(Door Marlies)
Mooie avond was het gisteren op fort Rijnauwen (of zeg je ín fort Rijnauwen?) en welnee, ik ben niet
nat geworden en ik heb het ook niet koud gehad. Er waren fleece-dekentjes en poncho’s en de weergoden
hielden hun adem in, za’k maar zeggen…
Holland Opera bestaat 25 jaar en dat wordt gevierd, en hoe! William Shakespeare’s ‘King Lear’ is eindelijk
op noten gezet. Lear is een geliefd toneeldrama: nu eens niet de jongen-meisje-liefde (al dan niet
onmogelijk gemaakt door families, oorlogen en ander leed…), maar familie-relaties en in het bijzonder
de relatie tussen een vader en zijn drie dochters. Een libretto van King Lear lag lange tijd op het bureau
van Giuseppe Verdi, tot een uitvoering kwam het niet.
Hedendaags componist Fons Markies maakte de combinatie van twee Shakespeare-Verdi’s (Macbeth en Otello)
en het Requiem en vulde de leemtes op met eigen composities. Misschien doe ik hem tekort met ‘vulde de
leemtes op’, want hij heeft het geweldig gedaan: tonaal, goed zingbaar en sober: de overgangen waren
eigenlijk alleen voor Verdi-adepten te merken. Nadeeltje: het was wel een beetje een heel ‘kaal’ arrangement:
van groot symfonie-orkest naar klein blazersensemble/rockorkest (ja echt!) is wel een heel erg grote stap en
vooral het ‘Dies irea’ uit het requiem leed hieronder. Hebt u het wel eens horen spelen door een rock-orkest?
Verdi zou het geweldig gevonden hebben; ik zat er grinnikend naar te luisteren: hier kregen de rafelranden
van het stuk wél de aandacht die ze verdienden. Jammer dat Jimmy Hendrix niet meer leeft: hij zou er iets
fijns van gemaakt hebben.
Dat deed overigens het Jong Nederlands Blazerensemble ook: er iets fijns van maken: alert en hoekig spelend,
spatzuiver (op één noot in de aria van Cordelia (naar de grote aria van Desdemona uit Otello) na, de eerste
keer was de noot van de dwarfluitist kneitervals, de tweede keer raakte hij nét de noot die Verdi geschreven
heeft, maar misschien ben ik een kniesoor…).
De mannen van dansgroep 155 gaven met hun hoekige breakdance-bewegingen een geheel eigen rafel aan
het Dies irea, zeer gewaardeerd door het publiek.
Er werd uitstekend gezongen, ik ben een beetje verwend door grotere stemmen en door groot orkest en
daar ligt ook mijn liefde, maar dat is aan mij: er viel niks af te dingen op de prachtige drie vrouwenstemmen.
Ik vond het duet tussen Lear en zijn bastaard-zoon Edmund het mooiste: hoe die Edmund zich al flemend in
het hoofd van zijn vader zingt, geweldig!
Ja het was een mooie avond! Hou ze in de gaten: Holland Opera: volgend jaar doen ze ‘The divorce of Figaro’
(nou, daar heb je een opera-titel waar je wat mee kunt!) op locatie in Utrecht. Ik ga erbij zijn, als het maar
enigszins kan. U ook?
Op YouTube is er een boel te genieten. Ik wilde een kort filmpje opladen, maar daar kreeg ik een beetje jeuk
van: al die publieksreacties, daar zit u waarschijnlijk niet op te wachten. Surf zelf, het is het enige dat u blijft:
de voorstellingen tot en met 20 juli zijn allemaal uitverkocht!