Het overkwam mij zondagmorgen dat ik een praatje moest
houden op de radio. Niet als politiek verslaggever of
nieuwsduider bij de regionale omroep zoals ik gewend was,
maar bij een lokale omroep als vertegenwoordiger van de
vogelwerkgroep. 

Een paar dagen eerder belde de producente van het programma
mij op. Waar ik,  in de tijd dat ik dat werk bij de regionale
omroep deed, altijd zoveel mogelijk informatie verzamelde
om de presentator te kunnen voorbereiden wilde zij alleen
een tijdstip afspreken. 

Ze had ook nog een paar mededelingen. De eerste was dat
dat tijdstip niet onderhandelbaar was omdat het
programma al twee weken volgeboekt zat. Dan is het zeker
geen actualiteitenprogramma, zei ik. Haar geagiteerde
antwoord was: het is graag of niet. Ik zweeg.

Ze legde ook nog uit dat de omroep eigenlijk domicilie had
in een andere gemeente maar dat ze vanwege de subsidie
ook aandacht moest besteden aan activiteiten uit het dorp
waar de vogelwerkgroep is gevestigd. Dankbaarheid was dus gepast.

Ik haalde adem, maar realiseerde op tijd dat ik niet was
gebeld vanwege mijn vakkennis, maar omdat ik coordinator
van een vogelwerkgroep ben die niet geacht wordt iets
te begrijpen van het reilen en zeilen van een (lokale) omroep.

Ik wil graag, zei ik gedwee.

Het interview zelf werd afgenomen door een popie-jopie
presentator die zichzelf het belangrijkste vond. Hij was
duidelijk niet voorbereid. Hij noemde bij het voorstellen van
mij een heel andere naam. Hij vroeg aan mij hoe
hij Herbertusbossen moest uitspreken en het ontbijt dat
aan de activiteit was gekoppeld noemde hij een lunch. Ik
veroorloofde mij een frivoliteit door op te merken: de maaltijd
om negen uur noemen wij een ontbijt. De lunch is tussen
de middag.

Hij hoorde het niet en ging stug verder met het vragenderwijs
voorlezen van het persbericht zodat ik alleen maar ja hoefde
zeggen. Waarschijnlijk was Matthijs van Nieuwkerk zijn idool.

Na anderhalve minuut bedankte hij mij voor wat hij een gesprek noemde.

Graag gedaan, zei ik.