Er belde een meneer naar de redactie. Hij had op Omroep Brabant gelezen dat
Johan Vlemmix in zijn huis Soestdijk II in Eindhoven een diner gaat
organiseren. Daar kun je je voor aanmelden.

Voor wie hem niet kent: Johan Vlemmix is de man die dankzij een
onuitputtelijke creativiteit en commercieel inzicht BN’er van beroep is
geworden. Dat kan ik wel waarderen.

De meneer vertelde me dat hij als kind met Johan in dezelfde Eindhovense
buurt was opgegroeid. Ze hadden een oude kinderwagen en daar haalden ze
samen oude kranten mee op.

De man had Johan 55 jaar niet meer gezien en zou hem zo graag nog eens
ontmoeten.

Ik stelde hem voor dat hij zich dan inschreef voor het diner. Maar dat was niet
zijn bedoeling. Bovendien hoorde ik zijn vrouw op de achtergrond roepen dat
in het weekend waarop Vlemmix zijn gasten ontvangt haar verjaardag zou
worden gevierd.

De beller raakte plotseling emotioneel. Hij begon te huilen. Op zo’n moment
wordt mijn zachte kant geactiveerd en haal ik alles uit de kast om iemand te
troosten. Ik bood hem aan dat ik Vlemmix zou bellen om te vragen of hij iets
voelde voor een ontmoeting met de man.  Aan de andere kant van de lijn ging
het huilen over in gierend janken.

Nadat hij was bedaard stelde ik voor dat ik Vlemmix zijn telefoonnummer zou
geven. Zijn vrouw riep op de achtergrond getallen die hij herhaalde. Door de
emotie in zijn stem moest ik goed luisteren. Toen ik de volgorde van de cijfers
blijkbaar niet goed had ging hij zich verontschuldigen. Hij had zijn gebit niet
in en daarom was hij moeilijk te verstaan. Maar het kwam goed. Vijf minuten
later had ik van een enthousiaste Vlemmix de toezegging dat hij de man zou
bellen.

Ik bracht de meneer zelf het goede nieuws, eigenlijk om hem een beetje voor
te bereiden dat BN’er Johan zijn oude speelmakker niet was vergeten en
contact zou opnemen. We hebben er samen een potje om gejankt aan de
telefoon.

,

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *