Wij wonen in een Eindhovense wijk die diep in de vorige eeuw begon als arbeiderswijk. Langzaam
gleed de wijk af naar een achterbuurt. De straatnamen gaven de wijk de naam kruidenbuurt.
Jarenlang was alleen al het uitspreken van die naam genoeg om andere Eindhovenaren te doen
huiveren.

Begin jaren negentig woonden wij er een aantal jaren. Aan de goede kant, in de huizen waar vroeger
de chefs van Philips en DAF woonden. Wij vonden het een fijne volkswijk met rauw volk waarvan
je wist wat je eraan had.

Na een aantal jaren bracht het werk van mijn vrouw ons naar een aantal andere plaatsen.
Ondertussen ging het arbeidersgedeelte van de kruidenbuurt op de schop. Nou ja, op de schop.
Je kent het niet meer terug.

De gemeente besloot dat er in de wijk een mix van bewoners moest komen. De oorspronkelijke
bewoners keerden terug in mooie nieuwe sociale huurwoningen, maar er werd ook gebouwd voor
mensen van buiten de wijk die zich een eigen huis konden veroorloven. De gemeente vond dat een
gemêleerde wijk beter was. Ik denk dat de gemeente dacht dat de wat beter gesitueerden dan wel op
die arbeiders zouden passen of zoiets.

Aan de rand van de wijk kwam in 2008 een appartementencomplex. Een landmark, want dat wilde
elke gemeente toen. Vijf jaar geleden streken wij daar neer. Het complex bestaat uit twee gedeelten:
de hoogbouw en de laagbouw. De hoogbouw is waar wij wonen. Een deel van die appartementen is
eigendom, een deel wordt verhuurd voor exorbitant hoge prijzen. Daar wonen dus expats uit de hele
wereld in waardoor wij samen met een deel van onze buren een internationale mix vormen en ik in
de openbare ruimtes meer Engels dan Nederlands praat. Ik vind het leuk.

Het andere gedeelte is de laagbouw. Die appartementen zijn verhuurd aan de mensen die vroeger in
die kleine maar o zo gezellige woninkjes in de kruidenbuurt woonden. Ook dat is een internationale
mix, zij het iets minder gevarieerd.

Wij vormen dus onder die aan elkaar grenzende daken een gemeenschap zoals de gemeente zich dat
ooit voorstelde. In de hoogbouw de middenklasse die een huis kan betalen en goedverdienende expats,
die (al dan niet met hulp van hun werkgever) voor hetzelfde vloeroppervlak twee of drie keer zoveel
betalen en in de laagbouw de mensen die afhankelijk zijn van sociale woningbouw.

Beide complexen hebben een ingang aan dezelfde kant. Telkens als ik door ons straatje loop valt me
iets op. Bij ons voor de deur ziet het er altijd keurig is. Bij de laagbouw is vaak de ruit van de voordeur
gebarsten en ligt er voor de ingang altijd rotzooi.

De afstand tussen die twee werelden is pak ‘m beet dertig meter. De kloof onmetelijk. Ik denk dat ik
dit weekend het vuistdikke reglement van onze VVE eens napluis om te kijken of daar iets in staat
over wat de gemeente nou voor had met de gemêleerde wijk en of ik andermans stoepje moet
gaan vegen.

Ongehoord Nederland. Dat is de naam van een nieuwe aspirant omroep onder leiding van de
bekende en gerespecteerde journalist Arnold Karskens. Die omroep wil Nederlanders die nu
niet gehoord worden een stem geven.

ON moet er komen voor mensen die het opnemen voor de Nederlandse cultuur, kritisch zijn
op de EU, immigratie en de huidige plannen om klimaatverandering tegen te gaan.

Nou werk ik al sinds 1974 als journalist. We waren elitair. Wij zonden, het volk ontving.
Nog voor de eeuwwisseling vond er een ommekeer plaats. Wij spraken toen in termen als:
journalisten komen uit hun ivoren toren.

Wij trokken zonder enig plan de wijken in om te luisteren naar wat wij toen ‘het volk’ noemden.
Internet nam een grote vlucht. Mensen konden zelf hun boodschap de wereld in sturen.
Facebook, Twitter en noem maar op werden de platforms waarop dat allemaal werd gestructureerd.

Het liep uit de hand. Het bleek dat mensen massaal gebruik maakten van de mogelijkheid
anoniem, achter de computer, vuil te spuien, te beledigen, te kwetsen en te bedreigen.
Kranten sloten de reactiemogelijkheid omdat het geen doen meer was al die reacties te fatsoeneren.

In de media kwamen Powned en WNL die al die bagger in beeld brachten zodat zo
langzamerhand iedereen met een mening en die daar wel voor durfde uitkomen een gezicht kreeg.

De politiek nam de taal van de straat over. Het werd in de Tweede Kamer een
pandemonium van gelukszoekers die meenden op te moeten vallen met taal die wij aan de
keukentafel niet eens gebruiken. Journalisten schreven dat gretig op omdat ze al lang
waren opgeschoven van informeren naar infotainment naar entertainment. Bovendien
was die parlementaire vuilbekkerij goed voor de kijkcijfers.

Het opvallende was dat vooral de mensen met de grootste bek de meeste aandacht kregen.
Dat zijn niet altijd de mensen met de grootste geest. Klimaatontkenners, racisten, vuilbekkers,
ze pakken allemaal hun kans en sneeuwen iedereen onder die nadenkt en dan met een
genuanceerde mening komt.

Ik vind het prima een nieuwe zender te beginnen.  Maar om een zender te beginnen voor
mensen die het opnemen voor de Nederlandse cultuur, kritisch zijn op de EU, immigratie en
de huidige plannen om klimaatverandering tegen te gaan, Ongehoord Nederland te noemen,
dat vind ik de gotspe van het jaar.

Wim Geurts is overleden. Ons pap voor mijn vrouw, schoonvader Wim voor mij. Hij is 88 geworden.
Hij was vitaal, scherp van geest. Nog nooit een dag noemenswaardig ziek geweest. Tot afgelopen vrijdag.

Toen kreeg ik een telefoontje van mijn vrouw, terwijl ik bij de vergadering van Provinciale Staten was.
Ons pap was met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze was gebeld door de politie die hem in huis
had gevonden nadat hij tegen de grond was gegaan. Met vereende krachten had hij zelf 112 gebeld.
Het klonk niet best.

In het ziekenhuis in Weert troffen we een lijkbleke man, maar geestelijk nog even helder als altijd.
Na een uur bracht dokter Astrid de moeilijke boodschap. Een ader was gescheurd. Levensbedreigend.
Mijn schoonvader kon naar het ziekenhuis in Eindhoven voor een operatie. Als hij dat wilde.

“Hoeveel kans heb ik?” vroeg hij aan Astrid. Ze schetste hem een eerlijk maar weinig hoopgevend beeld.
“En als u het overleeft zult u vermoedelijk niet meer mobiel zijn en waarschijnlijk ook niet meer terug
naar huis kunnen”, zei ze.

Mijn schoonvader dacht kort na. Keek haar aan, keek naar ons en zei: “Dan is 88 jaar mooi geweest.
Et erit in pace memoria eius”.  (En in vrede zal zijn nagedachtenis zijn). Ik schoot vol. Ik vond het moedig
en heftig tegelijk iemand met zoveel nuchterheid over zijn eigen lot te horen beslissen.

“Het was vreselijk toen ik vanmiddag thuis op de grond lag en niet meer overeind kon. Vreselijk”, zei
hij later toen we alleen waren. De uren daarna zou hij dat nog enkele keren herhalen. Hij was tot de
laatste dag gewend lopend, fietsend of met de auto overal naar toe te gaan. De dag ervoor had hij nog
een kegelwedstrijd voor ouderen gewonnen. Het verlies van zijn mobiliteit en dus zijn zelfstandigheid
was voor hem een groter doembeeld dan te sterven.

Ons pap was een man van veel woorden. Voor sommige mensen te veel woorden. Hij was de man die
tijdens ouderenbijeenkomsten, bejaardenuitstapjes, jubilea en feesten speechte. De spotlights trokken
hem aan als een motvlinder.

Hij was geestig, soms met gedachtenkronkels die niet voor iedereen te volgen waren. Hij kon ook met
een paar welgekozen woorden messcherp zijn. Zijn gevoel voor rechtvaardigheid bracht hem meermaals
in problemen omdat hij niet wilde begrijpen dat gelijk hebben en gelijk krijgen niet altijd hetzelfde is.

Dat leidde ertoe dat sommige mensen hem vilein en sarcastisch vonden. Hij liep keihard aan tegen de
hiërarchie van defensie, waar hij tientallen jaren als burger werkte op de Legerplaats Budel. Uiteindelijk
won hij een arbeidsconflict, maar stond hij wel met lege handen. Na jaren bundelde hij de verhalen die
hij daarover voortdurend over ons uitstrooide in een boek. Een hilarisch boek, dat dan weer wel.

Mijn schoonmoeder begreep hem niet en hij begreep haar niet. Na veertig jaar huwelijk besloot ze de
toorn van God, die hen had verbonden, te trotseren en ging ze haar eigen weg.  Eénmaal los van de
huwelijkse staat stortte mijn schoonvader zich in het vrijwilligerswerk en dat viel zelfs de Majesteit op
die hem koninklijk onderscheidde.

Waar anderen soms zuchten om de verplichting van Kerstmis bij de ouders liet hij ons altijd ruim
tevoren weten dat wij niet konden komen omdat hij een volle kooragenda had.

Zijn grote passie was het gregoriaans koor waar hij nog als een jonge god zong. Zijn tweede grote
interessegebied was de Tweede Oorlog. “Don’t mention the war” was onze running gag onderweg
naar ons pap. Dat hoefde ook niet. Hij noemde hem zelf wel.

De laatste tijd was er op dat front een kleine verschuiving gaande. Niet langer stonden zijn eigen
kleine oorlogservaringen als jongeman centraal. Hij had zich verdiept in de doodsstrijd van Polen.
Dat had hem naar de strot gegrepen. Een land dat door de Duitsers én de Russen was vermorzeld.
Vreselijk vond hij dat. Hij vertelde ons waar de boeken over dat onderwerp in de boekenkast stonden.
We hebben ze gevonden, Wie ze hebben wil mag ze komen halen, wij kennen de inhoud.

Zijn laatste verhaal voordat de dormicum zijn geest in nevelen hulde ging over de oorlog in Polen.
Sterker nog zijn laatste woorden waren: tja, Polen.