamige
cateringbedrijf heeft al eens gewaarschuwd voor bekrompenheid. Dat soort bedrijven is de
dorpse mentaliteit allang voorbij.

Maar ze zien ze in Brainport al aankomen, die politici die Veghel terug op de poef willen. Volgens
mij wordt daar op Strijp-T heel hard om gelachen.

Een groot deel van de welvaart van Meierijstad is te danken aan de aantrekkingskracht van Veghel.
Je mag toch hopen dat het chauvinisme in de andere dorpen er niet toe leidt dat dat uit het oog wordt
verloren. In Meierijstad noemen ze de ombouw van het winkelhart van Veghel één van de grootste
opgaven. Hopelijk mondt dat er niet in uit dat de cultuurhistorici uit Sint-Oedenrode en de sociaal
geëngageerde Schijndelaren de kip met de gouden eieren gaan slachten omdat ze het niet kunnen
verkroppen dat ze niet meer alleen de baas zijn over hun eigen koninkrijkje.

  1. Laurens van Voorst (reply)

    6 november 2019 at 09:43

    Een wel heel wonderlijke analyse.

    Veghel de kip met gouden eieren? Wil de schrijver zich alsjeblieft eens verdiepen in de financiële sores die Veghel als bruidsschat inbracht? Ik som nog maar eens op: de schuld per inwoner was groter dan de staatsschuld per inwoner, de structurele uitgaven waren hoger dan de structurele inkomsten en het lokken van al die bedrijven maakte Veghel bijna failliet. 175 miljoen aan onverkochte bedrijfsgrond is nogal veel voor een gemeente van, destijds, 35.000 inwoners. Na Lelystad had Veghel de hoogste schuldquote van Nederland, meneer De Vries.

    De prijs die Veghelaren daarvoor moesten betalen was fors. Schoolgebouwen en het zwembad werden ondanks noodzaak niet gerenoveerd en alles wat met het sociaal domein te maken had werd veronachtzaamd. Het centrum kakte in omdat de gemeente invloedrijke ondernemers de vrijheid gaven om aan de Noordkade een concurrent van dat centrum te ontwikkelen. Alles voor de grote entrepreneurs.

    Vriend en vijand weten dat Veghel bij Schijndel aanklopte omdat juist díe gemeente werd beschouwd als kip met gouden eieren. Dat deed Veghel met succes. Het armoedebeleid in Veghel is op Schijndels niveau gebracht, scholen worden opgeknapt, een nieuw zwembad is aanstaande en Erp gaat mogelijk een 19,5 miljoen kostend Omnipark krijgen. En eindelijk wordt er ingegrepen in het centrum. Waarbij de externe adviseur tijdens een presentatie het centrum van Schijndel als lichtend voorbeeld beschouwde.

    Hopelijk mondt het allemaal niet uit dat Veghel de cultuurhistorie van Sint-Oedenrode en het sociaal beleid van Schijndel gaan slachten omdat Veghel het niet kan verkroppen dat er meer in het leven is dan bedrijfsterreinen en asfalt.

  2. Jan de Vries (reply)

    11 november 2019 at 07:52

    Beste Laurens,

    Mijn kollumpje (geen analyse) gaat over heden en toekomst. Jouw reactie gaat over verleden. Daarmee onderstreept jouw reactie precies wat ik bedoelde. Voor mij is niet de vraag hoe het vroeger was, voor mij is de vraag hoe de hele gemeente Meierijstad kan profiteren van het economisch potentieel van Veghel nadat die gemeente door Schijndel uit het moeras is getrokken (en van het sociale karakter van Schijndel en de besef van cultuurhistorie van Sint-Oedenrode). Om dat te sturen heb je bestuurders en politici nodig die kansen zien en die over het verleden en de schaduw van hun oude gemeente heen kunnen stappen. Jouw scherpe geest en eloquentie kennende denk ik dat je die kansen ziet en ook pakt.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geschokt uit het Philipsstadion 28 oktober 2019

Nee, dit stukje gaat niet over voetbal. Er was een andere reden waarom ik zondag geschokt
uit het Philipsstadion kwam.

Dit stukje gaat over zes jongetjes van een jaar of acht. Ze zaten in het stadion een paar
rijen achter ons. Gelegenheidssupporters vanuit de losse kaartverkoop. Ze waren zonder
toezicht van ouders. Ik sluit niet uit dat het een verjaardagsuitje was.

De zes snotneuzen hadden blijkbaar besloten dat ze een middagje hooligan van het ergste
soort zouden gaan spelen. Al kort na de aftrap begonnen ze richting de scheidsrechter
en de AZ-spelers woorden te roepen waarvan ik niet wist dat knulletjes van een jaar
of acht ze kenden.

Na de rode kaart voor een PSV-speler begonnen ook andere supporters zich te uiten op een
manier waar ik me voor schaam. De jongetjes deden er een schepje bovenop. Eén had
zo’n arsenaal ziektes paraat voor scheidsrechter Pol van Boekel dat het niet anders kan
of zijn moeder of zijn vader werkt in de medische sector.

De ziekten werden steevast gevolgd door de geuzennaam waarmee Ajax-supporters
zichzelf benoemen.

De schelle kinderstemmetjes pitchen over ons tribunevak. Omdat aan de andere kant
volwassen supporters de moeder van scheidsrechter Van Boekel uitmaakten voor iets
wat de arme vrouw niet was riep de stadionspeaker op de spreekkoren te staken. Dat
gebeurde, de supporters begonnen hun eigen club weer aan te moedigen. Niets zo gezeglijk
als een groep supporters.

De jongetjes achter ons daarentegen zetten er nog een tandje bij. Ze hadden de middag
van hun leven. Om mij heen hoorde ik steeds meer volwassen supporters morren dat die
knulletjes toch wel erg grof werden. Totdat er een paar oudere PSV-fans opstonden en de
jongeheren aan het verstand peuterden dat hun gedrag wangedrag was.

De zes dropen af. Iedereen opgelucht. Tien minuten later kwamen ze terug. Ze hadden
een zakje chips gekocht. Of het kwam omdat ze de mond vol hadden of omdat ze door
omstanders terecht waren gewezen weet ik niet, maar we hebben ze niet meer gehoord.

Wat moet dat worden als die gastjes straks van het meegekregen geld geen chips meer
kopen maar pillen.

  1. Gerben Welling (reply)

    28 oktober 2019 at 10:02

    Tja Jan,
    Schokkend. Maar uit welk nest komen deze jongens. Worden ze er thuis op aan gesproken of is er dialoog over wat je of niet zegt.
    Wat hebben wij, onze generatie laten gebeuren dat dit gebeurd?

  2. Laurent (reply)

    30 oktober 2019 at 23:29

    Die nemen dat over van hun ouders. Bij mij in de straat woont een familie die niet op normaal volume met elkaar kan communiceren. Altijd gebrul heen en weer als ze met de auto vertrekken of aankomen, kinderen nemen dat over.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Commissaris 30 juni 2019

(Door Ab Klaassens)

Van Hans Alders, beroepsvergaderaar, zei men ooit dat hij tot commissaris van de koningin in
Groningen was benoemd omdat hij zo trouw de tassen van Wim Kok had gedragen. En zich
– goed betaald – liet benoemen tot voorzitter van talloze commissies die oplossingen moesten
bedenken voor problemen die door de leden van die commissies waren veroorzaakt.

Toen ik bij de Zwolsche Courant werkte (1960-67) was ik een keer deelnemer aan een discussie-weekend
in een congrescentrum op het platteland waar het functioneren van het provinciebestuur werd
besproken. Na het avond-eten zat ik naast de commissaris van de koningin bij de open haard. Hij liet
steeds maar weer een glas wodka aanrukken dat hij vervolgens ledigde in het haardvuur, ‘want dat gaf
zulke leuke vlammetjes’.

Nadat Dries van Agt als minister-president terzijde was geschoven kreeg hij als troostprijs  de
hoogste functie in de provincie Noord-Brabant. Als snel klaagde hij dat hij als commissaris van
de koningin bar weinig te doen en te vertellen had. Hij noemde zichzelf beklagenswaardig en vertrok
zodra hij  de kans kreeg naar een andere goed betaalde nutteloze functie als ambassadeur van
iets onduidelijks in Japan.

De commissaris van de koning is de baas van een lege doos.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Moet ik mij distantiëren? 19 november 2018

Telkens als moslimextremisten ergens in de westerse wereld een aanslag
plegen worden “onze” moslims opgeroepen zich daarvan te distantiëren.

Moslims hier ten lande vragen zich dan vaak vertwijfeld af waarom zij
afstand moeten nemen van een kleine groep mensen die toevallig dezelfde
god aanbidden maar met wie zij verder geen enkele affiniteit hebben.

Afgelopen zaterdag verstoorde een groep mensen de Sinterklaasintocht
in Eindhoven. Ik lees overal dat het hier gaat om PSV-hooligans. Dat zijn
mensen die dezelfde club aanmoedigen als ik.

Nou vroeg ik me af: als ik het niet eens ben met hun optreden moet ik
mij daar dan tegen uitspreken? Moeten PSV of de officiële supportersclub
er afstand van nemen? Zo niet, is dan iedereen met een PSV-hart die
zich niet openlijk uitspreekt tegen de actie van de hooligans het daar dan
automatisch mee eens?

Ik heb op de website van PSV gekeken. Daar lees ik niks over supporters
die onder de vlag van de club eieren hebben gegooid. Ik zie wel dat de
club Sinterklaas welkom heet en cadeaus heeft. Waar je dan wel voor
moet betalen natuurlijk. Tenslotte is PSV Sinterklaas niet . . . .

  1. Wieneke (reply)

    21 november 2018 at 13:06

    Ik denk niet, dat je iets MOET en vooral niet als het je door anderen wordt opgelegd.

  2. Eef (reply)

    21 november 2018 at 22:59

    Jan, natuurlijk weet jij wat je moet doen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Geldt er een omerta in het voetbal?? 30 oktober 2018

Geldt er in het voetbal een omerta? Een zwijgplicht. Het is mij nooit opgevallen. Geen
sport waar zoveel over geluld wordt. Ik vraag het me af omdat ik vanmorgen in het
Eindhovens Dagblad las dat dat volgens een rookpothooligan wel degelijk zo is.

De rookpothooligans waren die mannen die vorig seizoen tijdens de wedstrijd PSV-Ajax
rookpotten aanstaken. Een deel van de tribune zag letterlijk zwart van de rook. Er had maar
zo paniek kunnen uitbreken met gruwelijke gevolgen. Tijdens de rechtszaak tegen de
rookpothooligans werd zelfs het Heizeldrama opgevoerd als scenario waaraan wij zijn
ontsnapt. Tegen de hooligans werden lange celstraffen geëist. Dat vinden zij en hun
advocaten absurd.

Ik was in het stadion op het moment dat het gebeurde. Ik zat aan de overkant dus van de
rook had ik geen last. Om die rook te verdrijven werden de bovenste zijschotten van het
stadion open gezet met als gevolg dat ons vak anderhalf uur in een ijzige koude wind zat.
Om mij heen hoorde ik de verwensingen in de richting van wat later de rookpothooligans
werden. Geloof mij: de maanden cel die zijn geëist zijn een all-inclusive vakantie vergeleken
bij wat andere supporters deze hooligans hadden willen aandoen. Ik ken redelijk wat mensen
in de suppoterswereld, maar ik ben niemand tegengekomen die het voor de rookpothooligans
opneemt. Integendeel.

Tijdens de rechtszaak bleek dat één van de verdachten de rookpotten binnen had gesmokkeld
in opdracht van iemand die natuurlijk buiten schot blijft. De naam van die persoon wil
hij niet noemen. Want, vertelde hij de rechter, het is in het voetbal een ongeschreven wet
dat je elkaar niet verraadt. Verder beriep hij zich op het zwijgrecht.

Een omerta in het voetbal? Ik ben er in principe op tegen mensen te verraden. Dat is iets
anders dan aangifte doen tegen een moordenaar. In die zin begrijp ik de rookpothooligan
wel. Maar als hij spreekt over een ongeschreven wet in het voetbal slaat hij de plank mis.
Op zijn best haalt hij twee dingen door elkaar. Het ontsteken van zulke zware rookpotten
bij het vak waar  families met kinderen zitten heeft namelijk niks te maken met voetbal.
Dat is hooliganisme. Daar moeten die andere 34.996 supporters die in het stadion zaten
helemaal niks van hebben.

  1. Laurent (reply)

    30 oktober 2018 at 20:32

    Kunnen er geen velden buiten de stad worden ingericht waar men elke weekend even volkomen debiel mag doen, en dat de werkelijke voetbalfans dan gewoon rustig hun wedstrijd kunnen zien?

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Opera en voetbal 18 februari 2018

Thuis van de wedstrijd PSV-Heerenveen trof ik mijn vrouw aan de
keukentafel. Ze was terug van de operareis naar Londen. De tafel lag vol
bonnetjes en papieren, de administratie van een reisleidster. Er lag ook een
prachtige poster voor op het grote bord waarop ze haar opera trofeeën en  mijn
mooiste foto’s hangt. En er was een kadootje voor mij.

Na de begroeting begon ze meteen te vertellen. Dat is het ritueel nadat ze is
weergekeerd. We zetten ons aan de keukentafel en ze vertelt. Mijn vrouw is
een begenadigd vertelster. Zo goed dat je denkt dat er pas een uur is
verstreken terwijl de wijzers van de klok al vijf kwartier verder zijn. Het is een
familiegave van vaderszijde.

Ze vertelde over een fantastische Carmen die ze had gezien in The Royal
Opera House. Die opera werd gespeeld met op het podium  slechts één
immense trap. Er waren geen andere rekwisieten dan een touw, vertelde ze.

Terwijl ze in het programmaboekje bladerde om haar woorden met foto’s
kracht bij te zetten, greep ik de gelegenheid aan om nog eens na te denken
over die rode kaart voor Hirving Lozano. Terwijl mijn vrouw bladerde gluurde
ik op mijn smartphone om  te kijken wat de meningen over de kaart waren.

Je luistert toch wel, zei mijn vrouw. Ik kan multitasken, zei ik. Nietwaar, zei
ze. Niemand kent mij beter dan mijn vrouw.

De foto’s in het boekje verzekerden mij er van dat het een fantastische
voorstelling geweest moet zijn.

Daarna vertelde ze over het indrukwekkende concert in het Barbican Centre
met Jonas Kaufmann.  Dat is één van de beste tenoren van de wereld en mijn
vrouw was dolgelukkig dat ze hem nu eindelijk live had gezien.

Een soort Messi, dacht ik, maar dat zei ik niet hardop. Ondertussen dacht ik er
aan dat Lozano mogelijk niet mee zou doen tegen Feyenoord en dat de afstand
tussen PSV en Ajax misschien wel zou slinken.

Mijn vrouw vertelde  over de enorme drukte in Londen waar ze met een groep
ouderen haar weg moest vinden. Over de geweldige diners die ze hadden
gehad, het vriendelijke hotelpersoneel, de gezellige gasten.

Het lag voor in mijn mond te zeggen dat de scheids niet deugde en dat ik één
van de meest helse fluitconcerten ooit had gehoord. Maar ik verwachtte niet
dat dat het onderwerp zou kunnen zijn dat onze twee werelden aan elkaar kon
linken.

  1. Wieneke (reply)

    18 februari 2018 at 15:29

    Niets is vervelender dat uitgebreide verhalen over een reis, waar je zelf niet aan hebt deelgenomen. Je krijgt de sfeer niet mee, je kent de mensen niet, je weet niet wat er te lachen viel en en en….. maar ik hoop dat je wel je gezicht een beetje in de plooi hebt gehouden en die gaap netjes hebt verbeten 🙂

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Collega 13 december 2017

Ik werk tijdelijk in een dorp om daar als hoofdredacteur a.i. de lokale Omroep
Meierij van de grond te tillen. Mijn werkruimte is een vergaderkamertje in een
studio die is ondergebracht in misschien wel het mooiste sociaal-cultureel
centrum dat ik ooit heb gezien.

Heb je leuke collega’s, vroegen de collega’s van Omroep Brabant. Ik moest
lachen. Ik breng mijn dagen grotendeels door in stilte. Af en toe komt
er een vrijwilliger binnenlopen. Het zijn merendeels gepensioneerden. Ze
lopen binnen voor een praatje. Deze “collega’s” hebben het nooit over dingen
waar mijn officiële collega’s voor warmlopen. Het leven in dit Brabantse
Meierijdorp heeft een andere dynamiek dan ik op de redactie van Omroep
Brabant gewend ben.

Ik heb wel veel vergaderingen en besprekingen dus dan ontmoet ik mensen,
dat is overigens vaak ’s avonds. Waar je bij een professioneel bedrijf mensen
aanschiet om dingen te regelen, mail ik me nu suf. Alles gaat hier op afstand.

Het voordeel is dat ik weinig word afgeleid en dus veel kan doen. Maar als het
dan maandagmorgen is na de wedstrijd Ajax-PSV  heb ik niemand om effe
lekker over voetballen te zeiken, toch de belangrijkste bezigheid bij de
koffieautomaat.

Alleen op dinsdag en donderdag heb ik collega’s. Dat zijn Joep en Mariska,
twee mensen met een verstandelijke beperking die  – bij wijze van
dagbesteding –  samen met een begeleider Special Radio maken in de studio.
Denk niet te licht over hun programma want onlangs was Frans Bauer te gast
en ook Youp van ’t Hek schoof al eens aan.

Joep is een downer. Gelukkig is hij ook een PSV-fan. Hij weet alles van de
club. Toen ik dinsdagmorgen binnen kwam en Joep al in mijn werkruimte zat,
hoefde ik alleen maar te zeggen: “. Mogguh Joep, balen hè zondag . . . “.

“Maar woensdag winnen we van Groningen. En het seizoen is nog lang. We
worden kampioen”, antwoordde hij meteen.

Joep is een fijne collega. Als het ooit zover komt dat Omroep Meierij een
praatprogramma krijgt over voetbal weet ik al wie mijn Gijp wordt.

  1. Harry Perton (reply)

    15 december 2017 at 23:08

    Van Groningen winnen. Jaja.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *