(Door Marlies)
Wist u dat er in Italië vogeltjes zijn die een deeltje uit de ouverture tot Rossini’s Wilhelm Tell kunnen fluiten? Het is
volstrekt retorische vraag hoor, zelfs van de ornithologen onder u verwacht ik geen samenhangend antwoord… Maar
ze zijn er, ik heb ze gehoord en liep erom te grinniken, tenminste als ik daartoe adem over had, want het waren
pittige tochtjes die we maakten de afgelopen week in ons geliefde Italië, meer bepaald op de grens tussen Umbrië en
Lazio. Prachtige natuur, lieve Italianen, heerlijk eten, het enige dat iets beter had kunnen zijn was het weer in het
begin van de vakantie: we moesten de twee zwaarste tochten ook meteen in het zwaarste regenweer lopen. Daarna
was het ‘nothing but blue skies’ tot en met Rome, cittá eternitá, de eeuwige stad.
Aan het begin van onze vakantie las ik dat Montserrat Caballé is overleden. Daar moet je wat van vinden als je
website Vocalies heet, maar door onze tochtjes in Italië kan ik er nu pas wat over schrijven. 85 is ze geworden,
Caballé, toch nog een respectabele leeftijd als je haar jarenlange overgewicht en (de daaruit voortvloeiende?)
gezondheidsklachten in acht neemt. Alle grote dagbladen roemen haar ragfijne pianissimo en haar humor en
professionaliteit. Ik beken het u eerlijk: als ik tijdens mijn zingend leven snel een aria wilde instuderen en te lui was
– jawel… – om het noot voor noot achter de piano zélf te doen en ik kon een opname te pakken krijgen met Caballé,
dan zat ik goed: ze zong wat er stond, spatzuiver, en haar tekstinterpretatie was fenomenaal. Niks geen
slordigheidjes… Ik kan me een moment herinneren dat mijn hoofdvakdocent aan het conservatorium tijdens een
foute noot in een aria droogjes vroeg: “met wie heb je dit stuk ingestudeerd?”; het antwoord was dan nooit: “met
Caballé” want die zong geen foute noten.
Ik ga u niet verklappen wie de slorige sopraan wél was, de halve zingende wereld valt dan over me heen…
Hoe dan ook, Caballé was geweldig. Ze was een van de laatste ‘echte’ operadiva’s – streken waren haar niet vreemd –
en ze was een vakvrouw!
Ik zoek op YouTube en kom ook wanvertoningen tegen, zeer tot mijn schrik; op het laatst ging het echt niet meer, wie
beschermt zo iemand tegen zichzelf? Maar het mooie overheerst, ik kies uiteindelijk voor een opname van haar met
dirigent Claudio Abbado (ook al weer een hele tijd dood, zucht…) van een deel uit Verdi’s Requiem. Omdat het zo
lekker uit het praktische zangersleven gegrepen is en zo lekker menselijk, maar ook omdat het fragment eindigt met
een geweldig stukje Requiem. Luister naar hoe ze van de hoogste hoogte moeiteloos (en technisch verantwoord!) in
het laagste borstregister zakt. Mamma mia, wat een vakvrouw!