Alleen al voor slappe koffie kent het Limburgs tientallen woorden, kopte NRC
Handelsblad zaterdag 21 januari boven een artikel over de vele Limburgse
dialecten.
De kop dekte de lading niet want het artikel ging over de vele verschillen
tussen de plaatselijke dialecten, waarmee is aangetoond dat HET Limburgs
niet bestaat, net zo min als HET Brabants en HET Gronings.
Dialecten verdwijnen zoals klederdrachten zijn verdwenen. Wie er bij blijft,
wie het blijft spreken benadeelt de kinderen,want die beginnen op school met
een taalachterstand.
Toen Nederland een natie werd moesten er wetten komen en onderwijs in
een gemeenschappelijke taal, waarmee de vele dialecten werden gedegradeerd
tot stukjes folklore.
Maar voor de liefhebbers daagt er licht aan de horizon: op een congres in
Koblenz hebben tegenstanders van de Europese Unie en daarom voorstanders
van een knus nationalisme gepleit voor erkenning van de oude streektalen.
Dat is andere koek bij de klets, sjuttelewater, meerezeik, sjlappeteut,
kakkedoeles, zwadder of kieleflits, oftewel koffie zonder kloten op z’n
Limburgs.
Marlies: Volgens de statistieken is de structurele werkloosheid het grootst in regio’s waar
veel dialect wordt gesproken. te weten Oost-Groningen, Zuidoost Drenthe, Noordoost Overijssel
en delen van Limburg.
Aanstaande zondag, 29 januari is er iets leuks voor u in Rosmalen. Het
Internationaal Vocalisten Concours timmert aan de weg! Ze gaan iets doen
waarvan ik al enige tientallen jaren roep dat ze het zouden moeten doen! Ze
gaan masterclasses geven aan amateur-zangers! En ze hebben niet de eersten
de besten gekozen om dat te doen. Het zijn mensen uit de praktijk: Roberta
Alexander, Francis van Broekhuizen, Maaike Widdershoven, Henk Poort en
Rein Kolpa gaan hun tanden zetten in de zangers die het durfden hun
stemmen en techniek ter discussie te stellen.
Drie genres komen aan bod: opera, operette en musical en dat laatste is
bijzonder en eigenlijk ben ik daar het meeste benieuwd naar en het meest blij
om. Toen ik op het conservatorium zat (en dat is zowat drie levens geleden,
toen alles beter was….) werden de neuzen nogal eens opgehaald, zowel voor
musical als voor amateurzangers (dat laatste is helemaal bij de wilde spinnen
af: alle zangers komen uit de amateurhoek; je neus ophalen voor amateurs
geeft aan dat je niet verder kunt kijken dan diezelfde neus lang is).
Ik kan me een incident herinneren uit die tijd waarbij ik om raad vroeg aan
een logopedist die al eeuwen les gaf aan het conservatorium. Ik had een
amateurzanger die musical zong op les; hij zat met een stemprobleem en ik
kwam er niet goed uit. “Amateurs en musicalzangers moeten het zelf maar
uitzoeken” sprak de docente en mijn mond viel open. Ik heb ‘m weer gesloten
zonder verder iets te zeggen, maar het jaar erop zat ik bij een andere docent in
de klas.
Het heeft lang geduurd vooraleer dat credo weg was: “Amateurs moeten het
zelf maar uitzoeken”, ja jeetje zeg, stel je voor….
Het is ook een beetje de makke van beginnend zangpedagoog zijn: gevorderde
en gevestigde pedagogen krijgen in de regel mooi materiaal om mee te
werken; beginnende pedagogen krijgen de plaatselijke beroemdheden, die in
de regel maar een eind wegschreeuwen, tot… de stembandjes zeggen: “zoek
het verder lekker zelf uit!” En dan is Leiden in last….
En dan kom je als jong pedagoog in beeld (terwijl je vaak nog met je eigen
techniek worstelt) en moet je zo’n zanger vertellen dat het niet bevorderlijk is
4 optredens per nacht (!) te hebben in rokerige kroegen. Dat het beter is geen
vet voedsel en weinig alcohol te nuttigen en dat die kleine stembandjes (een
halve centimeter breed en ongeveer anderhalve centimeter lang) spiertjes zijn,
die er niet goed tegen kunnen onder enorme druk te staan… En je bent niet
met één stap weer terug over de grens waar je door langdurig verkeerd
gebruik overheen bent gegaan…
Hoe dan ook: zondag 29 januari kunt u daar uw licht eens over gaan opsteken
in Rosmalen (bij Perron 3, vlakbij het NS-station, u raadt het al…). Kijkers
mogen er gewoon binnen, vanaf 10 uur, als je les wil van een van de hierboven
genoemde artiesten had je je al enige tijd geleden op moeten geven, maar wie
weet is er nog plaats.
In het filmpje een tip van Rolando Villazon. Stemproblemen is geen exclusieve
ellende voor amateurzangers. Ik heb er nooit last van gehad (ik had weer last
van andere dingen) maar ik kan mij de (psychische) problemen bij
stemmanco’s heel goed voorstellen, affijn, kijk wat Villazon deed…
Wat hebben ze gegniffeld in 2005. De VVD’ers bedoel ik. En ook – misschien wel vooral –
de linkse kerk. Het was het jaar waarin toenmalig minister-president Jan Peter Balkenende
(CDA) de slogan “Fatsoen moet je doen” lanceerde. Hij deed een appèl op alle Nederlanders
om normen en waarden te respecteren. Het probleem was dat hij vooral de christelijke
waarden en normen voor ogen had en die waren toen voor het grootste deel van de
Nederlandse bevolking een curiositeit uit een boek dat wel in de kast stond maar waar
het cellofaan nog om zat.
Het gaat nog veel verder terug. In 1974 introduceerde toenmalig minister-president Dries
van Agt (CDA) het ethisch reveil. Aanvankelijk gebruikte hij het om met een beroep op de
christelijke ethiek de abortusdiscussie te beïnvloeden maar later werd het zijn
verkiezingsleus om de christelijke normen en waarden te respecteren.
Nederland had toen nog best veel christenen, maar Van Agt had de tijdsgeest niet mee.
We zaten juist in de laatste fase van het proces waarin de babyboomers zich definitief
losmaakten van de knellende jaren vijftig. Het is dat er nog geen social media waren anders
zou Van Agt toen zeker viral zijn gegaan met de hashtag #gekkievanagt.
Minister-president Mark Rutte deed afgelopen maandag in een open brief aan alle
Nederlanders een beroep om normen en waarden te respecteren. De normen en waarden
anno 2017, die vooral eisen dat iedereen zich aanpast aan onze cultuur.
Over welke cultuur hebben we het dan?
Die van de jaren vijftig waarin ik hoorde: “Jantje zeg eens netjes dankjewel tegen de slager”.
Of de cultuur van de jaren zeventig waarin Jantje zei: “Ik bepaal zelf wel hoe laat ik thuis ben”.
Of de cultuur van de jaren tachtig. “Doe niet zo preuts. Op MTV lopen al die meiden in hun
blote kont”.
Of de cultuur van de jaren negentig? “Doe mij ook maar zo’n woekerpolis”.
Of over de cultuur van de jaren nul? “Hoezo niet? Zelfs de Amsterdamse wethouder Rob
Oudkerk noemt ze ‘kutmarokkaantjes’.”
Netjes dankjewel zeggen voor dingen die je gratis krijgt is helemaal zo slecht nog niet.
Gaf onlangs een predikant wat informatie en stak daar aardig wat tijd in. De man vond het echter niet de moeite om me te bedanken. Die hoeft dus niet nog eens bij mij aan te kloppen.
Collegiale correctie: Dries van Agt was in 1974 geen minister-president, hij was toen minister van justitie. Pas in 1977 werd hij voor het eerst minister-president.
We hebben dit weekend geleerd dat de halve waarheden en flagrante leugens
(al dan niet om bestwil) die politici al eeuwen over ons uitstrooien,
alternatieve feiten heten.
President Trump loog deze week keihard over de opkomstcijfers bij zijn
inauguratie. Foto’s op social media bewezen dat hij zijn woordvoerder Sean
Spicer namens hem uit zijn nek had laten lullen. Goed dat het door Trump zo
geliefde communicatiekanaal zich nu tegen hem keerde.
Ik sluit niet uit dat Trump zelf nog steeds denkt dat hij in Washington door
anderhalf miljoen mensen werd bejubeld. Er zijn mensen die zo sterk in hun
eigen leugens geloven dat ze die als waarheid aannemen. Dat is geen
doortraptheid, dat is een aandoening.
Waar ik mij meer zorgen over maak zijn die mensen die meegaan in het
verhaal van de leugenaars omdat ze in die mensen een strohalm zien. Ik vrees
vooral die mensen die hun idool zo adoreren dat ze zich afsluiten voor
iedereen die probeert de leugenaar te ontmaskeren. Het zijn die mensen die
via social media (al dan niet automatisch) worden gevoed met meningen die
ze graag horen en die nooit in aanraking komen met andere meningen.
We hebben de mond vol over de kloof tussen burgers en politiek en
gemakshalve geven veel mensen de politiek de schuld van dat gapende gat.
Maar om die kloof te dichten zal iedereen een stap moeten zetten. Je mag van
burgers verwachten dat ze zich voor hun meningsvorming niet alleen op
Facebook of Twitter oriënteren. Goed leiderschap vraagt veel, maar goed
burgerschap vraagt ook iets.
Van het zwetstype Trump lopen er heel wat mensen rond en die in mijn buurt zijn toch vooral laag opgeleide mannen. Dwz vrouwen hebben het niet over meetbare zaken als; mijn opkomst is de grootste. Die hebben het over onmeetbare gevoelens. Dit soort hanige mannen moet altijd tegen elkaar opbieden en dat gebeurt al op het schoolplein met dingen als; ‘mijn vader heeft de snelste auto’. ‘Die auto gaat wel 200.’ Probleem is als je dat ontkracht naar 100, dan gaat zo’n figuur het erger maken met 250. Ik begin er dus niet eens aan, wat maakt mij die autosnelheid of opkomst uit. Probleem is dat ik wat broers, neven en een zwager ken die net zo geloven in hun overdrijvingen als Trump. Als je er op ingaat krijgen ze aandacht en dat is het beste wat je ze juist niet kunt geven. Beter is het geven van een uitweg, waardoor ze hun overdrijvingen een beetje terug kunnen schroeven zonder af te gaan. Ik kan dat wel als persoon, maar de media als geheel gaat dat niet lukken. Die zullen domweg blijven ontkrachten op een manier die Trump als gezichtsverlies zal ervaren. Dus volhardt Trump en maakt ie het alleen maar erger. In dit geval gaat het er om dat er bij hem meer mensen waren dan bij Obama. Het zou mij niets verwonderen als hij de hotelboekingen van toen en nu laat vergelijken en in zijn voordeel laat aanpassen. Vervolgens gaat ie daar dan weer de media mee om de oren slaan. Die krijgen daar geen inzicht in en na een jaar wellus-nietussen heeft niemand hier iets mee gewonnen.
Kort geleden, toen ik in een ver buitenland was en er dus even niks over kon
vinden, ging ‘Die Entführung aus dem Serail’ van Wolfgang Amadeus Mozart
in première. De laatste tijd tikken de jongens van de Nationale Opera steeds
maar spijkers op hun kop met hun producties. Je kunt over de keuzes die de
regisseurs maken van mening verschillen (een pak cornflakes dat over het
toneel kantelt en een pedofiele heks is nou niet my cup of tea) maar de
producties stáán er. Ze moeten wel, willen ze mee in de vaart der volkeren,
maar ze dóen het dan ook, en met verve.
Deze jongste productie, kortweg ‘Die Entführung’ is in onze tijd gezet en met
succes. Mozart-opera’s lenen zich daar overigens in de regel goed voor. Je
moet het alleen wel organisch houden en wat ik van de productie aan leaders
en trailers gezien heb, is dat ook gelukt.
Een beetje een rode draad in deze producties is sopraan Lenneke Ruiten. Ik
noem haar wel eens met enig gevoel voor overdrijving “mijn collega-sopraan”.
Ze is een heel stuk jonger dan ik – meer bepaald in de kracht van haar zingend
leven – en ze heeft het veel en veel verder geschopt als zangeres dan ik ooit,
maar we hadden een tijd lang dezelfde hoofdvakdocent en zoiets schept een
band.
Lenneke Ruiten gaat als een dolle… de start was langzaam (maar goed ook:
veel beter voor de stem). Ze begon als fluitiste haar conservatoriumopleiding.
Na haar opleiding ging ze verder met een intensieve zangstudie. In haar tijd in
Den Haag hadden we dus dezelfde docent: Meinard Kraak. Na het
conservatorium in den Haag volgde ze de operaopleiding aan de
Musikhochschule in München. Zij volgde masterclasses bij Elly Ameling,
Hans Hotter, Robert Holl, Walter Berry en Rudolf Jansen. In 2002 won ze vijf
prijzen aan het Internationaal Vocalisten Concours in ‘s-Hertogenbosch.
Ze werkt met orkesten als de Wiener Philharmoniker, het Orkest van de 18e
eeuw, het Radio Kamer Orkest, het Nederlands Kamerorkest, het Residentie
Orkest, de NDR Radiophilharmonie en de Akademie für Alte Musik Berlin. Ze
werd daarbij gedirigeerd door onder andere John Eliot Gardiner, Frans
Brüggen, Christoph Eschenbach, Marc Minkowski en Ed Spanjaard.
Heel kort het plot van Die Entführung , geplukt van de website van de
Nationale opera, ik zeg het eerlijk.
Edelman Belmonte wil zijn verloofde Konstanze bevrijden uit de harem van
Bassa Selim. De Bassa houdt oprecht van haar en wil haar genegenheid alleen
op vrijwillige basis. Regelmatig betuigt hij haar zijn gevoelens. In Konstanzes
gezelschap bevinden zich haar dienstmeisje Blonde en de geliefde van Blonde,
Pedrillo. Belmonte weet met hulp van Pedrillo het paleis binnen te komen
door zich als bouwmeester aan Bassa Selim te laten voorstellen.
Bassa Selim verklaart weer zijn liefde aan Konstanze, die hem weer afwijst.
Pedrillo vertelt Blonde dat Belmonte in het paleis is om haar en Konstanze te
bevrijden. Na het drinken van een fles wijn zakt Osmin weg in een diepe roes.
De laatste voorbereidingen voor de ontsnapping worden getroffen.
Het viertal wordt betrapt door Osmin, die alarm slaat. Belmonte zegt dat zijn
vader een hoog losgeld voor hem en Konstanze zal betalen. Die vader had
echter in het verleden Bassa Selim in het ongeluk gestort. Nu lijkt het laatste
uur voor Belmonte en Konstanze te hebben geslagen, maar dan verklaart de
Bassa zich niet te verlagen tot het niveau van zijn oude vijand. Hij schenkt hun
grootmoedig de vrijheid. Alleen Osmin is daar bepaald niet blij mee.
In het filmpje de trailer van de opera, met een leuke uitleg van regisseur
Johan Simons, niet de eerste de beste, geen wonder dat de regie zo goed is!
Er staat op mijn eigen website weer een podcast klaar om beluisterd te
worden.
We moeten nodig weer eens bijpraten, sjonge jonge, veel te lang geleden dat ik
hier iets vertelde. Niet dat het mij aan onderwerpen ontbrak, in tegendeel.
Een paar mensen letten voor mij op of er gepubliceerd wordt op enig medium
over klassieke vocale muziek en tippen mij. En Vocalies zelf houdt ook altijd
haar ogen en oren open.
Zat te melden, dus, maar dan moet je wel in de gelegenheid zijn er een stukkie
over te schrijven. En daar mankeerde het de laatste tijd nogal aan. Puur een
luxe-probleem hoor, maar eerst een kerstreis met Musico, dan een
(welverdiende, vind ik) vakantie op Kaapverdië en vervolgens het Leven (ik
schrijf het bewust met een grote L) dat weer in je nek springt… je zou er het
bestaan van Vocalies bij vergeten. Het enige nadeel van een vakantie buiten
het seizoen is dat iedereen weer staat te trappelen om in je nek te springen op
het moment dat je terug bent. Dat betekent ook dat je midden in het leven
staat, dus u hoort mij niet klagen, hoogstens dat ik tijd te kort kom om al die
mooie dingen te beleven.
U hebt van mij nog een verslagje te goed van nog twee opera’s die ik bezocht
tijdens de kerstreis. De eerste was Giulietta e Romeo van de (relatief
onbekende) componist Niccolò Antonio Zingarelli (hij leefde voor tijdens en
na Mozart). Een belangrijke factor in het succes van de avond was het theater
zelf. Een juweeltje van een baroktheatertje waar Mozart zelf nog gespeeld
heeft. Het ligt neergevleid achter het slot zelf en het stadje Schwetzingen zelf
omringt het theater, slot en park als een liefdevolle beschermheer. Elegant en
met een topsfeertje, van binnen en van buiten.
We liepen ademloos door over het plein, onder de loggia van het slot door het
park in. Het was fris en droog, kortom een perfecte avond. De opera haalde
dat perfect net niet, maar kwam er – allemaal beredeneerd binnen het genre –
wel dichtbij. Ik had in de voorbereiding gelezen dat Zingarelli de componist
Bellini nog in zijn leerlingenkring heeft gehad en dat zijn muziek vooruitwees
naar de romantiek. Nou, dat heb ik niet gehoord…. Ik hoorde vooral Mozart,
en dan geen top-Mozart, maar ‘Zingarelli-Mozart’.
Maar een genoeglijke avond was het; ik kon niet bij mijn gasten zitten (die
hadden prachtige plaatsen front-zaal) , maar moest mij tevreden stellen met
een plek op het tweede balkon. De zaal heeft een perfecte akoestiek, dus dat
was geen enkel probleem. Het bleek nog een voordeeltje ook, want ik kon
mooi in de orkestbak kijken en daar ligt tijdens zo’n productie altijd een
wereld van vermaak. De paukenist verdween bij tijd en wijle door een zijdeur,
die zo geraffineerd in het pleisterwerk was verwerkt dat ik ‘m pas zag toen-ie
open ging (de deur bedoel ik…) en als hij terugkwam legde hij zijn oor op het
paukenvel, tikte er heeeeel voorzichtig op en stemde bij. Gaf vervolgens op
precies de goeie plek een roffel en verdween weer door de zijdeur. Hoe zo’n
man dan toch telt/timed zodat hij precies weet wanneer die roffel er moet zijn
en hoeveel tijd hij dan nog heeft om te stemmen, het is mij een raadsel.
Slagwerkers zijn een heel bijzonder ‘slag’ mensen als je het mij vraagt…
Ik had een fantastische avond: er werd uitstekend gezongen (al moet ik altijd
effe wennen aan een countersopraan en een mezzo-sopraan in de beide
hoofdrollen) en de enscenering was fris en vol vaart, de kostumering mooi en
harmonieus uitgedacht. En de zwaardgevechten van een griezelige realiteit.
In de pauze had ik het laatste plekje veroverd waar nog een glaasje en een
hapje voor je werd klaargezet en kwam ik ogen te kort om het prachtig
uitgedoste publiek te bekijken.
Ik kom de komende tijd snel bij u terug met meer leuks uit de wereld van de
vocale klassiek muziek, over een week zijn we weer helemaal bijgepraat, ik
beloof het u!
In het filmpje een stukkie opera en toelichting van een beetje kneuterig Duits
sprekende meneer; als u hem kunt volgen weet u veel meer over de opera dan
ik u hier kan vertellen. De geluidskwaliteit is niet ideaal, maar ach…
Aan wat in de publiciteit ‘de vastgoedjongens’ wordt genoemd kleeft het
imago van het snelle geld, de witwasserij, de witteboordencriminaliteit, de
brug tussen onder- en bovenwereld.
Sommige van die vastgoedjongens zijn betrokken bij omkoping van
ambtenaren, bestuurders van woningbouwverenigingen en sommige politici.
In Nederland belanden sommige van die snelle ‘vastgoedjongens’ uiteindelijk
in de cel.
In de Verenigde Staten maken ze zo’n iemand president.
Tot voor een paar jaar geleden was Gambia ons favoriete land om de winter te breken. Altijd mooi weer en
aardige mensen.
Tot een paar geleden de reisorganisatie de reis cancelde vanwege ebola. Er was één geval van ebola in Gambia.
Ik had het wel aangedurfd maar veel Nederlanders hadden hun reis geannuleerd en nu loonde het niet de
moeite een vliegtuig die kant op te sturen.
We gingen naar Curaçao. Ondertussen bereikten ons steeds vaker onheilspellende berichten vanuit Gambia.
Door die vrees voor ebola bleven de toeristen weg en dat leidde er toe dat een groot deel van de inkomsten
van het land weg viel. Steeds meer Gambianen vertrokken uit het land.
Vorig jaar besloten we niet meer naar dat West-Afrikaanse land te gaan. De uitstroom hield aan. President
Yayah Jammeh had het land ondertussen officieel uitgeroepen tot een Islamitisch land en hij trok zijn land
terug uit het Internationaal Strafhof. Tekenen genoeg om te begrijpen dat dé slogan van het land
“No problems in The Gambia” achterhaald was.
Een paar maanden geleden waren er verkiezingen. Yahya Jammeh weigert zijn opvolger de toegang tot zijn
verblijf, dat niet veel meer is dan een grote villa. Nu dreigen omliggende landen binnen te vallen. Zo’n
zestienhonderd Nederlanders zijn deze week uit voorzorg geëvacueerd. Ik vraag me af of zij de laatste maanden
de media hebben gevolgd. Toen er één geval van ebola was haakten de toeristen massaal af. Een dreiging van
een gewapend conflict, dat toch echt al even in de lucht hing, is blijkbaar geen reden om voor een andere
bestemming te kiezen.
Jammer dat het zo gaat. Gambia is een fijn land dat zo ten gronde wordt gericht. Wie er is heeft altijd veel
vrienden, die allemaal iets van je willen, maar die ook best iets willen vertellen. Wij hoorden tijdens ons
eerste verblijf al dat de president niet helemaal goed bij zijn hoofd was. Hij beweerde ziektes te genezen met
handoplegging. Voor de mensen die wij spraken was hij vooral een schertsfiguur. Niemand nam hem serieus.
Ik kan mij niet voorstellen dat hij veel steun krijgt in de laatste uren van zijn leiderschap.
Yahya Jammeh was via een staatsgreep aan de macht gekomen. Dat ging zonder bloedvergieten. Ik herinner
hoe één van onze “vrienden” vertelde dat ze hem de sleutel hadden gegeven van het presidentieel onderkomen
en hadden gezegd dat ze hem zouden gedogen zolang niemand om kwam van de honger. Iedereen verzekerde
ons dat niemand honger leed en iedereen naar school kon.
De Gambianen bleven ondertussen lachen, ze spreken niet voor niks over the smiling coast. Ze vertelden
optimistische verhalen en vroegen ondertussen geld voor hun zieke oma die opgenomen was in het ziekenhuis.
Als je in zo’n land vol aardige mensen op vakantie bent heb je nauwelijks in de gaten dat de poppenkast een
dictatuur is. Internationale media schreven zelden over Gambia.
Pas vorig jaar toen wij in Europa plotseling een vluchtelingenprobleem hadden bleek hoeveel Gambianen deze
kant op stroomden en wat een schrikbewind Yahya Jammeh voerde.
Op het strand van Kaapverdië spraken we vorige week een Gambiaan die zijn vaderland was ontvlucht. “Zelfs hier”,
zei hij, “kan mij nog iets gebeuren en ben ik niet veilig”.
Hopelijk kan de nieuwe president Adama Barrow het land op de rails krijgen en keren de toebabs (toevallig de naam
voor “blanke” en “zak met geld”) terug.
Ik had een bepaald product nodig. Crackers met weinig koolhydraten van het
merk Atkins. Ik probeer een paar kilo kwijt te raken.
Bij mijn buurt-Albert Heijn stroopte ik het hele schap met crackers af. Wel
drie keer. Tevergeefs, die van Atkins stonden er niet tussen. Het enige dat ik
ontdekte was dat er onvoorstelbaar veel soorten crackers zijn. Mijn hemel, wat
zijn er veel soorten crackers.
Thuis keek ik op de Appie, de app van Albert Heijn. Volgens Appie voert de
Zaanse grootgrutter toch echt het hele assortiment Atkins. Omdat ik er
woensdag toch langs kwam besloot ik bij de AH XL binnen te stappen. Die
hebben nog meer, dus wie weet zou ik daar slagen.
Ik stroopte weer alle schappen af. Weer voor de kat z’n viool. In één van de
gangpaden zat een oudere dame in een AH-jasje op haar knieën. Ze nam het
vuil weg onder de schappen. Ik riep haar hulp in. Crackers? Kom maar even
mee, zei ze. Wij weer die hele winkel door. Maar ik bleek niet gek, want ook zij
kon niet vinden wat ik zocht. “Dat kan ik niet uitstaan”, zei ze.
Ze sleepte me mee naar de afdeling diabetische voeding. Niks. “Hier baal ik zo
van”, zei ze. “Ik vind het zo erg als ik een klant niet kan helpen”.
“Wacht hier even”, zei ze. Ze verdween in het labyrint van de AH XL. Na een
paar minuten kwam ze terug. “Ik weet het”, zei ze triomfantelijk, “ze liggen bij
de medicijnen”. Ik besloot de logica van Albert Heijn niet te willen begrijpen.
Samen liepen we weer de hele winkel door. We zochten in de schappen in de
buurt van de medicijnen. Niks. De winkeldame begon er wanhopig uit te zien.
“Ik wil u zo graag helpen”, zei ze, nog net niet huilend. Terwijl zij nog een keer
alle schappen in de buurt van de medicijnen af ging, liet ik mijn blik dwalen
over de medicijnen zelf. En verdomd, te midden van de aspirines stonden de
crackers. “Mevrouw”, riep ik, “ik heb ze gevonden!”. Ze kwam met piepende
schoenen om de hoek van de stellage.
Midden in de winkel greep ze me vast en knuffelde ze me plat. Ik heb nog
nooit een winkelmevrouw zo blij gemaakt met het vinden van een bepaald
product. Ondertussen was ik zeker een pond afgevallen door het heen en weer
lopen door de AH, die niet voor niks XL heet.
Voor de pakjesbezorgers zijn aan huis gekluisterde bejaarden als Eef en ik
ideale medewerkers in een straat waar de deuren vaak gesloten blijven als de
deurbel heeft geklonken.
De tweeverdieners laten veel komen maar zien ontvangen als iets dat je gerust
aan het toeval kunt overlaten. Het toeval zijn wij dan, zodat wij dikwijls in hal
of gang over dozen moeten klimmen met een twintigdelig bouwpakket voor
de modernisering van de ouderslaapkamer.
Toen wij van de week terugkwamen van het boodschappen doen viel mijn oog
op een pakketje dat iemand – ik vermoedde de pakjesbezorger – op de kliko
van onze buren had gelegd. Het was een royaal gevulde multi-size envelop
geadresseerd aan onze buurman.
Ik vond het niet veilig het pakketje daar zo te laten liggen, wetend dat de
buren en hun kinderen pas laat in de middag thuis zouden komen.
Ik nam het mee naar binnen en meldde dat met een briefje.
Schaterend kwam de buurman het pakketje een paar uur later halen. Dochter
Lieke had wat afval in een oude enveloppe gedaan en wilde dat in de grijze
afvalbak deponeren. Maar de deksel van de afvalbak was vastgevroren.
En daarom . . . .
Ximaar
26 januari 2017 at 13:01
Dat is ook precies de flessenhals voor de EU. Niemand voelt er iets voor om Europees te gaan leren en spreken.
Marlies
26 januari 2017 at 17:10
Volgens mij heeft een kind dat veel dialect én Nederlands hoort juist een voorsprong als het naar school gaat….
ab klaassens
26 januari 2017 at 22:24
Marlies: Volgens de statistieken is de structurele werkloosheid het grootst in regio’s waar
veel dialect wordt gesproken. te weten Oost-Groningen, Zuidoost Drenthe, Noordoost Overijssel
en delen van Limburg.