Op de begane vloer van ons appartementencomplex is een restaurant gevestigd waar mensen met
een afstand tot de arbeidsmarkt onder begeleiding werken. Om die afstand in te lopen.
Jaren geleden zat er al eens zo’n restaurant, maar toen de organisatie die daarvoor verantwoordelijk
was, het niet langer tot het takenpakket rekende, werd dat gesloten. Dat was jammer want er
was vanuit de buurt veel belangstelling voor een smakelijke hap voor weinig geld. Als je niet
reserveerde liep je de kans dat je tevergeefs aanklopte.
Er kwam een Arabisch restaurant voor in de plaats. Dat heeft het een half jaar volgehouden. Ik
begreep dat de eigenaar probeerde alles alleen te doen, dat kan natuurlijk niet in de horeca.
Er zaten nooit zoveel mensen bij onze Arabische onderbuur. Misschien, dacht ik wel eens, moet je
toch bier schenken als je zo excentrisch ligt en je het van de aanloop uit de buurt moet hebben. De
mensen in de buurt zijn namelijk gewend bij de eerste zonnestraal met een vol Bavariakratje en in
een hempie in de voortuin neer te strijken.
Inmiddels is er dus toch weer een sociaal restaurant in de ruimte op de begane grond. Ik heb begrepen
dat het nu op een andere manier uitgebaat wordt en dat de beheerder niet meer alleen afhankelijk
is van mensen die komen eten.
Elke week is er één dag wereldkeuken. We aten met een aantal vrienden Ethiopisch. Met onze handen.
Daarna was het Argentijns. Na een redelijk goede ervaring met de Ethiopische pannenkoeken
(geleverd door een Ethiopisch restaurant hier ter stede want de bereiding daarvan durfde de begeleider
met zijn personeel niet aan) besloten we niet zelf te koken maar met de lift naar beneden te gaan en
aan te schuiven bij onze buren.
De begeleider schotelde ons een mooi driegangenmenu voor. Niet met Argentijnse biefstuk
natuurlijk want dat kan niet voor 17,50 euro. De keukenbrigade rende veel heen en weer, maar
uitserveren ho maar. Na lang wachten deelde de begeleider de gasten mee dat het voorgerecht nog langer
op zich liet wachten. Daarom werd dat het tussengerecht en kregen we een ander voorgerecht. Voor
dezelfde prijs, zei hij.
De ongeveer twintig gasten vonden het prima. Iedereen weet dat er iets mis kan gaan op de kronkelige
weg naar de arbeidsmarkt. We kregen een rauwkostsalade. Daarna kregen we soep. Die was niet
aangekondigd. Nee, zei de begeleider, het werd geen vijfgangendiner. Het oorspronkelijk voorgerecht
was uiteindelijk helemaal mislukt. Vandaar soep.
Daarna ging het vlot. Na de soep kwam het hoofdgerecht: kip. Want in Argentinië hebben ze ook kippen.
Daar zat een auberginegerecht bij met als wetenswaardigheid, zo werd ons vanuit de keuken meegedeeld,
dat het gemaakt was volgens het enige Argentijnse recept voor aubergines. Want in tegenstelling tot
kippen hebben ze die niet in dat land.
Onderwijl bleek dat een aantal gasten was ingevlogen vanuit een lokale tangoschool. We kregen een
demonstratie. Voor hetzelfde geld.
Bij het weggaan vertelde de beheerder dat hij overwoog volgende keer Europees te koken. Hij dacht
zelf aan Italiaans.
maria
8 juni 2019 at 16:58
Grappig