Nu kunnen scholen én leerlingen gebruik maken van een keur aan audio-visuele hulpmiddelen.
Toen ik, zeventig jaar geleden, voortgezet onderwijs tot mij moest nemen hadden de scholen niks
anders dan een bord met een krijtje.
Maar op de school die mij was toebedeeld werkte meneer Hansen, een leraar die z’n lessen
opluisterde met middelen uit persoonlijk bezit, zoals een filmprojector en een koffergrammofoon.
De film moest draaien op handkracht, maar voor de lamp moest er wel een draadje worden
getrokken naar een contactdoos. De koffergrammofoon deed het helemaal zonder elektrische
energie en hoe dat werkte moet je maar aan je opa vragen.
Meneer Hansen had maar één film. Die ging over de turfwinning in Drenthe. Turf bestaat
uit afgestorven planten. Dat heet veen. Kijk maar even op wikipedia.
Het leukste was altijd als meneer Hansen de film achterstevoren draaide. Dan kon je zien
dat de turf weer veen werd. Lachen!!
Meneer Hansen gebruikte de koffergrammofoon voor de taallessen. Hij draaide droevig
klinkende Franse chansons, opgewekte Engelse strijdliederen en zwaarmoedige Duitse
literatuur. Zijn tophit was De Erlkönig, een lang gedicht van Johan Wolfgang Goethe,
voorgedragen door de toen populaire acteur Alexander Moiisi.
Als ik eraan terugdenk snijdt de jankerige stem van de acteur mij nog door de ziel :
“Wer reitet so spät durch Nacht und Wind
Es ist der Vater mit seinem Kind
Er hat den Knaben wohl im Arm
Er faszt ihn sicher , halt ihn warm.”
Tot ontsteltenis van meneer Hansen kende een leerling al een persiflage:
Koning Willem-Alexander en zijn gemalin brengen vandaag en morgen een staatsbezoek aan Groot-Brittannië.
Vorsten die bij elkaar op bezoek gaan. Als je er over nadenkt heeft het een hoog Efteling-gehalte.
Veel Nederlanders zullen het bezoek volgen. Ondanks dat we onszelf vrijgevochten vinden zijn we allemaal benieuwd
naar de plaatjes van een instituut waarin de meesten van ons nog steeds geloven. Het voordeel van dit geloof is dat je
de hoofdrolspelers kunt zien.
De media speculeren op de vraag of Brexit aan de orde zal komen. Het zou mij niet verbazen als je ergens in het
Verenigd Koninkrijk kunt wedden op het aantal keren dat Willem-Alexander dat woord in de mond neemt.
In mijn krant, de NRC, is het Brexit voor en Brexit na als het over het staatsbezoek gaat. Zal de koning wel of zal de
koning niet . . . . We weten hoe onze vorst er over denkt. Die wil Groot-Brittannië binnenboord houden. Dat vindt hij
belangrijk heeft ons kabinet hem verteld. Ongetwijfeld zal hij dat gaan zeggen als hem daar expliciet naar wordt
gevraagd.
Gegarandeerd dat ergens vandaag het bericht verschijnt dat WA liever had gehad dat de VK bij Europa bleef.
Misschien dat het NOS-Journaal vanavond wel opent met het nieuws dat Willem-Alexander in zijn gesprek met
Nederlanders in Groot-Brittannië zijn zorgen heeft geuit. . . . bla, bla, bla.
Het is dan oud nieuws, maar het is het kunstje van de serieuze media om iets oubolligs als een staatsbezoek nog enig
gewicht te geven. Voor mij hoeft het niet. Bij een staatsbezoek ben ik tevreden met plaatjes van vorsten die elkaar de
hand schudden en zich volgens protocol opstellen voor een groepsfoto. Met plaatjes van vorstinnen in mooie jurken.
Van mensen die aanzitten aan een banket en daar glazen heffen en elkaar bewieroken. Als we dan toch meewerken
aan de instandhouding van sprookjes laten we het dan goed doen.
Tot lang in de vorige eeuw hadden gemeenten en woningbouwverenigingen een belangrijkje rol in de zorg voor de
huisvesting van mensen met weinig geld.
De woningbouwverenigingen bouwden huizen die, dankzij renteloze leningen van het rijk, konden worden verhuurd
aan mensen met lage inkomens. De gemeenten zagen erop toe dat die woningen zo eerlijk mogelijk werden
toegewezen aan mensen voor wie ze waren bedoeld.
De goede bedoelingen leidden tot allerlei bezwaren, zoals goedkoop blijven wonen bij gestegen inkomen en
verstoring van de vrije markt, want bij al die sociale woningbouw zat er voor de klassieke beleggers in de bouwsector
nog maar weinig vet op de soep.
En daarom werd, vooral onder druk van de VVD, de macht van de woningcorporaties en de gemeenten
teruggedrongen, ten gunste van de vrije markt.
Helaas heeft de vrije markt geen belangstelling voor sociale woningbouw doordat er wetten zijn die krotvorming en
uitbuiting van huurders beletten.
Het gevolg is schaarste en een enorme prijsopdrijving en dus een concurrentiestrijd waarin mensen met een laag
inkomen altijd de verliezers zijn. De metselaar die aan een nieuw huis in de sociale sector bouwt kan de huur van dat
huis niet betalen zonder subsidie.
Onlangs zei een makelaar of andere profiteur in het NOS-journaal ‘dat de overheid moet accepteren dat niet iedereen
in zo’n dure stad als Amsterdam kan wonen’.
De samenleving – dus de overheid – staat de burger niet toe een huisje te bouwen op een plaats naar eigen keuze met
de middelen die bij het inkomen van die burger passen.
Alleen als je kiest voor een kartonnen doos onder de brug doet de overheid een oogje toe.
Bij Omroep Brabant werk ik op een afdeling die zich qua sfeer het best laat omschrijven al een ouderwetse
beursvloer. Een kakofonie van geluid waarin je mag hopen dat jouw boodschap door de juiste persoon wordt
opgepakt. De ouderwetse beurshandelaren droegen niet voor niks gekleurde bedrijfsjasjes en hanteerden een
manuele geheimtaal.
Die hebben we bij mijn omroeppie niet. De jasjes bedoel ik, de gebaren wel. Hoewel we dankzij email en Whatsapp
ongekende mogelijkheden hebben elkaar geluidloos te bereiken lijkt het wel of het tegenover gestelde gebeurt. Het
komt voor dat iemand in je oren staat te tetteren dat hij of zij je net een mailtje heeft gestuurd dat je meteen moet
lezen terwijl je dat mailtje aan het lezen bent.
Gillen, schreeuwen, het hoort er allemaal bij. Het zijn vooral de millenials die blijkbaar bang zijn voor stilte en bang
zij dat ze niet gehoord worden.
Ik ben meestal ’s avonds afgepeigerd van de constante herrie. Gasten vragen wel eens hoe je onder zulke
omstandigheden kunt werken. Het lukt mij meestal alleen als ik een koptelefoon op zet en bijvoorbeeld naar een
requiem luister. Muziek die een eeuwigdurende stilte aankondigt. De collega’s accepteren dat en weten dat ze moeten
zwaaien als ze mijn aandacht willen. Zo heb ik het opgelost.
Bij Omroep Meierij is het helemaal anders. Ik heb daar een ruimte voor mezelf alleen en vaak ben ik zelfs helemaal
alleen in de studio die onderdak heeft in een sociaal cultureel centrum waarvan het geroezemoes soms binnendringt
maar nooit overheersend is. Bij zoveel zen kun je bergen werk verzetten.
Deze week zag ik met een schuin oog een aantal dames flessen wijn uitstallen op een tafel in de grote hal van het
centrum, vlak naast de balie van de dependance van het gemeentehuis van Meierijstad. Even later hoorde ik het
geschuif van tafels en stoelen. Langzaam druppelde de grote hal vol met mensen. Er was een bridgemiddag.
Bridgers zijn stille mensen merkte ik. Ik hoorde ze nauwelijks, dus de rust bleef. Totdat ik opeens een orgeltje
hoorde. Ik stak mijn nieuwsgierige hoofd om de deur en zag aan de zijkant van de zaal een meneer achter een
elektronisch orgel die voor muzak zorgde tijdens de kaartwedstrijd. Hij had zichzelf in een groen licht gezet
waardoor hij een buitenaards uiterlijk kreeg, als iemand die tijdens een requiem op weg gaat naar zijn
eindbestemming.
Ik werk ook met een hoop millennials, maar ja dat zijn IT-achtige nerds, dus dat is toch best stil. Toch zijn het geen echte nerds, heel levendige en leuke mensen als het erop aan komt 😀
Vandaag, 17 oktober 2018, is het een belangrijke dag. Tenor Jonas Kaufmann keert na een afwezigheid van vier jaar
terug naar The Met. Maak u niet druk: u haalt het toch niet meer om erbij te zijn. In één dag naar New York lukt niet,
waarschijnlijk zijn er toch geen kaartjes meer en áls ze er al waren, zijn ze niet te betalen.
U zult het moeten hebben van de pers rondom deze productie van Puccini’s ‘La fanciulla del West’. En van dit stukkie
natuurlijk… grapje…
En: van de film in Pathé op 27 oktober!!!!
Ik las het (zeer Amerikaanse) artikel van Joshua Barone over zijn terugkeer naar de Amerikaanse opera-tempel. Het
gaat (weer) goed met Kaufmann; het waren geen makkelijke jaren de jaren sinds 2014. Scheiding en stemproblemen.
Maar sinds begin 2018 heeft hij geen enkel optreden afgezegd, zo beweert hij. Is niet helemaal waar, want juist bij
The Met zei hij wel degelijk twee optredens af. Van eentje ervan – als ik me goed herinner – was ook een
Musicogroep het slachtoffer. Maar ja, hij was echt ziek en wat moet je dan als het instrument waar je mee werkt
weigert en als die twee hele kleine stembandjes zeggen: “joh, nu effe lekker niet….”
Mankeer maar eens iets, als gewone sterveling. U en ik weten dat het eerste dat het begeeft je stem is, die ligt het
dichtste bij de ziel en dat hoor je onherroepelijk, ook bij grote profs als Kaufmann.
Hoe dan ook, morgen zal hij weer schitteren. Een van zijn sopranen-collega’s omschrijft zijn talent, zijn ‘Gewisse
Etwas’ als volgt: “Als-ie binnenkomt in de kleedkamers is-ie Jonas. Als-ie op toneel verschijnt is hij Jonas Kaufmann
en is het alsof hij een schakelaar aanzet waardoor hij van binnen uit lijkt te stralen. Het is magisch en het lijkt uit
iedere porie van zijn lichaam te komen…”
Tel daarbij het feit op dat het ‘gewoon’ een verdomd knappe, sexy vent is en je hebt alle ingrediënten voor ‘stardom’
in handen. Dat ‘stardom’ ook een prijs heeft, weten we allemaal.
Wilt u nog gauw effe de plot van La fanciulla?
Het verhaal speelt zich af in de Sierra Madre Mountains van Californië, tijdens het hoogtepunt van de Californische
goldrush.
De opera begint in een saloon, gevuld met ruige, maar goedhartige goudzoekers. Onder hen Ramerrez, een gezochte
crimineel. Minnie is zo’n beetje de ‘moeder’ van de goudzoekers en uiteraard zijn sommigen van hen verliefd op
haar. Bijvoorbeeld Rance, de sheriff. Maar Minnie heeft geen interesse in Rance.
De bendeleden van Ramerrez staan buiten te wachten en de bedoeling is om de saloon te beroven. Dat gaat niet door
omdat Ramerrez hopeloos verliefd wordt op Minnie en de liefde is wederzijds.
Rance arriveert met een aantal kompanen. Ze hebben het spoor van Ramerrez gevolgd tot Minnies blokhut. Minnie’s
liefde voor Ramerrez blijkt sterk: ze neemt hem in bescherming. Ze helpt hem zich schuil te houden en pokert met
Rance om zijn vrijlating. Ze wint het spel omdat ze vals speelt.
Uiteindelijk wordt Ramerrez toch gevangen genomen. Hij wordt – met de strop om z’n nek – op het laatste nippertje
gered door Minnie. De opera eindigt met Minnie en Ramerrez die, met de zegen van alle goudzoekers, op weg gaan
naar een nieuwe en betere toekomst.
Mooie gelegenheid om een fijn YouTube-filmpje op te laden waarin Jonas ‘Ch’ella mì creda libero’ zingt, de mooie
tenor-aria uit La Fanciulla. Het einde is wat abrupt, maar ik koos toch deze versie. Wat een heerlijke aria, met een
‘echte Puccini-handtekening’, ik hoor er Tosca in, en Turandot. En dan te bedenken dat er tijden waren dat ik Puccini
en Verdi niet uit elkaar kon houden (da’s lang geleden hoor…).
Al vele jaren bezoeken Eef en ik Cadzand, het meest zuidwestelijke dorpje van Nederland, bijna België. We zijn er
geweest in alle jaargetijden, maar het meest in september; eerst in een huisje of appartement betrekkelijk ver van
zee, de laatste jaren in een appartement direct aan de duinen met vrij uitzicht op de Noordzee en de Westerschelde.
We hebben kunnen volgen wat er is gebeurd met een rustig en wat suffig dorpje nadat Rijkswaterstaat, de gemeente
Sluis, de provincie Zeeland en enkele projectontwikkelaars elkaar hadden gevonden. Het dorpje draagt nu de jas van
Knokke, het schrikbeeld van de kustbebouwing.
Versterking van de kustverdediging (Rijkswaterstaat) gaf projectontwikkelaars de ruimte voor een jachthaven, in de
praktijk een stalling van poenboten die zelden loskomen van hun sjorring.
Door verbreding van de stranden (Rijkswaterstaat) zijn de duinen getemd tot dijken en de holle duinpaden
vervangen door brede asfaltstroken die roekeloze grijsaards op E-bikes alle ruimte bieden om eerzame wandelaars
naar het leven te staan.
Maar het ergste is de architectuur van de nieuwe bebouwing. Overal waar dat mogelijk is verrijzen
appartementsgebouwen in een Tiroler Hoempa-stijl. Architectonisch getetter van de goedkoopste soort.
Cadzand bad, dat lieve voor ons wat suffige plaatsje, is door een samenzwering van overheid en kapitaal voorgoed
verbouwd tot een treurig makende kermis.
Maar dat is dus goed voor de werkgelegenheid. (2018)
Maar dat was destijds goed voor de werkgelegenheid. (2030)
Erg is dat als je zoiets van nabij moet meemaken. Je staat er zowat huilend bij. Misschien moeten jullie eens denken over Schoorl? Of Egmond? Uiteraard buiten de schoolvakanties. Wij vinden het daar erg mooi en leuk.
Beste Ab, klopt het dat bij jullie id duinen verticale schermen in de grond zijn aangebracht langs de fietspaden om de agressieve duindoornwortels (bedoeld om de duinen bijeen te houden; verstuiving tegen te gaan) te temmen? Dat het dus (sarcasme) een probleem is wat de natuur veroorzaakt en niet een probleem van het type wegbedekking? Want hier id duinen (Vlissingen) groeit duindoorn ook volop, maar over de wortels ben ik nooit gestruikeld…
Wist u dat er in Italië vogeltjes zijn die een deeltje uit de ouverture tot Rossini’s Wilhelm Tell kunnen fluiten? Het is
volstrekt retorische vraag hoor, zelfs van de ornithologen onder u verwacht ik geen samenhangend antwoord… Maar
ze zijn er, ik heb ze gehoord en liep erom te grinniken, tenminste als ik daartoe adem over had, want het waren
pittige tochtjes die we maakten de afgelopen week in ons geliefde Italië, meer bepaald op de grens tussen Umbrië en
Lazio. Prachtige natuur, lieve Italianen, heerlijk eten, het enige dat iets beter had kunnen zijn was het weer in het
begin van de vakantie: we moesten de twee zwaarste tochten ook meteen in het zwaarste regenweer lopen. Daarna
was het ‘nothing but blue skies’ tot en met Rome, cittá eternitá, de eeuwige stad.
Aan het begin van onze vakantie las ik dat Montserrat Caballé is overleden. Daar moet je wat van vinden als je
website Vocalies heet, maar door onze tochtjes in Italië kan ik er nu pas wat over schrijven. 85 is ze geworden,
Caballé, toch nog een respectabele leeftijd als je haar jarenlange overgewicht en (de daaruit voortvloeiende?)
gezondheidsklachten in acht neemt. Alle grote dagbladen roemen haar ragfijne pianissimo en haar humor en
professionaliteit. Ik beken het u eerlijk: als ik tijdens mijn zingend leven snel een aria wilde instuderen en te lui was
– jawel… – om het noot voor noot achter de piano zélf te doen en ik kon een opname te pakken krijgen met Caballé,
dan zat ik goed: ze zong wat er stond, spatzuiver, en haar tekstinterpretatie was fenomenaal. Niks geen
slordigheidjes… Ik kan me een moment herinneren dat mijn hoofdvakdocent aan het conservatorium tijdens een
foute noot in een aria droogjes vroeg: “met wie heb je dit stuk ingestudeerd?”; het antwoord was dan nooit: “met
Caballé” want die zong geen foute noten.
Ik ga u niet verklappen wie de slorige sopraan wél was, de halve zingende wereld valt dan over me heen…
Hoe dan ook, Caballé was geweldig. Ze was een van de laatste ‘echte’ operadiva’s – streken waren haar niet vreemd –
en ze was een vakvrouw!
Ik zoek op YouTube en kom ook wanvertoningen tegen, zeer tot mijn schrik; op het laatst ging het echt niet meer, wie
beschermt zo iemand tegen zichzelf? Maar het mooie overheerst, ik kies uiteindelijk voor een opname van haar met
dirigent Claudio Abbado (ook al weer een hele tijd dood, zucht…) van een deel uit Verdi’s Requiem. Omdat het zo
lekker uit het praktische zangersleven gegrepen is en zo lekker menselijk, maar ook omdat het fragment eindigt met
een geweldig stukje Requiem. Luister naar hoe ze van de hoogste hoogte moeiteloos (en technisch verantwoord!) in
het laagste borstregister zakt. Mamma mia, wat een vakvrouw!
Journalistiek was ooit een ernstige aangelegenheid. Hoewel ik niet uitsluit dat ik mijn vak al decennia serieuzer
neem dan het ooit geweest is.
Vanaf het moment dat informatievoorziening en entertainment klonterden tot infotainment ben ik dolend in mijn
eigen vakgebied. Er zijn momenten dat ik aan alles en vooral mijzelf twijfel.
Thuisgekomen van vakantie heb ik wat bijgelezen. Mijn oog viel op een artikel op de website van de NOS. Voor de
meeste mensen is hun achtuurjournaal nog steeds de belangrijkste informatiebron, dus wij spreken hier over een
instituut.
Het instituut had een verontrustend artikel over het feit dat de aanhoudende droogte er voor zorgt dat in Nederland
heel veel vennen droog staan. Vertel mij wat. Voor een vogelaar zijn vennen plaatsen waar doorgaans veel te beleven
valt. Ik breng dus in mijn vrije tijd veel uren door aan vennen en weet dat de situatie op de meeste plekken
schrikbarend is. Complete vennen zijn verdwenen.
Me dunkt dat hier sprake is van een zeer ernstige situatie. Dus terecht dat de “koninklijke” NOS daar aandacht aan
besteedt. De eerste alinea is dan ook alarmerend: “Vennen staan droog, de bodem is keihard, natuurgebieden
snakken naar water”. De ernstige mens in mij in het algemeen en de vogelaar in het bijzonder lezen verder op zoek
naar herkenning.
Maar daar moet ik even geduld voor hebben. De NOS schrijft nu eerst dat er warmterecords zijn gebroken. Oké, die
alinea pik ik mee, want ik weet dat meer mensen zich daarin herkennen dan in de verontrustende situatie in de
natuur. Net op het moment dat ik weet dat het de warmste oktoberdag is – of zoiets – komt er een alinea waarin ik
word opgeroepen een leuke foto van deze nazomerdag in te zenden. Ik ben dan de sombermans die zich afvraagt wat
er leuk is aan droge vennen, keiharde bodems en naar water snakkende natuurgebieden.
Je blijft lezen, want je wilt toch de lading waarvan je hoopt dat die door de kop wordt gedekt. Dat gebeurt nadat mij
is meegedeeld dat het heel mooi weer is voor terrasliefhebbers.
Iedereen vindt wel iets van iets. Dat is een mening. Als je er een sausje overheen gooit mag je ’t een opinie noemen.
Maar als je helemaal niks vindt van wat dan ook kun je vandaag de dag terecht bij de OPINIEMAKER.
De opiniemaker is een man of vrouw die dit ambacht zelf heeft verzonnen. Vroeger had je een hoedenmaker die na
een gedegen opleiding ‘Hoedenmaker’ op z’n gevel schreef . De opiniemaker bouwt zijn of haar etalage voornamelijk
in de praatprogramma’s op radio en tv.
De opkomst van de opiniemaker past naadloos in de ontwikkeling en uitgroei van de professionele handel in lulkoek.
Zeer geliefde opleidingen in het voorgezet en hoger beroeps onderwijs gaan over informatieverstrekking en
daaronder vallen dan de journalistiek, de voorlichting en alles wat te maken heeft met representatie en mooimakerij.
Journalisten – althans de meesten – proberen de waarheid te zoeken, terwijl hun studiegenoten van de voorlichting,
de representatie en de mooimakerij de waarheid bij voorkeur zoek willen maken.
Een bijzonder gewas op deze mesthoop is dus de opiniemaker. Het meest frequent is de opiniemaker te horen
zaterdagmiddag op Radio I in het radioprogramma van WNL, het theekransje van De Telegraaf.
Ik luister dan met genoegen naar de opiniemakers, wie het ook zijn, omdat zij me laten beseffen dat ik hun kunstjes
moeiteloos kan nadoen.
Er is een heleboel over geschreven worden en er zal ook nog wel een en ander volgen…
over de dood van Charles Aznavour, gisteren 1 oktober 2018. Ik pretendeer
ook niet iets nieuws te beweren, ik heb gewoon behoefte erover te schrijven.
Om te helpen het verlies te verwerken, za’k maar zeggen. Want als verlies ervaar
ik het, hoewel ik het natuurlijk mijlenver had kunnen zien aankomen: 94 is niet
een leeftijd waarop je in een overlijdensadvertentie schrijft ’onverwacht overleden’.
Op de een of andere manier kwam het toch onverwacht… ik ga er soms vanuit dat
sommige mensen er altijd zullen zijn. Mijn hele zingende leven was Aznavour
er (dat deel ik met Mathijs van Nieuwkerk, ook een verstokte-fan-van-het-eerste-uur).
Dit jaar 2018 leer ik deze harde les: de aanwezigheid van je geliefden is niet
vanzelfsprekend. Ze kunnen je ontvallen, het kan zijn dat je ze af moet geven, aan de
dood en soms ook aan het leven. Ik dacht lang dat het makkelijker was ze aan de
dood af te geven (want onherroepelijk en niet jouw schuld) dan aan het leven
(soms frustrerend omdat je elkaar onrecht hebt aangedaan), maar ook dat is voor
mij niet waar.
Ik neem afscheid van de kleine grote man met een korte anekdote en het filmpje
van een van zijn mooiste hits (en een van de beste uitvoeringen daarvan, uit
2009; hij was toen bijna 85) ‘Emmenez-moi’ .
Ik was in het voorjaar van 2009 met mijn echtgenoot in New York. Een bijzonder
gul cadeau: ik werd dat jaar vijftig en in het diepste geheim had echtgenoot
een reis naar New York gepland. We liepen voorbij het New York City Center
op 55th Street, twee straten verwijderd van ons hotel. Ik zag de poster met de
aankondiging van de vier concerten die Aznavour er zou geven: ‘Only 4 concerts’
stond erop. Dat ontlokte de echtgenoot de sombere veronderstelling dat er wel
geen kaarten meer zouden zijn. Maar er zo dichtbij zijn en dan niet gaan
informeren zou natuurlijk dom zijn en ik liep het NCC binnen. De mevrouw aan
het loket reageerde nuchter: “Where do you wanna sit, love?”
Het werd een geweldige avond: eerst aten we in de buurt, en raakten er aan de
praat met Amerikanen die ook naar het concert zouden gaan en een recensie in
hun zak hadden die ik mocht lezen, zodat ik mooi ‘opgewarmd’ werd voor
het concert.
Aan het begin van het concert kwam Aznavour op, keek op zijn gemak de zaal
in en deelde het publiek lekker nuchter mee, met dat heerlijke ‘harde’ Franse
accent in zijn Engels: “We will do the whole routine in French”. Hij ging
vervolgens ruim 2 uur aan één stuk door met zijn beste werken. Ik zat voorover
op het puntje van mijn stoel om maar niks te missen en voelde mijn rug niet eens.
Aan het einde was ik in tranen: ik besefte donders goed dat ik een
once-in-a-lifetime-ervaring had meegemaakt en dat ik met mijn faalangstige
manier van in mijn bescheiden zangcarrière staan hier een grote les had geleerd:
hoezo mauwen dat je nerveus bent? Als deze man op zijn vijfentachtigste
nog zo’n prestatie neerzet en er bescheiden over blijft, wat zeur je dan, Vocalies?
Affijn, the rest is geschiedenis. Ik zal hem nooit vergeten en schrijf hier nog
een keer vol eerbied zijn naam: Charles Aznavour
marlies
24 oktober 2018 at 08:35
En de mooiste (in onze tijd…) versie van Erlkönig wordt gezongen door Thomas Quasthoff!
Harry Perton
11 november 2018 at 22:17
Alexander Moiisi zit tegenwoordig ook op YouTube – enjoy !:
https://youtu.be/WhV2WwEQj7U