PSV-trainer Van Bommel is gered met de 5-0 op Fortuna Sittard, dat zo onthutsend zwak speelde
dat je met een ouderwetse gevangeniskogel om één been moest spelen, wilde je daar van verliezen.
Maar volgens mij leed de trainer desondanks een grote persoonlijke nederlaag. Hij wisselde
eindelijk Pablo Rosario, niet omdat hij dat zelf wilde maar omdat de supporters deze
onfortuinlijke voetballer in de eerste helft tot de grond hadden afgebroken met een fluitconcert.
Die jongen zou voor eeuwig beschadigd zijn geworden als hij was blijven staan. Zo dwongen de
supporters Van Bommel tot een keuze die hij met zijn eigenwijze hoofd al maanden niet wilde maken.
In de tweede helft dwongen de spreekkoren Van Bommel ertoe om Ibrahim Affelay op te stellen.
Deze volksheld liep warm waarna ook de supporters hun stembanden warmdraaiden. Daarna
ging hij weer zitten en brak de verbale hel los. Het legioen gilde over Van Bommel: hij luistert
wel, hij luistert niet, hij luistert wel, hij luistert niet.
Opnieuw werd Affelay van de reservebank geplukt. Ondertussen bleef het stadion schreeuwen.
Uiteindelijk mocht de 34-jarige voetballer zijn rentree maken. Het volk zong Van Bommel
luidkeels toe. Het cynisme golfde door het stadion.
Het kan niet anders of het moet voor een trainer die zo ongelofelijk eigenwijs is als een nederlaag
voelen dat de supporters hem uiteindelijk op de knieën dwongen. Dat is misschien nog wel erger
dan een wedstrijd verliezen. Het betekent namelijk dat de tienduizenden in ieder geval voor één
keer jouw macht hebben gebroken.