Het debat, zondagavond bij RTL. Tijdens dat debat werd meer tekst
getwitterd dan er in de Rode Hoed werd gesproken. Soms vraag ik mij
af of mensen die live mee twitteren wel voldoende aandacht bij zo’n
debat hebben om er over te kunnen oordelen.
Er kwam een winnaar uit, er stonden debaters op die premier-waardig
waren, er waren verliezers.
Het publiek koos zo z’n eigen momentjes. Veel mensen vonden de
snedigheid van Pechthold leuk. Polarisatie doet het goed, daarom kijken
veel mensen naar zo’n debat.Ze hopen dat ze elkaar vermorzelen. Ik weet
uit ervaring dat in de mediawereld leedvermaak de motor is waar het
hele circus op draait.
Ikzelf kreeg pas een goed gevoel toen Asscher op het laatst Buma
uitdaagde en in plaats van hem om de oren te slaan, de hand reikte.
We moeten het samen oplossen hield de sociaal-democraat de
christenpoliticus voor. Eerder had Klaver van GroenLinks her en
der al wat handreikingen gedaan.
Veel mensen vonden het soft gedoe van Asscher. Ik niet, ik denk dat
zijn gebaar het juiste is om dit land een leefbaar land te laten zijn,
maar goed ik hou dan ook helemaal niet van leedvermaak.
Als ik, dertien jaar oud, voetballen op straat verkoos boven huiswerk maken
waarschuwde m’n moeder dat ik later putjesschepper zou worden.
Terwijl ik mij naar buiten repte riep ik dan: “Die zijn ook nodig.”
Zeventig jaar later zijn de putjesscheppers chauffeurs of bijrijders van de
enorme kolkenzuigers waarmee particuliere bedrijven in opdracht van de
(gemeentelijke) overheid de riolering op orde houden.
De riolering, de afvoer van onze vloeibare afvalstoffen, is één van de
belangrijkste resultaten van ons beschavingsproces.
Merkwaardig is het daarom dat de mensen die dit systeem in stand houden
nog steeds de ‘putjesscheppers’ zijn die je vroeger maar beter niet moest worden.
Maandag 27 februari keek ik naar Het Lagerhuis in De Wereld Draait Door. In
de discussies ging het ook over de tegenprestaties die je eventueel zou moeten
leveren voor een bijstand-uitkering. Afschrikkend voorbeeld: papier prikken.
In mijn wereld woedde vroeger nog wel eens een discussie over wat
de taak van een publieke omroep moest zijn. Nu het accent bij de meeste
omroepen op internet ligt is het eenvoudiger. Je kunt namelijk direct
meten hoeveel mensen een verhaal lezen. De verhalen die het meest gelezen
worden krijgen het zwaarste gewicht. Het publiek dicteert nu de agenda.
Publieke omroep is letterlijk omroep van het publiek geworden. De scheidslijn
tussen publieke- en commerciële omroep is daarom vervaagd, want de
commerciëlen wisten al eerder wat het volk wil.
Reden voor staatssecretaris Sander Dekker om een poging te wagen die
publieke omroep weer terug in het hok te krijgen. De publieken moeten het
entertainment aan de commerciëlen over laten en zelf meer aan “verheffing”
gaan doen.
Zondagavond zag ik opeens wat een zware taak de stass heeft. Terwijl de
commerciële omroep RTL4 een politiek debat uitzond zagen wij op
Nederland 1 Boer Zoekt Vrouw, op Nederland 2 een documentaire over de
manier waarop het Westen zich heeft vervreemd van de rest van de wereld en
op Nederland 3 was er vooral schaatsen. De politiek werd gratis aangeboden,
voor de boeren en het schaatsen betaalden we belastinggeld.
Een voetbalelftal, genaamd ‘de Rotterdammers’ wint met 2-1 van een
voetbalelftal genaamd ‘de Eindhovenaren’.
Bij de Rotterdammers speelt niet één Rotterdammer. Bij de Eindhovenaren
speelt niet één Eindhovenaar.
Toch loopt in Rotterdam en Eindhoven het plaatselijk chauvinisme hoog op.
Die mannen in het veld, of ze nou uit Equador, IJsland, Uruguay of
nergenshuizen komen, zijn ‘van ons’.
Het zou mooi zijn als we even liefdevol konden denken over mensen van ver
die niet zo goed zijn aan de bal.
Surfend op een golf van mededogen glijdt Geert Wilders naar een
knettergekke overwinning in de slag om zetels in het nep-parlement.
Het nieuws over een lekkend lid van het korps dat de koning en zijn gade,
alsmede Geert Wilders bewaakt heeft onze blonde PVV’er veel positieve
publiciteit bezorgd. Zodat hij rustig in zijn vesting aan het Binnenhof zijn boze
boodschappen kan blijven twitteren, terwijl zijn concurrenten zich de benen
van het lijf hollen op jacht naar de zwevende kiezer.
En wie was dat wel de lekkende bewaker die Geert in zo’n comfortabele positie
heeft gemanoeuvreerd?
Het is wat met zo’n lek. Even staat alles op z’n kop. Nee ik bedoel
niet het politielek waardoor er allerlei gegevens over verblijfplaatsen
van Geert Wilders in handen van een Marokkaans-Nederlandse bende
zouden kunnen zijn.
Ik bedoel het lek in ons huis. Het begon in november. Het druppelde in
de gang van onze benedenbuurvrouw, een Japanse expat, want wij
wonen in de mainport.
Dat was het begin van een lang verhaal. Eerst kwam er een
detectiemeneer. Die stelde vast dat de vloer in onze douchecabine
vernieuwd moest worden. Dat was nog te overzien. Maar het bleef
lekken in het appartement van de buurvrouw.
Er kwam een tweede detecteur. Die stelde vast dat het lek in de
warmwaterleiding zat. Gisteren is begonnen met de oplossing. Ondertussen
ligt de nieuwe vloer in de doucheruimte er weer uit. Er loopt nu een sleuf
door de rest van de badkamer. Die vloer moet dus ook vervangen worden.
Gelukkig kunnen we nog in bad.
Gisteren is ook nog een nieuw lek ontdekt. Op het moment dat ik dit schrijf
wordt het parket in de hal weggehaald. Daarna gaat er gebroken worden
in het toilet en in de ruimte waar de verwarmingsketel hangt.
Ondertussen heeft de wasmachine het begeven en slepen we de komende
dagen met vuilniszakken vuile was naar vrienden. Vrijdag komt er een
mannetje voor de wasmachine.
Op zulke momenten vind ik het jammer dat ik geen carnavalsbloed in de
aderen heb, anders zou ik komend weekend even lekker alle zorgen opzij
kunnen zetten. Nou ja zorgen, wij hebben nog een huis en Geert Wilders
moet weer op zoek naar nieuwe stekkies. Gelukkig heeft hij daar ook
mannetjes voor, net als wij.
Verontwaardigd is een woord dat in de media veelvuldig voorkomt.
Politici gebruiken het nogal eens als ze ergens van over de zeik zijn.
Maar dat laatste zeg je niet als je een gekozen volksvertegenwoordiger
bent met een voorbeeldfunctie. Dan is beschaving je tweede natuur.
Ik ben vandaag verontwaardigd, waarom zou ik me niet eens van de
goede kant laten zien. Verontwaardigd over een artikel dat ik op de website van NRC las.
In Amsterdam komt een nieuw holocaustmonument met de
namen van omgekomen Joden, Sinti en Roma. Je kunt een naam
adopteren. Iemand wilde de naam adopteren van een slachtoffer
die Jehovah’s getuige was. Dat kon niet, zei organisator Grishaver,
Jehovah’s getuigen komen niet op het monument. Het is alleen
voor Joden, Roma en Sinti.
De organisator voert verschillende argumenten aan. Samengevat:
Jehovah’s getuigen vallen niet onder de doelstelling van de
initiatiefnemers van het monument. Jehovah’s getuigen vielen
weliswaar ook niet onder de doelstelling van de nazi’s maar ze
werden in de Tweede Wereldoorlog niet categorisch
vervolgd. Zegt meneer Grishaver. Categorisch, dat is het sleutelwoord.
Als de Jehovah’s op het monument gebeiteld zouden worden dan
kun je volgens de initiatiefnemers iedereen wel noemen.
Op dit punt was ik al verontwaardigd. Maar ik schoot pas echt vol
toen ik de laatste zin las: „Het klinkt cru”, zegt Grishaver, „maar
een Jehova’s getuige kon zijn geloof afzweren en dan was hij vrij
om te gaan. Die mogelijkheid kregen Joden, Roma en Sinti niet.”
Ik heb niets met Jehovah’s getuigen, maar om te denken dat
iemand met een rotsvast geloof dat zo maar even kan afzweren
zodat-ie vrij is te gaan kan alleen een farizeeër bedenken.
De journalistiek heeft erg veel last van pedofielen. Sinds de enorme aandacht
voor wat wij vroeger kinderlokkers noemden, hebben bijvoorbeeld scholen
een uitermate streng beleid als het gaat om Tv-opnamen maken in een
klas.
Ze zijn als de dood dat vieze mannen op het spoor van leuke kinderen worden
gebracht dan wel dat zij de beelden zullen gebruiken voor smerige doeleinden.
Vorige week produceerde ik een TV-item op een school. Die ging zelfs zo ver
dat ik een brief op ons eigen bedrijfsbriefpapier moest maken voor alle
ouders waarin ik uitlegde waarom wij in die specifieke klas opnamen wilden
maken. De ouders konden dan aangeven als ze per se wilden dat hun kind
niet in beeld zou komen.
Daarom was ik totaal overrompeld toen ik gisterenavond de nieuwe TV-serie
“Het geheime leven van 4-jarigen” zag op Nederland 1. Gelet op het
tijdstip van uitzending is dat een programma voor volwassen.
Ik ben niet zo’n liefhebber van realityprogramma’s en hou al helemaal niet
van verborgen camera’s. Maar meer nog dan dat ik zo’n programma niet leuk
vind (ik ben geen opa) dacht ik: hoe hebben de producenten dat voor elkaar
gekregen?
Donald Trump noemt de media die zijn optreden nogal kritisch volgen
‘vijanden van het Amerikaanse volk’.
Het nieuws dat deze media over zijn handelingen brengen is, volgens hem,
nepnieuws.
Ik geloof Trump niet en de media wel.
Ik geloofde ook de Nederlandse media, Omroep Brabant voorop, toen ze het
nieuws brachten dat het bestuur van de voetbalvereniging Bladella enkele
jeugdige leden uit de club had geknikkerd omdat ze niet genoeg lootjes
hadden verkocht. Ik smikkelde genoeglijk van de ziedende commentaren van,
onder anderen, Youp van het Hek in NRC-Handelsblad.
Dat zou die dorpse voetbalpotentaten wel leren!
Tot ik maandag 20.2 een verslag las van NRC-Handelsblad-verslaggever
Margriet Oostveen van een gesprek met bestuursleden van Bladella. Het
lootjesverkopen bestaat al tien jaar en is bedoeld om ouders te bewegen
vrijwilligerswerk te doen voor de club. Wie vrijwilligerswerk doet krijgt
korting op de contributie. Een andere mogelijkheid is de verkoop van lootjes,
al of niet door de kinderen. En als je helemaal niks doet? Dan zijn je kinderen
de lul. Het gaat om bedragen tussen de twaalf en vijfentwintig euro per jaar.
En ik vermoed – of hoop – dat de ouders van de geschorste kinderen zich
zullen schamen.
Ik kan zeggen dat in dit geval mijn vertrouwen in de Nederlandse media is
geschaad, maar ook weer is hersteld door Margriet Oostveen al moet ik nog
zien of de media de moed kunnen opbrengen om te vertellen hoe het echt zit.
Hou ik door deze ervaring op mini-niveau mijn vertrouwen in de wereldpers?
De Nederlandse schrijver Eduard Douwes Dekker schreef onder zijn
pseudoniem Multatuli onder meer: “Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.”
Soms leiden schijnbaar oppervlakkige gesprekken tot de leukste weetjes én…
tot leuke weblogjes… Ik sprak met een collega over nieuw talent en ze zei dat
ze een boek aan het lezen was over oud talent, namelijk over het leven van
Geraldine Farrar.
Laat ik daar nou nog nooit van gehoord hebben… Nou, zei de collega, da’s dan
knap dom (wij zijn liever eerlijk dan tactisch tegen elkaar) want die heeft een
relatie gehad met een Nederlander die een beetje merkwaardig aan zijn einde
gekomen is (ze is al tamelijk ver in haar boek).
Nou, u begrijpt, toen was ik helemaal getriggerd… bad news en
sensatienieuws, dat is van deze tijd. Dus ik zocht de dame in kwestie maar
eens op.
Geraldine Farrar werd geboren in Melrose. Ze was de dochter van een
honkbalspeler uit de Major League. Ze begon op twaalfjarige leeftijd met een
zangopleiding in Boston en studeerde vervolgens in New York bij Emma
Thursby. In 1899 ging ze naar Parijs en vervolgens naar Berlijn, waar ze
zanglessen nam bij sopraan Lilli Lehmann en bariton Francesco Graziani.
Ze debuteerde als Marguerite in Faust al in 1901! Dat is uitzonderlijk vroeg
voor zo’n zware rol. Ze schijnt een fabelachtig goed actrice geweest te zijn: zelf
vond ze ook emotionele expressie belangrijker dan goed zingen (ik chargeer
een beetje).
Ze had al gauw The Met op stelten, omdat ze een affaire had met Arturo
Toscanini, die voor haar vrouw en kinderen verliet. Gevolg: een enorm
schandaal en een breuk tussen Toscanini en de The Met. Ze was beeldschoon
en al snel een soort ‘role-model’ voor jonge vrouwen uit haar tijd. Ze droeg het
haar in een boblijn en kleedde zich ultra-modern en tamelijk bloot (ook op het
toneel) (grappige contradictie trouwens: je bloot kleden…).
En waar komt die Nederlander nou in het spel?
In 1916 trouwde ze met de Nederlandse acteur Lou Tellegen. Die bedroog haar
nog al eens en ze scheidde in 1923 al weer van hem. Als je Lou opzoekt op
internet kom je in een leven vol tragiek en sensatie (en volgens mij van een
zeer matig acteur…). Hij is raar aan zijn eind gekomen.
Farrar ging rustig en lustig door met zingen en bekend en berucht worden: ze
speelde Gilda in Rigoletto en raakte door die opera bevriend met Enrico
Caruso, met wie ze innig bevriend zou blijven.
Kroonprins Wilhelm van Pruisen hoorde ook bij de bewonderaars en
waarschijnlijk hebben die twee ook een relatie gehad.
Tussen 1915 en 1920 speelde Farrar in diverse stomme films, onder andere in
Carmen, in een bewerking door Cecil B. DeMille.
Ze nam als een der eerste operasterren op een grote schaal grammofoonplaten
op. In de jaren dertig werkte ze in Amerika voor de klassieke radio. Daarna
trad ze ‘in ruste’. Ze overleed in 1967, 85 jaar oud.
Ik hoor oude opnamen en kan haar stelling dat ze het belangrijker vond goed
te acteren dan goed te zingen alleen maar beamen, dat wil zeggen: ik heb haar
niet zíen acteren, maar de zang is matig… ligt ook een beetje aan de opnamen.
Hieronder een opname van de Juwelenaria uit Faust. Er is op YouTube veel
leuks te vinden. Mooi tijdsbeeld van het begin van de film met geluid én van
de stomme film.
Tot zover dit bericht van uw sensatie- uit-het-verleden-journaliste, Vocalies!
Irene
22 februari 2017 at 11:35
Ja die laatste zin had hij beter kunnen inslikken, de sukkel.