Dafne Schippers is tweede geworden op de 200 meter sprint tijdens de
Olympische Spelen in Rio.

Ik las het toen ik vanmorgen het nieuws checkte. Ik was niet vroeg opgestaan
om de race te zien. Die komt vandaag nog tachtig keer langs. Terwijl ik op
het schermpje van mijn smartphone las dat Dafne zo aangeslagen was dat
ze – gelijk de eerste de beste voetballer – met deuren had gesmeten, zag ik vanuit mijn
raam een vuurrode zon langzaam boven de bossen uit klimmen.

Ik werd vervuld van blijdschap want gisteren dacht ik nog dat de zon nooit meer op
zou komen als Dafne niet de gouden medaille zou winnen. Dat viel dus mee en
tevreden zag ik dat het zonnetje van vuurrood was veranderd in goudgeel. Alsof hij wilde
zeggen: er is maar één gouden medaille die er toe doet en dat ben ik.

Ik ben niet zo sportminded. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nog nooit van
Dafne had gehoord totdat ze bij De Wereld Draait Door te gast was. Wat
ik begreep was dat het heel bijzonder was dat een mooie blonde vrouw zo
verschrikkelijk hard kon lopen. Ze was vooral heer en meester op de 200
meter sprint. Dat leek mij op zich een respectabele prestatie.

Maar ik merkte in die uitzending ook dat Matthijs van Nieuwkerk dat niet
genoeg vond. Deze Dafne moest tijdens de Olympische Spelen de
Koningin van de 100 meter worden. Dat, zo hoorde ik, is het allerbelangrijkste
onderdeel van het hele Olympische feest.

Ik zag Dafne twijfelen en de druk op haar toenemen. Matthijs wist niet van
wijken. Dafne zou en moest die 100 meter lopen. Mathijs zweepte het hele
Nederlandse volk op. Dafne, Dafne, Dafne . . . .

Ze bezweek en de rest is geschiedenis. Zilver is mooi, heel mooi. Een
hoogtepunt in de Nederlandse atletiekgeschiedenis. Maar Dafne sloeg met
deuren. Ze had niet voldaan aan de hype die er om haar heen was
gecreëerd. Matthijs bedankt.

, ,

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *