(Door Marlies)

Komend weekend mag ik weer eens op stap: vier dagen ben ik met een groep van
Musico in Stockholm. Toen ik er twee jaar geleden was om ongeveer dezelfde
tijd was het er 15 graden. We waren veel buiten, heerlijk weer, maar de jas moest
aanblijven. Dat zal nu wel anders zijn…

Twee prachtige voorstellingen staan ons te wachten, in twee al even mooie
theatertjes: het Theater Confidencen en het Drottningholm Slot-theater behoren
tot de oudste-nog-als-theater-in-gebruik-zijnd in Europa, wat zeg ik, ter wereld!

Ik denk overigens niet dat ze in de vroege 18^de eeuw al aan airco deden, dus ik
hou er rekening mee dat een waaiertje geen overbodige luxe zal zijn, de hitte is
nog niet uit de lucht en in Scandinavië is het al net zo warm als hier bij ons.

We beginnen met Orfeo, van Christoph Willibald von Gluck. U kent vast wel het
verhaal: Orfeo verliest zijn grote liefde Euridice aan een slangenbeet en besluit
haar in de onderwereld achterna te reizen en te proberen de goden te vermurwen
haar terug te geven. Dat lukt hem in de oude verhalen niet en ook niet bij álle
componisten, maar bij Gluck wèl. Hij weet met zijn gezang Amor zo te raken dat
die een tweede keer toegeeft en het stel gaat een ‘en-ze-leefden-nog-lang-en-gelukkig’
tegemoet. In Wiesbaden hadden we in 2016 een hele bijzondere enscenering waarin
Orfeo – geholpen door Amor – zelfmoord pleegt; ook een manier om bij zijn geliefde
in de onderwereld te komen. Die enscenering leverde destijds felle discussies en een
bijzonder gesprek op tussen mij en mijn gasten; ik denk dat de enscenering van
zaterdag een meer traditionele zal zijn. Niettemin is kwaliteit verzekerd in de
handen van dirigent Arnold Östman, specialist voor dit repertoire…

Lollig detail over Theater Confidencen? De naam komt van een speciaal
geprepareerde tafel: de tafel werd in de kelder van de grote zaal gedekt, en via
een ingenieus systeem omhoog gehesen. Op die manier hadden de gasten geen
bedienden rond zich, die hun roddel en vertrouwelijke (confidentiële, vat u ‘m?)
praat af konden luisteren. Een vondst voor die tijd. Met social media zou je er
in deze tijd niet meer mee weg komen… Wat zullen die bedienden gebaald hebben…

In Drottningholm gaan we naar ‘Pygmalion’, een korte ballet-opera van Jean
Philippe Rameau. Van choreografie voorzien door een Japanner: Saburo
Teshigawara. Ik ben heel benieuwd, dat zou wel eens een prachtige voorstelling
kunnen  worden. Als het goed gedaan wordt is er niks zo mooi als de combinatie
van hedendaagse choreografie en oude muziek. Op de een of andere wonderlijke
manier is dat een gouden combinatie.

En u kent het verhaal van Pygmalion? De beeldhouwer Pygmalion maakt een
beeld dat zo mooi is dat hij er verliefd op wordt. Na enige verwikkelingen krijgt
Pygmalion zijn zin: het beeld wordt tot leven gewekt. Als het u helpt: de
musical ‘My fair lady’ is losjes op dit gegeven gebaseerd.

Ik laad voor u de mooiste ‘Che faro’ aller tijden op, zowel qua beeld, als qua
geluid. Dame Janet Baker zingt fantastisch hier en de beelden zijn van een
tederheid die tijdloos is en blijft ontroeren.