Energie 20 juli 2018

(Door Ab Klaassens)

Regering, werkgevers en andere groeperingen uit de voorhoede van de
samenleving zijn het er over eens: we moeten los raken van gas- en
kolenstook, we moeten naar de wind- en zonne-energie en de aardwarmte.

Dat gaat alle Nederlanders geld kosten, wat even vervelend is als een
wortelkanaalbehandeling zonder verdoving bij de tandarts.

Onder het motto ‘dat maak ik allemaal zelf wel uit’ spoeden horden
Nederlanders zich straks naar de bedrijven die huizen kunnen voorzien van
energie op basis van hout- en/of kolenstook, ruim voldoende voor
kookapparatuur en centrale verwarming.

Dat leidt dus weer tot een hogere uitstoot van dampen die het ijs in de
poolgebieden doen smelten en komt alsnog de ansichtkaart met ‘Amersfoort
aan zee’ in beeld.

In sommige nieuwe huizen komen geen leidingen voor aardgas.  Dan zou ik
rookkanalen en schoorstenen ook maar weglaten.

En de handel in steenkool en brandhout ook maar verbieden.

Geen reacties

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hoeveel investeer je in een vrouw? 19 juli 2018

In een relatie moet je een leven lang investeren. Dat is een continue proces. Je
leert ook dat dat met vallen en opstaan gaat. En als je valt loop je schrammen
en builen op.

Gisteren zat ik aan het bureau met twee jonge collega’s. Twee mannen. Ze
spraken over daten met een app waarbij ze meisjes swipen. Ze vertelden
elkaar hoe je dat kunt doen volgens het principe: minimale inspanning,
maximaal rendement.

Eén van de twee knapen zei dat hij er van baalde dat hij soms veel tijd in een
meisje investeert zonder dat hij daar iets voor terugkrijgt.

Op mijn vraag wat hij onder investeren verstaat vertelde hij dat hij haar
profiel leest en haar liked. En dat het dan heel vervelend is dat hij niet wordt
teruggeliked.

Ik vroeg hem hoe lang dat investeren dan duurt. Dat kan variëren van tien
seconden tot een minuut. Afhankelijk van het aantal meisjes dat hem bevalt
kan dat oplopen tot wel twintig minuten per dag. Als geen van de meisjes hem
terugliked dan zijn dat twintig verspilde minuten waarin hij iets beters had
kunnen doen.

Ik schudde mijn grijze hoofd en concludeerde dat sommige kloven tussen mij
en een aantal jongeren niet meer te overbruggen is.

1 reactie
  1. marlies (reply)

    19 juli 2018 at 11:05

    Gelukkig weet jij beter…

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Tapijtvreter 18 juli 2018

(Door Ab Klaassens)

In zijn vele driftbuien wierp Adolf Hitler zich op de grond en beet in het tapijt.
Dat was  althans het verhaal dat in de Tweede Wereldoorlog in Nederland
besmuikt werd rond verteld.

Maar het was niks anders dan een verkeerde vertaling van het woord
‘Teppichfresser’. Dat is iemand die in gedachten of in felle discussies in de
kamer heen en weer loopt; een kilometervreter op het tapijt.

De democratisch-socialistische voorman Joop den Uyl was in de periode
1973-77 minister president. In een gesprek met Britse politici had hij het over
undertakers, waar hij ondernemers bedoelde. Undertakers zijn
begrafenisondernemers.

Zijn minister Irene Vorrink noemde zichzelf bij  een staatsbezoek aan
Frankrijk ‘ministre de milieu’, waarop de Fransen dachten dat Nederlands er
een van staatswege benoemde hoerenmadam op na hield.

Een vertaalfout die mij telkens weer ergert is ‘de zwarte  doos’ voor ‘black box’.
‘Box’ is niet altijd doos, maar ook kist, koffer, hokje of bus. ‘Black’ is niet altijd
‘zwart’, maar ook duister, geheim en gesloten.

Soms komt er een ‘zwarte doos’ in beeld op TV. Die is nooit zwart.

1 reactie
  1. Laurent Bruning (reply)

    22 juli 2018 at 22:50

    Bovendien is die Black Box in het geval van vliegtuigen naar een meneer Black genoemd, als ik me niet vergis, en dus helemaal niet zwart.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Hoe Patricia Paay mij uitput . . . 13 juli 2018

Mijn oud-collega en medeblogger op Stroomopwaarts Ab Klaassens geeft mij
af en toe op mijn donder. Soms omdat ik een spel-, stijl- of taalfout maak. Ab
ontgaat niets. Soms omdat hij vindt dat ik te weinig schrijf.

Vaak zijn zijn aansporingen om mij tot schrijven aan te zetten vilein, maar
meestal zijn het oprechte pogingen de stroom op stroomopwaarts gaande te
houden.

Vanmorgen vond ik deze mail van Ab:

Eef en ik vinden jouw stukkies hartstikke leuk. Kom op Jan, doe d’r gauw
weer een!

Het was een duidelijke poging om op mijn gemoed te werken. Ik antwoordde
hem dat ik bij Omroep Brabant weliswaar ingezet wordt voor de moeilijke
politieke- en bestuurlijke stukken (goed dat we ook dat nieuws hebben, zegt
de ene nieuwscoördinator; ik begrijp werkelijk niet waarom we dat nieuws
brengen, zegt de andere.), maar steeds vaker wordt op mij een beroep gedaan
voor de zogenoemde luchtige zaken, zeker in de zomerse komkommertijd. Er
zijn nieuwscoördinatoren die vinden dat ik dat ook goed kan op mijn
ouwe dag.

Anderen ook trouwens. Laatste appte een oud-collega die nu bij de Telegraaf
werkt en binnenkort samensteller bij RTL on-line wordt, dat een collega van
hem erg gecharmeerd was van een poezenverhaaltje dat ik voor Omroep
Brabant had geschreven. We (gr)appten wat heen en weer met als  conclusie
mijnerzijds dat je je nooit te groot moet voelen voor een onderwerp en dat het
vooral gaat om het plezier van het schrijven.

De afgelopen 24 uur heb ik voor Omroep Brabant geschreven over verweesde
katten, een sekspoprel tussen Patricia Paay en Johan Vlemmix, het vertrek
van Peter Koelewijn uit Brabant en (en dat is werkelijk heel belangrijk!) dat
het volgende week gaat regenen. Daarnaast heb ik ook nog een paar andere
dingen gedaan. Maar het waren vier verhalen die allemaal de top-drie van
onze elektronische ranglijst haalden.

Lieve Ab en Eef, dat is mentale topsport. Dan moet ik aan het eind van de dag
toegeven dat Patricia Paay, de poesjes, Koelewijn en warme regenbuien mij zo
hebben uitgeput dat ik echt niet ook nog eens een hartstikke leuk stukje voor
mijn website kan schrijven.

1 reactie
  1. karin r. (reply)

    13 juli 2018 at 22:39

    dat snap ik wel. die uitputting. weg inspiratie na de regen, patricia paay en poezen.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Voetbal 11 juli 2018

(Door Ab Klaassens)

Types als Louis van Gaal hebben het voetbal dood geanaliseerd. Ik kijk
hoogstens nog naar een samenvatting en zelfs die beleef ik meestal als staren
naar langzaam groeiend gras.

Voetballers zijn geworden tot hun imitaties op de stangen van het
tafelvoetbalspel: puppets on a string. De verdedigers is geleerd hoe ze de nog
weinige individualisten straffeloos onschadelijk kunnen maken. Sterren als
Ronaldo, Messie en Neymar zie je niet terug in de finale van het WK in
Rusland.

Voetbal was het spel van het onverwachte. Dat willen de trainers van nu in
hun Armani-pakken zo ver als maar mogelijk is elimineren. Ooit was het een
spel om de eer. Nu is het een strijd om de miljoenen. Dan wordt het tijd om
niet meer afhankelijk te zijn van de weersomstandigheden. Stadions krijgen
een dak, gras wordt plastic.

Doordat de strijd om de eer is geëscaleerd tot een supportersoorlog eist de
overheid dat wedstrijden voortaan worden gespeeld in besloten kring, zonder
toeschouwers. Ze mogen wel op TV, die wedstrijden.

Gaap, gaap…

Geen reacties

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Net zo’n vloer als in het PSV-stadion . . . 10 juli 2018

Mijn vrouw en ik hebben verschillende interesses. Zij is van de opera, ik van
het voetbal. Ondertussen heb ik opera leren waarderen en zij kijkt mee naar
voetbalwedstrijden op TV. Ze is beter dan Snoeks en al die andere mannen.
Die heb ik nog niet horen zeggen dat het lijkt of het shirt van Rusland
binnenstebuiten zit.

Ga ik mee naar operazalen in Londen, Wenen, Berlijn en Praag, haar krijg ik
met geen stok naar een voetbalwedstrijd.  Niet dat ik ooit naar een stok heb
gegrepen natuurlijk, hoewel mijn vrouw denkt dat wij in het stadion elkaar
voortdurend afrossen.

Twee decennia geleden was ze wel in het Philipsstadion om er de Carmina
Burana te zingen. Een paar weken geleden nodigde ik haar uit om te lunchen
in eetcafé de Verlenging in datzelfde stadion. Dat vond ze leuk en ze genoot
van een pasta Memphis. “Dat is toch Depay van die bling-bling”, zei ze. “Hij
is nu in de Heer”, zei ik. Mijn vrouw trok een  zorgelijk gezicht.

Een paar dagen later was ze  alweer in het stadion, nu zakelijk. In de Willy van
de Kuijlenzaal. “Dat is toch skiete Willy”, zei ze. Sommige begrippen zitten in
het hoofd van elke Eindhovenaar. Ze ontmoette er onze voorzitter Toon
Gerbrands. “Wat is ie lang”,  zei ze ’s avonds tegen mij. En ze had zich laten
vertellen dat Ernest Faber voorbij liep.  Die had gewoon hallo gezegd.

Een paar dagen later gooide mijn vrouw een balletje op (bij wijze van spreken
natuurlijk). We zouden eigenlijk een nieuwe parketvloer in de kamer moeten.
Ze had in het stadion een mooie kleur gezien waar ze helemaal weg van was.

Dus jongens en meisjes: het stadionbezoek van mijn vrouw gaat in de
papieren lopen maar als het mee zit hebben we straks wel net zo’n vloer als in
de Willy van der Kuijlenzaal. Het is nog maar een kleine stap naar het
moment dat ze zegt: nou, hang die PSV-vlag dan maar op naast de
operaposters. . .

1 reactie
  1. Wieneke (reply)

    10 juli 2018 at 14:33

    Jij hebt een vrouw uit duizenden en zo is het.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Jong 9 juli 2018

(Door Ab Klaassens)

De jongste van de buren (10) wil haar verjaardag vieren met een pyjama-
party.  Moeder komt ons – 82 en 85 – vragen om clementie; ze vreest dat het
lawaai te veel wordt voor onze verdraagzaamheid.

We kunnen haar geruststellen; als we onze gehoorapparaten uitdoen is er
geen overlast. Maar dat hoeft niet; we genieten van het gejoel en vrolijk
gekwetter. Nog voor wij de slaapkamer opzoeken is het stil in de tent die de
buren als nachtverblijf hebben ingericht.

De volgende ochtend komen andere meisjes de kinderen halen.
Paardenstaarten, shorts, gympen. Het duurt even voor ik me realiseer dat het
de moeders zijn.

Geen reacties

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Vooruitgang 6 juli 2018

(Door Ab Klaassens)

Ooit moesten vanwege de vooruitgang de bochten uit rivieren en beken, zodat
het water sneller wegliep naar de zee en de boeren geen last hadden van
overstroomde weilanden en akkers.

Doordat het water wegliep naar de zee daalde de grondwaterstand en moesten
de boeren nieuwe pompen kopen om hun weilanden en akkers te bevloeien.

Ooit moesten de boeren door ruilverkaveling groter worden zodat ze hun
grond met machines konden bewerken.  Daarom moesten de  klassieke
houtwallen langs akkers en weilanden weg. In die houtwallen woonden de
vogels die insecten aten die schadelijk waren voor de oogst.

Toen de vogels waren vertrokken hadden  de insecten vrij spel en moesten de
boeren bestrijdingsmiddelen kopen om hun oogsten te redden.

Door dat alles werden de boeren op kosten  gejaagd, maar de Rabo-bank, de
CHV- veevoederfabriek en aanverwante organisaties  brachten redding met
goedkope leningen voor de bouw van stallen waarin ook kleine
grondeigenaren een goede boterham konden verdienen. De intensieve veeteelt
– veel productie op weinig grond – was geboren.

Inmiddels zitten de boeren tot over hun oren in de schulden. En wij in de
stront.

1 reactie
  1. Wieneke (reply)

    6 juli 2018 at 10:32

    Amen!

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Kaas of hamkaas . . . . 5 juli 2018

In de rij bij de kassa van de supermarkt stond een mevrouw. Ze had een zakje
met broodjes op de band gelegd.

De zakjes hebben een doorzichtige voorkant zodat de caissière kan zien wat de
klant er in gedaan heeft.

“Zijn dit ham-kaas of alleen kaascroissants”, vroeg het meisje achter de kassa.

De mevrouw keek haar aan alsof iemand haar had gevraagd in twee woorden
uit te leggen hoe een postduif altijd weer de weg naar huis vindt. De mevrouw
was niet het type waaraan je ingewikkelde vragen stelt.

Omdat de mevrouw het bij de verbaasde blik hield herhaalde het meisje de
vraag.

“Ik weet het niet”, zei de mevrouw. Ze sprak zacht en klonk schuldbewust.

Het meisje keek nog eens door het venstertje van de papieren zak, maar zo
vond ze het antwoord niet.

De mevrouw wilde haar behulpzaam zijn. “Ze zijn in de reclame”,  zei ze tegen
het meisje.

Die deed een paar dingetjes op het schermpje voor haar neus.

“Dat is één euro”,  zei ze.

“Ja”,  zei de mevrouw, “die zijn het”.

“Het maakt ook niks uit want de ham-kaas en kaas kosten evenveel”,  zei het
meisje.

De mevrouw legde een muntje dat ze al die tijd in hand had naast de kassa
en verliet langzaam de winkel. Zichtbaar opgelucht dat de benarde situatie in
haar voordeel was beslecht.

Ik ben benieuwd of ze zich afvraagt waarom haar zoveel vragen werden
gesteld als het in de prijs toch niks uitmaakt. En of ze dan net als ik tot de
conclusie komt dat het misschien met voorraadbeheer heeft waarbij
informatie over verkochte goederen via onzichtbare verbindingen van de
kassa aan een computer wordt gegeven.

Maar zo’n mevrouw leek het me niet. Het leek mij meer een mevrouw die
thuis lekker haar croissantje oppeuzelt en zich dan rijk voelt als blijkt dat het
hamkaas is in plaats van alleen maar kaas. En dat voor één eurootje.

Geen reacties

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Al die ophef, al die commotie . . . . 4 juli 2018

Ik fiets regelmatig langs de Orangerie in Eindhoven. Dat klinkt exotisch, maar
dat is het niet. Het is geen wintertuin met geurige sinaasappelbomen. Het is
een lelijk oranje gebouw. Althans, dat was het.

De Orangerie ligt aan de rand van de stad, ingeklemd tussen de A50 en een
natuurgebiedje waarachter een sjieke nieuwbouwwijk ligt. Het gebouw begon
als verzorgingshuis. Het kwam leeg toen er een nieuw gebouw werd
opgeleverd.

Vervolgens werd het tijdelijk onderkomen voor bejaarden die eventjes ergens
anders moesten wonen omdat hun eigen wooncomplex opgeknapt werd.

Ondertussen stroomden asielzoekers Nederland binnen en moest ook
Eindhoven vluchtelingen uit vreemde landen opvangen. De Orangerie werd
aangewezen. Zodra de ouderen terug konden naar hun gerenoveerde huis zou
de Orangerie AZC worden. Dat was het moment dat het gebouw nieuws werd
en nieuws bleef.

Omwonenden kwamen in het geweer. Hoewel er op een steenworp afstand
geen huis te vinden is bleek de Orangerie opeens veel boze buren te hebben.

De PVV wakkerde het vuurtje aan. PVV-Tweede Kamerlid Fleur Agema, die de
klok had horen luiden maar zich schijnbaar bewust van de domme hield,
fulmineerde op social media dat “onze” ouderen uit hun huis werden gejaagd
voor potentiële terroristen  uit den vreemde.

Haar baas Geert Wilders kwam zelfs helemaal naar de noordelijke uithoek van
Eindhoven om te helpen protesteren.

Het hielp niet. De vluchtelingen sloegen hun bivak op in de Orangerie. De
protesten werden minder naarmate de asielzoekers langer in de Orangerie
woonden. Soms hoorde je mensen klagen dat vluchtelingen in groepjes door
de wijk liepen op weg naar winkels, kilometers verderop.

Na een jaar of drie vertrok de laatste asielzoeker uit het gebouw. De balans
werd opgemaakt. Het was meegevallen, zei de buurt. Ze waren wel erg
geschrokken van die ene man die opvallend veel rondhing bij een school die
verscholen ligt in het natuurgebiedje. Na onderzoek bleek dat zijn dochtertje,
die daar onderwijs genoot, hem het password van de school-wifi had gegeven
en daar maakte hij soms gebruik van om contact te leggen met achtergebleven
familieleden.

Op dit moment wordt de Orangerie afgebroken. Alleen het staketsel staat er
nog. Wat overblijft is een kaal stuk grond waarvoor een nieuwe bestemming
wordt gezocht.

De sjieke wijk blijft wel in het nieuws. Er is al twee keer op huizen geschoten
van een crimineel en een omstreden beleggingsadviseur.

1 reactie
  1. Laurent (reply)

    4 juli 2018 at 10:45

    Ja dat herinner ik me nog goed, dat gestook van de PVV daarover.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *