Mijn stadsie Eindhoven krijgt geen Burgerberaad. Er is geen tijd en
geen geld voor zegt het college tegen oud-raadslid Mpanzu Bamenga
van D66. Zijn partij zal desalniettemin het initiatiefvoorstel
van Bamenga indienen.

De keuze van het college om geen Burgerraad in te stellen lijkt
mij legitiem. Ook dat is democratie. De alternatieven vind ik
niet deugen.

Ik ben een fan van David van Reybrouck, die het boek
“Tegen verkiezingen” schreef waarin hij pleitte voor een andere
vorm van democratie. Van Reybrouck schreef daar ooit over op
de website van de Correspondent:

“De massa die zich in de steek gelaten voelt door de klassieke
politieke elite, die dichter bij de bedrijfswereld dan bij het trailer
park staat, neemt wraak voor de groeiende ongelijkheid. Terwijl
de elite internationaal denkt en opereert, leeft het
laagopgeleide proletariaat in verpauperde buitenwijken of op
het verarmde platteland zonder een gevoel van politieke
vertegenwoordiging”.

Hoewel sterk aangezet met woorden als laagopgeleide proletariaat
en verpauperde buitenwijken is het wel een beeld dat bij mij
als inwoner van Eindhoven herkenning oproept.

In zijn boek pleit hij voor een Burgerraad die bestaat uit een
dwarsdoorsnede van de bevolking, die bij loting in die raad
terecht komt. In oude beschavingen was dat een gekend systeem.
Het is een ingewikkeld proces, want als je zo’n Burgerraad
instelt moet je nogal wat organiseren. De leden zullen veel
tijd kwijt zijn aan hun rol en wie betaalt dat?

Maar zo’n Burgerberaad is nou bij uitstek een manier om
mensen uit alle lagen van de bevolking met elkaar in gesprek
te laten gaan. Daar kunnen de bijstandsmoeder, de verpleger, de
fabrieksdirecteur en de projectontwikkelaar elk vanuit hun
eigen belevingswereld samen een oplossing zoeken voor een
maatschappelijk probleem.

Daar hebben we een gemeenteraad voor, zou je zeggen.
Gemeenteraadsleden zijn weliswaar door het volk gekozen,
maar ze zitten altijd in het keurslijf van hun partij en zullen
altijd zo moeten acteren dat hun partij de volgende keer
nog meer zetels krijgt. Burgerraadsleden zijn er dankzij
een loting en hebben geen enkele andere band dan die met zichzelf.

Het had mij in een technologische stad wel een mooi experiment
geleken in dit geval terug te grijpen op een oud gebruik, waardoor
de stem van meer mensen kan worden gehoord.

Het college heeft wel alternatieven. Geheel in lijn van de
technologische cultuur die in Eindhoven heerst is er een
nieuwe verordening participatie in de maak waarvoor “digitale
spelvormen en social design worden ingezet”.  Waar ik nou zo
bang voor ben is dat wij als inwoners straks achter de
computer op speelse wijze door middel van meerkeuzevragen
mogen aanvinken wat we ergens van vinden.

Ik snap best dat er op dit moment zoveel op een gemeente
afkomt dat er voor een Burgerraad geen tijd en geld is, maar
ik mag toch hopen dat er een stap wordt gezet om dit plan
in de toekomst een kans te geven.