We waren vier dagen op Texel. Er viel me iets op: in al die tijd
heb ik welgeteld één mevrouw met een hoofddoekje gezien.
Als ik van mijn huis naar de supermarkt ga, draagt een derde van
de vrouwen die ik tegen kom een hoofddoekje.

Ik heb als kind de eerste Turkse gastarbeiders zien komen en
kan mij geen ander leven voorstellen dan een multicultureel
leven. Ik vind het prima.

Ik vraag me af hoe het is op zo’n eiland te leven met vrijwel
uitsluitend autochtonen en buitenlanders die geld brengen. Ik
las overigens in de Texelse Courant een ingezonden brief van
iemand die bekende afhankelijk te zijn van toeristen, maar
niet van plan was naar hun pijpen te dansen. Op dat vlak zal
er ongetwijfeld spanning zijn.

Maar hoe kijk je naar het nieuws dat gedomineerd wordt door
protesten tegen vluchtelingen en – te grote – asielzoekerscentra
als op jou eiland alleen maar rond de jaarwisseling 120
vluchtelingen een paar dagen in een sporthal hebben
gelogeerd?

Ik leef in een provincie waarin het nieuws wordt gedomineerd
door die protesten en door criminaliteit in het algemeen en
drugscriminaliteit met z’n afrekeningen in het bijzonder. Op
Texel praten ze over een drugsbaron als hij aan iedereen die dat
wilde wiet verkocht en die tegenover de politierechter verklaarde
dat hij eigenlijk wel spijt had.

De vraag die mij boeit is, in hoeverre het wereldbeeld van een
Nederlander die op een eiland woont verschilt van iemand die
bijvoorbeeld in Brabant woont. Brabanders staan te boek
als  gemoedelijke, bourgondische mensen. Ik heb het gevoel
dat dat beeld – in ieder geval binnen de provinciegrenzen – aan
het kantelen is. Misschien was het wel een vals beeld.

, ,

  1. Wieneke (reply)

    13 april 2016 at 16:15

    Net als dat stugge Friezen helemaal niet stugger zijn dan andere Nederlanders, zijn Brabanders heus niet gemoedelijker.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *