Het is wat met zo’n lek. Even staat alles op z’n kop. Nee ik bedoel
niet het politielek waardoor er allerlei gegevens over verblijfplaatsen
van Geert Wilders in handen van een Marokkaans-Nederlandse bende
zouden kunnen zijn.
Ik bedoel het lek in ons huis. Het begon in november. Het druppelde in
de gang van onze benedenbuurvrouw, een Japanse expat, want wij
wonen in de mainport.
Dat was het begin van een lang verhaal. Eerst kwam er een
detectiemeneer. Die stelde vast dat de vloer in onze douchecabine
vernieuwd moest worden. Dat was nog te overzien. Maar het bleef
lekken in het appartement van de buurvrouw.
Er kwam een tweede detecteur. Die stelde vast dat het lek in de
warmwaterleiding zat. Gisteren is begonnen met de oplossing. Ondertussen
ligt de nieuwe vloer in de doucheruimte er weer uit. Er loopt nu een sleuf
door de rest van de badkamer. Die vloer moet dus ook vervangen worden.
Gelukkig kunnen we nog in bad.
Gisteren is ook nog een nieuw lek ontdekt. Op het moment dat ik dit schrijf
wordt het parket in de hal weggehaald. Daarna gaat er gebroken worden
in het toilet en in de ruimte waar de verwarmingsketel hangt.
Ondertussen heeft de wasmachine het begeven en slepen we de komende
dagen met vuilniszakken vuile was naar vrienden. Vrijdag komt er een
mannetje voor de wasmachine.
Op zulke momenten vind ik het jammer dat ik geen carnavalsbloed in de
aderen heb, anders zou ik komend weekend even lekker alle zorgen opzij
kunnen zetten. Nou ja zorgen, wij hebben nog een huis en Geert Wilders
moet weer op zoek naar nieuwe stekkies. Gelukkig heeft hij daar ook
mannetjes voor, net als wij.