Een paar maanden geleden viel het me op dat opvallend
veel leden van Provinciale Staten in Brabant opstapten. Vandaag
werd dat bevestigd door een artikel in het Eindhovens Dagblad.
Een aantal werd wethouder. Jarenlang heb ik als politiek
verslaggever het wel en wee van die Staten gevolgd.  Sinds
maart ben ik met pensioen. Toen er weer een prominent Statenlid
weg ging wenste ik hem succes en merkte op dat de leegloop
wel erg groot was. Sinds jouw pensionering is er geen houden
meer aan, appte hij terug.

Hij suggereerde geen oorzakelijk verband en ik ben wel de
laatste die dat zou durven. Zoals ik ook één van de laatste journalisten
was die nog tot diep in de nacht de vergaderingen volgde. Ik hield
van het spelletje, tot grote verbazing van mijn toenmalige
collega’s.  Het allermooiste vond ik het componeren van een
begrijpelijk artikel op basis van die enorme stortvloed aan
woorden die soms tien uur achter elkaar over ons journalisten en
een handjevol andere belangstellenden werd uitgestort.

Het waren heel vaak herhalingen. We sloten in het persvak
symbolische weddenschappen af op hoe lang het zou duren voor
de PVV het woord klimaatminaretten zou laten vallen. Voor niet
ingewijden: dat zijn windmolens. Met dat woord konden de
PVV’ers in één keer hun afkeer van twee zaken benoemen. Kort
en bondig, dat dan weer wel.

Hoe vaak hebben we niet in het persvak tegen elkaar gezegd:
“maar daar gaat de provincie helemaal niet over”,  als er weer
een overijverig Statenlid een proefballonnetje op liet. En als wij
het niet zeiden was er wel een Gedeputeerde die het zei.

Het jongste mantra kwam van Gedeputeerde Elies Lemkes.
In 2030 moet elke Brabander er drie gezonde levensjaren bij krijgen.
Uren is er over gedebatteerd, maar het bleef een abstract verhaal.
Vooralsnog wijzen recente onderzoeken erop dat
de stikstof ertoe leidt dat Brabanders een jaar korter leven.

Aan het eind van mijn loopbaan was ik dicht bij de conclusie
dat Provinciale Staten een overbodige politieke laag zijn. Als
het de afgelopen jaren al over politiek ging (vooral over de boeren)
vochten ze elkaar de kiet uit en op een toon die beschamend was.
Het was een zootje met wisselende colleges. Ik begrijp het wel dat
vooral de politici die de afgelopen jaren in positieve zin
opvielen nu allemaal iets anders doen.

— BRABANT, provinciale staten