(Door Marlies)

Hoe is’t met u? Zomer achter de rug? Weer aan het werk? Vakantie lijkt wel erg lang geleden zeker?
Ik zal u maar niet vertellen dat ik nog lekker een weekje ga, nu u allemaal weer thuis bent. Schuiven
we mooi de winter nog effe voor ons uit.

Nee, maar serieus, het was een heerlijke zomer, rustiger en warmer dan anders, met leuke concerten,
fijne uitjes met vrienden en voorbereiding op het seizoen dat komen gaat. Op het werk was het stil,
erg stil… toen afgelopen week zowat alle collega’s weer op het honk waren en er weer min of meer
gesteggeld werd om een werkplek, sprong mijn hart van blijdschap op: ze zijn er allemaal weer, zijn
gezond en wel van vakantie terug en er is weer reuring, altijd fijn!

De theaterseizoenen zijn ook weer allemaal aan het draaien. DNO begon haar seizoen met een geweldig
combi van Pagliacci en Cavelleria Rusticana, hier en daar lekker Amerikaans afgekort tot  ‘CavPag’
(ik moest drie keer nadenken voordat ik de afkorting begreep, dacht eerst dat het om een hedendaagse
opera ging, suf hè?)

En ik ga mijn eerste schreden in het nieuwe seizoen ook weer zetten:  in oktober ben ik in Lille en
Ravenna, met allemaal prachtig repertoire.

En weet u wat het leukste was dat me op het gebied van klassieke muziek is overkomen, deze zomer?
We gaan naar Porgy and Bess in The MET! Nou ja, niet naar The Met herself, maar naar Pathé,
vroeg in 2020. Ik zag ‘m langskomen, de opera en holde naar het theater. Was maar net op tijd
voor kaartjes, ze gingen als een dolle!

Een van de top-happenings in mijn theaterseizoen: met vrienden eten en daarna naar de operafilm.
We gaan het nu voor de derde keer doen en dan is het een traditie, wat u?!

Porgy and Bess dus, een van mijn all-time-favourites. In 1935 gecomponeerd door George Gershwin,
op een libretto van DuBose Heyward en broer Ira Gershwin. Een all-blakc cast, op eis van de
componist en dat is tot op de dag van vandaag nog zo.

Ik zag ooit de film met Sidney Poitier als een buitengewoon knappe Porgy en Sammy Davis Junior
als de beste Sportin’Life ooit. De kern van het verhaal is in een paar zinnen uitgelegd: de invalide
en arme Porgy leert oud-prostituee Bess kennen en ze worden gelukkig met elkaar. Bess heeft moeite
haar cocaïne-verslaving af te leren en valt uiteindelijk in een onbewaakt moment (als Porgy er even
niet is) terug in haar oude gewoonten. Coke-dealer Sportin’Life profiteert van haar terugval en neemt
haar mee naar New York. Als Porgy hoort dat zijn Bess terug is naar New York gaat hij haar daar
zoeken. De opera eindigt hoopvol, maar je vraagt je wel prozaïsch af of dat ooit nog goed komt,
daar  in New York.

Gershwin was niet blij met de film, hij vond het teveel op musical lijken. Dat heeft er mede toe geleid
dat er maar heel weinig van te vinden is op YouTube. Ik vond een best aardig stukkie. Het is wat
donker allemaal, maar daar moet u maar even doorheen kijken. De glijerigheid van Sammy Davis jr.
is legendarisch en Sidney Poitier is in alle opzichten de knappe man die hij in mijn herinnering was.
Ik verheug me nu al op februari 2020!

(Door Marlies)

U kunt er nog naar toe, maar dan moet u een beetje opschieten: de jubileumvoorstellingen van Opera Spanga.
Ze bestaan dit jaar 30 jaar. Ik weet nog goed hoe ze begonnen, het was in mijn laatste conservatoriumjaar
en medestudenten werkten aan die eerste productie mee: L’Elisir d’Amore. Ze brachten prachtige verhalen
mee terug, van ontbering, muggenplagen en over-verhitte caravans ter overnachting, maar vooral van
verbroedering en prachtige regie en muziek… Wat was ik er graag bij geweest, maar er waren toen persoonlijke
omstandigheden die dat verhinderden.

Vorig jaar zag ik hun voorstelling op Malta, in een uitwisseling van twee steden die beiden culturele hoofdstad
in 2018 waren: Valetta en Leeuwarden.

Deze zomer vieren ze hun jubileum met twee korte opera’s ‘Pagliacci’ en ‘Il Tabarro’, Ruggiero Leoncavallo
en Giacomo Puccuni’s meesterwerkjes op één avond.

Ik kan het niet beter beschrijven dan zij zelf op hun website doen:
Opera Spanga combineert natuur en cultuur. De voorstellingen spelen in een halfopen tent in een Fries
weiland. De natuurlijke omgeving, in combinatie met een gewaagde regie, opmerkelijke decors, tot de
verbeelding sprekende belichting en verrassende kostuums, zorgen ervoor dat deze thrillerachtige opera’s
u een onvergetelijke avond bezorgen.

De recensies waren lovend en zo warm als het op de première was, zal het de komende
dagen niet meer worden, dus wat let u: gaan!

Het kan nog op 1, 3, 6, 8 en 10 augustus.

 

(Door Marlies)

Mooie avond was het gisteren op fort Rijnauwen (of zeg je ín fort Rijnauwen?) en welnee, ik ben niet
nat geworden en ik heb het ook niet koud gehad. Er waren fleece-dekentjes en poncho’s en de weergoden
hielden hun adem in, za’k maar zeggen…

Holland Opera bestaat 25 jaar en dat wordt gevierd, en hoe! William Shakespeare’s ‘King Lear’ is eindelijk
op noten gezet.  Lear is een geliefd toneeldrama: nu eens niet de jongen-meisje-liefde (al dan niet
onmogelijk gemaakt door families, oorlogen en ander leed…), maar familie-relaties en in het bijzonder
de relatie tussen een vader en zijn drie dochters. Een libretto van King Lear lag lange tijd op het bureau
van Giuseppe Verdi, tot een uitvoering kwam het niet.

Hedendaags componist Fons Markies maakte de combinatie van twee Shakespeare-Verdi’s (Macbeth en Otello)
en het Requiem  en vulde de leemtes op met eigen composities. Misschien doe ik hem tekort met ‘vulde de
leemtes op’, want hij heeft het geweldig gedaan: tonaal, goed zingbaar en sober: de overgangen waren
eigenlijk alleen voor Verdi-adepten te merken. Nadeeltje: het was wel een beetje een heel ‘kaal’ arrangement:
van groot symfonie-orkest naar klein blazersensemble/rockorkest (ja echt!) is wel een heel erg grote stap en
vooral het ‘Dies irea’ uit het requiem leed hieronder. Hebt u het wel eens horen spelen door een rock-orkest?
Verdi zou het geweldig gevonden hebben; ik zat er grinnikend naar te luisteren: hier kregen de rafelranden
van het stuk wél de aandacht die ze verdienden. Jammer dat Jimmy Hendrix niet meer leeft: hij zou er iets
fijns van gemaakt hebben.

Dat deed overigens het Jong Nederlands Blazerensemble ook: er iets fijns van maken: alert en hoekig spelend,
spatzuiver (op één noot in de aria van Cordelia (naar de grote aria van Desdemona uit Otello) na, de eerste
keer was de noot van de dwarfluitist kneitervals, de tweede keer raakte hij nét de noot die Verdi geschreven
heeft, maar misschien ben ik een kniesoor…).

De mannen van dansgroep 155 gaven met hun hoekige breakdance-bewegingen een geheel eigen rafel aan
het Dies irea, zeer gewaardeerd door het publiek.

Er werd uitstekend gezongen, ik ben een beetje verwend door grotere stemmen en door groot orkest en
daar ligt ook mijn liefde, maar dat is aan mij: er viel niks af te dingen op de prachtige drie vrouwenstemmen.
Ik vond het duet tussen Lear en zijn bastaard-zoon Edmund het mooiste: hoe die Edmund zich al flemend in
het hoofd van zijn vader zingt, geweldig!

Ja het was een mooie avond! Hou ze in de gaten: Holland Opera: volgend jaar doen ze ‘The divorce of Figaro’
(nou, daar heb je een opera-titel waar je wat mee kunt!) op locatie in Utrecht. Ik ga erbij zijn, als het maar
enigszins kan. U ook?

Op YouTube is er een boel te genieten. Ik wilde een kort filmpje opladen, maar daar kreeg ik een beetje jeuk
van: al die publieksreacties, daar zit u waarschijnlijk niet op te wachten. Surf zelf, het is het enige dat u blijft:
de voorstellingen tot en met 20 juli zijn allemaal uitverkocht!

Wij moeten eens praten, zei de kok/docent van een plaatselijk college waar hij leerlingen klaarstoomt
voor het vak van kok.

De kok had een plan voor een kookprogramma voor jongeren. Dat zou mooi passen bij
de lokale omroep waar ik tijdelijk werk.

Koken jongeren dan, vroeg ik.

Ik leid ze op, zei de kok.

Andere jongeren bedoel ik, zei ik.

Nauwelijks, zei hij. Daarom moeten we een kookprogramma voor jongeren.

Touché, gaf ik toe.

Het moet basic, zei de kok/docent.

Basic? Zei ik.

Ja, zei hij, we moeten ze leren hoe je simpel lekkere en gezonde dingen kunt maken.

Gezond?  Zei ik.  Ze eten volgens mij het liefst bij de Mac.

Tweede argument om een programma te maken, zei de kok. Weet je hoe ik op het idee kwam.

Vertel, zei ik.

Ik heb een keer friet gemaakt met de klas, zei de kok. Toen ik één van de leerlingen opdracht gaf te
beginnen met aardappels schillen keek het gros me verbaast aan.

Dat is ook corvee, zei ik.

Nee, zei de kok, ze wisten niet dat friet van aardappels wordt gemaakt. Ze hadden geen idee wat ze
uit die zak schudden die ze bij de Appie halen.

Ga weg, zei ik.

Nee, zei de kok, ik blijf want ik zie dat ik je ga overtuigen. En toen we eieren gingen koken mikte
iemand een ei zo hard in het water dat het kapot ging.

Baldadigheid, zei ik.

Nee, zei de kok, die dacht serieus dat een ei niet kon zinken.

We moeten een kookprogramma voor jongeren, zei ik.

Dat zeg ik, zei de kok.