Curieus vak eigenlijk, mijn vak de journalistiek. Vorige week was er een
steekpartij op Amsterdam CS. De dader was een man die daarvoor schijnbaar
speciaal vanuit Duitsland naar ons land was gereisd. De slachtoffers waren
twee Amerikanen.

Enige tijd later meldden media dat het een terreuraanslag was. Daar valt niks
op af te dingen, zij het dat ik dan bij mezelf denk: wanneer gebruik je aanslag
en wanneer gebruik je daad. Maar dat zullen zich meer vakgenoten hebben
afgevraagd.

In het weekend is er op enkele redacties over nagedacht, want er moet
natuurlijk een follow-up komen, want het publiek wil alles weten.

Het resultaat waren verhalen over het gegeven dat deze aanslag zo weinig
opwinding heeft veroorzaakt. Op de website van NRC las ik diverse
verklaringen. Een hoogleraar van de universiteit zegt: Het mesincident is er
niet een uit de categorie aanslagen zoals werden gepleegd in Parijs,
Manchester en Brussel. Opvallend is dat deze terreurdaad nu een incident heet.

Andere verklaringen zijn dat we er als samenleving er rekening mee houden
dat dit kan gebeuren. Ergens kwam ik het woordje gewenning tegen. En de
politie had niet gefaald, integendeel die had adequaat opgetreden. Er valt dus
niet te namen en shamen.

Er wordt ook geschreven over de vraag hoe het komt dat de media zo rustig
reageren. En dan lees is: Reportages over hoe, bij wijze van spreken, het
‘dagje Amsterdam voor twee Nederlanders uit Geleen een dramatische
wending’  nam, blijven nu achterwege.

Dat laatste intrigeert mij. De dader was geen geradicaliseerde Nederlander,
maar een man uit Duitsland en de slachtoffers waren twee Amerikanen. Dat
roept in ons land minder emoties op en emoties zijn een belangrijke drijfveer
in de hedendaagse journalistiek.

Ik vind dat je zaken niet groter moet maken dan ze zijn. Toch blijf ik het
wonderlijk vinden dat het erger wordt als  je in Geleen huilende
buurtbewoners kunt laten vertellen dat de slachtoffers zulke aardige mensen
zijn die geen vlieg kwaad deden.

Werkend in de journalistiek kan ik het rationeel allemaal plaatsen, maar ik
ben blij dat ik soms ook nog een verbaasde nieuwsconsument kan zijn want
anders word ik net zo afgestompt als die mensen die schijnbaar niet meer
verblikken of verblozen bij een terroristische steekpartij.

(Door Marlies)

Hebt u ook zo genoten van het Prinsengrachtconcert van afgelopen zaterdag? Ik betrapte
mezelf op moederlijke gevoelens waarvan ik niet eens wist dat ik ze had, toen ik de
broertjes Jussen over het podium zag dartelen. En wat speelden ze geweldig, en wat
een geweldig idee om de deksels van de vleugels te verwijderen en er TL in te
monteren (en een cameraatje) en wat was grachtengordelamsterdam mooi stil,
en wat wordt die sopraan ooit een hele grote als ze geleerd heeft de zenuwen aan de
kant te zetten (iets dat ondergetekende nooit gekund heeft, dus eigenlijk heb ik geen
recht van spreken, maar ik ga er dan ook niet staan…) en wat een mupke van een violist.
Kortom: ‘een fijn fisje’ zouden ze hier in Brabant zeggen.

In het magazine bij het Eindhovens Dagblad van zaterdag 18 augustus stond trouwens
een mooie instructie hoe je je te gedragen hebt als je als onervaren luisteraar naar
klassieke concerten gaat. Er staat ook een ‘klassieke muziekgeschiedenis voor dummies’ bij.
Ik zat het grinnikend te lezen en zag weer eens een paar vooroordelen bevestigd (dat blazers
in een orkest ‘gezellig’ zijn en achter de mooie vioolmeisjes aanzitten bijvoorbeeld; een
vooroordeel dat al in mijn conservatoriumtijd heerste, hoe zou dat toch komen….? ). Dat
Bach ‘God’ is (da’s helemaal niet waar, dat is Verdi) en dat Beethoven geen wonderkind
was (dat was-ie wel…), affijn, smullen…

Gelukkig is klassieke muziek zoveel meer dan wat er in die paar pagina’s vermeld werd,
maar men pretendeerde geen volledigheid. En de vijf-delige podcast ‘Beethoven is meer
dan een hond’ is niet voor u en mij gemaakt, maar weet misschien nóg meer liefhebbers
van het genre binnen te hengelen.

De podcasts die hiernaast staan (meer dan 200 uur aan vooral vocale, klassieke muziek)
zijn wél dóór mij vóór u gemaakt, dus daar vestig ik hier nog maar eens de aandacht op.

De Nationale Opera doet ook haar best nieuw en jong publiek te bereiken: ze opent het
seizoen met een uitvoering van Mozart’s ‘Die Zauberflöte’, in een speciale enscenering.
Wordt spectaculair!

Gelukkig is opera zoveel meer dan alleen ‘Die Zauberflöte’, maar het is een begin.
Ik zou een beginnend klassieke muziekliefhebber ook naar zoiets meenemen, u?

Daarom in het filmpje hieronder de trailer van ‘Die Zauberflöte’. Dikke pret!