(Door Ab Klaassens)

Ooit ging ik op reportage  samen met een free lance fotograaf die per foto werd betaald.
Vaak betekende dat voor hem een  halve dag werk voor de prijs van een doosje sigaren
en een rolletje pepermunt.

De fotograaf had in zijn archief negatieven waarop je grote rookwolken kon zien.
Zo’n negatief gebruikte hij om van een onbeduidend fikkie een grote brand te
maken; dat verkocht.

Schrijver/journalist  Simon Carmiggelt noemde fotograferen ooit ‘liegen met een
stukje glas’. Andere journalisten beweren dat één foto meer kan zeggen dan duizend
woorden.

Ik ben niet zo van de beelden; ik geloof Carmiggelt en hecht daarom  aan het woord
dat zich ook makkelijk laat tegenspreken. Mijn wantrouwen jegens het beeld is
versterkt door wat De Wereld Draait Door vrijdag 9 november liet zien: Donald
Trump sprak met de stem van Matthijs van Nieuwskerk een tekst die niet de zijne
kon zijn.

Doe de TV weg; het is, zoals de gereformeerden al jaren beweren, een leugenkast.

(Door Ab Klaassens)

Twee straten verder dan de straat waar ik ben opgegroeid, in de Verbindingsstraat, woonde
en werkte meneer De Jong, fietsenmaker.

Bij hem bezorgden in de Tweede Wereldoorlog de makers van illegale krantjes van
uiteenlopende pluimage hun bescheiden bundeltjs drukwerk in de hoop dat meneer
De Jong voor verdere verspreiding zou zorgen.

Meneer De Jong was van streng gereformeerde huize maar stoorde zich niet aan de
artikelen in sommige verzetskrantjes waarin mensen als hij werden verketterd als
vijanden van het volk.

Eén van de afnemers van de verzetskrantjes was mijn vader, die als atheist en voormalig
anarchist gelovigen meed als de pest omdat ze, volgens hem, niet deden wat de god
die zij aanbaden hen gebood.

Mijn vader hield uit het hoofd de adressen bij waar welk krantje moest worden
bezorgd – geschreven lijstjes waren gevaarlijk – en ik zorgde voor de uitvoering;
de journalistiek is mij met de paplepel ingegoten.

Toen de oorlog voorbij was werden veel van die verzetsblaadjes echte kranten:
Vrij Nederland, Het Parool, Trouw, De Waarheid.

Mijn vader kocht, toen ik veertien werd, twee jaar na het einde van de oorlog
mijn eerste nieuwe jongensfiets. Bij meneer De Jong in de Verbindingsstraat.

(Door Marlies)

Ik denk wel eens: je begint een ouwe, gesjeesde sopraan te worden, Vocalies, je hebt
eigenlijk allemaal wel een keer meegemaakt nu: goede en slechte concerten, makkelijk
en minder makkelijk toegankelijke muziek, goed en slecht geregisseerde en/of
opera’s, kraaienvals zingende koren, affijn, u krijgt een beetje een beeld…

Maar wat ik gisteren heb gehoord slaat alles: nondepatatten wat een avond!

Ik was met een vriendin bij een uitvoering van ‘November Music’, in de Grote Kerk i
Den Bosch (da’s die met de mooie akoestiek, vlakbij de Sint Jan) .

Sopraan Barbara Hannigan zong (nou ja zóng, ze gebruikte haar hele lijf en
stembanden voor een uitvoering ván… za’k maar zeggen… ) de Nederlandse première
van het stuk ‘Jumalatteret’ van componist John Zorn en een vrouwenkwintet zong
daarna van dezelfde componist ‘The Holy Visions’

De waanzinnig goede begeleider van Hannigan verdiend het om genoemd te worden:
Steve Gosling. Hij was haar rots in de branding. Hij prepareerde kalm en adequaat
de vleugel in anderhalve seconde tussendoor en was steeds op tijd weer bij de toetsen
terug om Barbara ‘te vangen’ . Ik raak altijd ge-emotioneerd als ik merk dat muzikanten
met een blik genoeg hebben om elkaar haarfijn aan te voelen.

Diezelfde emoties waren er ook bij het optreden van het vrouwenkwintet: stemvorkje
geruisloos gebruikt, een simpel handgebaar, één blik en dan een loepzuiver unisono
inzetten (zo ongeveer het allermoeilijkste dat er is, als je allemaal een stem hebt die
ook makkelijk solistisch werk aankan) . Ik noem de vrouwen, al zal zoveel informatie
misschien niet beklijven: Sarah Brailey, Elisabeth Bates, Eliza Bagg, Rachel Calloway
en Kristen Sollek.

De dames zongen een stuk waarin de middeleeuwse mystica Hildegard von Bingen
centraal staat: er klonk jazz-achtige klanken, Gregoriaanse muziek en teksten,
minimal music-achtige klanken, zo dissonant als de pieten en regelrecht naar je hart.
Ik vond het fantastisch.  Terecht dat de New York Times ooit schreef over dit
stuk: “Spookachtig mooi”. Het was éng, zo goed!

En dan die Hannigan: ik kom superlatieven te kort… Voor de vertolking van ‘Jumalatteret’,
een liedcyclus over de godenwereld, zoals vastgelegd in het Finse nationale epos ‘Kalevela’
je hele bereik als sopraan inzetten, alles van je stembanden en je lijf gebruiken om te
vertolken wat de componist heeft bedoeld. Die was trouwens al net zo enthousiast over
de uitvoering als het publiek; zichtbaar aangedaan vielen ze elkaar na de uitvoering in de
armen, de pianist incluis. Ze móeten samen met de componist gerepeteerd hebben, kan
niet anders, hoe weet je anders wat hij wil met zijn partituur (die ik graag eens in zou
zien). Waanzinnig!

Nee, dat had deze oude, gesjeesde sopraan nog nooit meegemaakt, zoiets….

Ik laad een filmpje op met Hannigan waarin ze het stuk ‘I will go out now’ van Hans
Abrahamsen zingt. Ook hier zie je dat magische contact dat alle betrokken musici met
elkaar lijken te hebben. Je hoeft niet echt een liefhebber te zijn van hedendaags
klassiek om dit soort dingen wel te kunnen waarderen.

https://youtu.be/nPqIHjib9xs