De economie in Nederland draait als een dolle draaimolen. De bedrijven
bulken weer van het geld.
De aandeelhouders wrijven zich tevreden in de handen. Sommige werknemers
– de bouw – profiteren mee . De meesten niet of nauwelijks.
Het wordt ruzie in de polder. Het overleg tussen werkgevers, vakbonden en
overheid stokt over de positie van de werknemer buiten loondienst, de zzp ‘er.
Overleg wordt niks zo lang de werkgevers de werknemers per uur betalen wat
ze zelf per minuut bij elkaar graaien.
Mevrouw Shula Rijxman, de baas van de NPO, heeft deze week de
toekomstvisie voor de publieke omroep gepresenteerd. Nu niemand meer
lineair televisie kijkt wil ze zich toespitsen op online verspreiding van de
programma’s. Dat is wat de regionale publieke omroepen al een paar jaar
doen en niet zonder succes.
Die regionalen zijn al een stapje verder. Waar een paar jaar geleden nog zwaar
werd ingezet op nieuwsverspreiding via de eigen website zijn tegenwoordig de
social media de belangrijkste verspreidingskanalen. Facebook, Twitter en
Instagram voorop. Daar hangt namelijk je publiek dag en nacht rond.
Eenvoudige stervelingen als ik spreken bij de koffieautomaat wel eens onze
zorg uit over deze ontwikkeling. Die social media zijn namelijk in handen van
bedrijven die zo commercieel zijn als de pest. Die denken maar aan één ding:
geld verdienen voor de aandeelhouders. Volgens sommigen van ons is het
voor geen enkel medium verstandig je daar zo afhankelijk van te maken. In
het meest gunstige geval legt Facebook je een tijdelijke, beperkte ban op als je
content verspreidt die de dames en heren in Amerika niet welgevallig is.
Daarvan zijn al voorbeelden bekend.
Veel ernstiger is het doomscenario dat die social media op een dag zeggen:
beste nieuwsorganisatie u profiteert van onze infrastructuur en daarvoor dient
u te gaan betalen.
De realiteit is dat je niet meer zonder die social media kunt wil je nog een
groot publiek bereiken. Social media die gedijen bij goede content. Je zou
kunnen zeggen dat de gewone media en de social media elkaar in gijzeling
houden. Waarbij ik vind dat de machtspositie van de sociale media groter is
dan die van de gewone.
Mevrouw Rijxman ziet dat anders. Zij opperde deze week de gedachte
dat Facebook en Google maar moeten betalen voor mooie programma’s van
de publieke omroepen. Google en Facebook? Betalen? Zelfs de collega’s die
geen enkel gevaar zien in afhankelijkheid van commerciële social media vielen
van het lachen van hun stoel.
Mevrouw Rijxman mag wat mij betreft direct tot koningin van de Verenigde
Europese Staten gekroond worden als zij er in slaagt de beurs te openen van
Google en Facebook voor content van publieke omroepen in een landje aan de
Noordzee. Tot die tijd lijkt het mij verstandig dat mevrouw Rijxman liefdevol
wordt verpleegd op een gesloten afdeling van een mooi tehuis op de Veluwe.
Zonder wifi.
Ik heb wel eens gezegd dat Facebook de grootste heler ter wereld is. Als alle creatieven mondiaal een club zouden vormen om FB juridisch aan te pakken, zou dat binnen de kortste keren verdwenen zijn. Die claim wegens het verhele van gestolen waar kan het herlemaal niet betalen.
De Nationale Opera gaat weer een klapper maken, wat ik u brom: op 1 december 2017 gaat daar
Giacomo Puccini’s ‘La Bohème’ in première. Een vernieuwende opera in z’n tijd (de première
was in 1896) omdat-ie realistisch was. Het ging nou eens even niet over koningen of ander adellijk
gebroed, over bosnimfen, spoken, fabels of legendes, nee het ging over gewone mensen, árme
gewone mensen… weliswaar in een lekker vrijgevochten kunstenaarsmilieu, maar toch…
Ik was nooit zo’n fan van La Bohème (meer een Tosca-mens), tot ik Renata Scotto een keer min
of meer toevallig op YouTube iets hoorde vertellen over de slotscène van La Boheme.
Puccini wilde geen uitbundige sterfaria maar een steeds zwakker wordende stem. En het is
hem gelukt.
En dan komt er ná dat sterven nog een korte scène waarin de anderen al door hebben dat Mimi
dood is, maar Rodolfo nog in de bubbel zit van dat het allemaal wel goed zal komen en dat ze nu
tenminste rustig slaapt. Als de anderen nerveus beginnen te schuifelen vermoedt hij dat er toch
iets mis is en vraagt uitleg: gesproken tekst. Zijn reactie als blijkt dat Mimi is gestorven
is hartverscheurend.
Eenmaal op de peilloze diepte van al dat leed geattendeerd zie ik soms zelfs op tegen de sterfscène
van de opera, omdat ik weet dat als het goed gebeurt, ik het zeker niet droog houd en iemand
moet toch weer de gasten de zaal uit leiden en terug naar de bussen. Ik hoop dan maar dat het
slotapplaus lang genoeg is om mijn trillende ziel weer in het gareel te krijgen…
Bij de Nationale Opera zal die ontroering er wel weer zijn: Mimì en Rodolfo worden gezongen
door een nieuw vocaal koppel: Eleonora Buratto en Sergey Romanovsky. Onze ‘eigen’ Thomas
Oliemans zingt (weer) Schaunard en regisseur Benedict Andrews benadert volgens de website van
De Nationale Opera de personages in La Bohème van heel dichtbij en keert hen binnenstebuiten.
In filmpje 1 het verhaal van Renata Scotto en in filmpje 2 Rolando Villazon, die erachter komt dat
imi echt dood is. Het is het handigste als u eerst naar Scotto kijkt, dan ziet u in de praktijk even
later hoe dat dan gaat… Opera is geweldig!
Ik had niet gedacht dat ik ooit nog eens aan SDC Putten zou denken, de
voetbalclub in de Gelderse Vallei. Tot vandaag, want mijn kluppie PSV heeft
SDC Putten geloot in de strijd om de KNVB-beker.
Lang geleden schreef ik een stukkie over Cees Does, God hebbe zijn ziel. Hij
was een gewaardeerd correspondent van de krant waar ik voor werkte. Cees
was een bekende Puttenaar en één van de steunpilaren van de plaatselijke
voetbalvereniging. Jaren geleden heb ik daar een stukkie over geschreven:
Wij hadden vroeger bij de krant een plaatselijke correspondent in
Putten. Cees Does. Hij was dag en nacht in touw en schreef over
alles en nog wat.
Dikke enveloppen met dicht beschreven kopijvellen ploften
dagelijks op onze deurmat. Ook over de wedstrijden van de
hoofdmacht van de plaatselijke SDC.
Sterker, als zijn kluppie thuis speelde was hij ook nog eens
grensrechter. Cees deed al aan participerende journalistiek
voordat het woord was uitgevonden. Zijn verhalen waren altijd
een aaneenschakeling van clichés. ’t Begon met de zin “direct
nadat de bal aan het rollen was gebracht” en het eindigde altijd
met de woorden “na het laatste fluitsignaal zochten de spelers
tevreden/teleurgesteld de kleedkamer op”.
Eén keer week hij daar van af. . . Zijn jongens hadden verloren en
dat was, zo besloot hij zijn verslag, “de schuld van de slecht
fluitende arbiter, die onvoldoende op de attent vlaggende
grensrechter Does lette. . .”
Putten in de Gelderse Vallei???? Daar ga je dan als journalist…… Wat een afgang! Putten ligt gewoon in de Noord West Veluwe( Met als Hoofdgemeente Harderwijk) En valt binnen de Veluwe-Meer Gemeentes.(Nijkerk-Ermelo-Nunspeet etc)
Cees Does was inderdaad Een Super Vrijwilleger voor de club waar je er maar weing nog van hebt tegenwoordig( hij floot ook de jeugd) De huidige teamleider van SDC1 is er gelukkig nog wel .Deze man zet zich ook al 40 !!! Jaar in zijn vrije tijd in voor de club kosteloos. De naam zal een aantal oud jeugdspelers wel nog wat zeggen……
Omdat een wandeling van een minuut of tien tot protesten leidde van mijn
benen ging ik naar de huisarts. Hij liet mij plaatsnemen op zijn werkbank,
beproefde mijn heup- en kniegewrichten en noemde mij rijp voor de
fysiotherapie.
De fysiotherapeute verklaarde na lezing van het doktersrapport en na het
aanhoren van mijn eigen verhaal dat de ‘dry neadle-techniek’ wellicht
uitkomst kon bieden.
Ik moest op haar werkbank met de billen bloot en voor ik het besefte zat er
een naald van zes centimeter in mijn 84-jarige kont.
“ Ik zie het al” , zei de therapeute, “Uw pijntolerantie is hoog”, waarmee ze
bedoelde dat ze mij niet gauw aan het piepen kreeg.
Prikkend tussen bil en knie verklaarde de behandelaarster dat zij met haar
naald weer mobiliteit kon brengen in spieren die te lang in absolute rust van
hun pensioen hadden genoten.
Nadat ik mijn kleding weer op orde had gebracht gaf de behandelaarster mij
huiswerk mee. Ik moest drie maal daags drie eenvoudige oefeningen doen, die
mijn benen weer de kracht zouden geven voor ver reikende voettochten.
Helaas, na een driedaagse uitvoering van het voorgeschreven
oefenprogramma kon ik geen poot meer verzetten. Met dit resultaat
geconfronteerd vroeg de behandelaarster bij een volgend consult wat precies
ik had gedaan. Ik vertelde dat ik drie maal daags drie keer de drie
voorgeschreven oefeningen had gedaan.
Bedoeld was drie maal daags de drie. En niet drie maal daags driemaal de
drie. De therapeute vond mij ‘een beetje dom’, maar kneedde vervolgens alle
pijntjes weg uit mijn geteisterd onderstel.
Ik was op een droevige bijeenkomst waar ik familieleden ontmoette die ik lang
niet had gezien. Er waren er ook die ik nog nooit had gezien.
Onder hen waren twee tieners, een jongen en een meisje. Hun Hollandse
achternaam danken ze aan hun vader, hun exotische voornamen aan hun
moeder met Marokkaanse roots. We wisselden een paar woorden en we
stelden vast dat zij in de stamboom aangeduid moeten worden als mijn
achterachterneef en achterachternicht.
In de auto naar huis rekende ik in gedachten terug. Hun vader is mijn
achterneef. Hem zag ik voor het laatst toen hij een jochie van een jaar of zes
was. Zijn vader is mijn neef. Die ken ik uiteraard beter hoewel een kortstondig
opgelaaid contact alweer is gedoofd. Die neef wordt volgend jaar tachtig. Mijn
neef is de opa van de tieners.
De ouders van die opa zijn mijn oom en tante, die leven niet meer maar die
heb ik goed gekend. Dat zijn ook de overgrootouders van de tieners.
Het was druk op de weg, maar ik volgde in gedachten onze stamboom en
kwam bij mijn grootouders die ik mij ook nog goed herinner. Dat zijn de
betovergrootouders van de jongen en het meisje die ik ontmoette op de
bijeenkomst.
Een stamboom die begint met mijn grootouders. Die begint al eerder, maar zo
ver reikt mijn herinnering aan voorouders niet. Mijn grootouders zijn geboren
rond 1890. Mijn overgrootouders werden zo’n 150 jaar geleden geboren. Mijn
betovergrootouders zijn dus zo’n tweehonderd jaar geleden geboren.
Dat is een tijd die ik alleen maar uit de geschiedenisboekjes ken. Die tijd is
onvoorstelbaar ver weg. Zo zal het ook voor die tieners zijn als ze net zo oud
zijn als ik. Hun betovergrootouders, met wie ik zo’n vijftien jaar bewust heb
geleefd, stammen dan uit een tijd onvoorstelbaar ver weg is.
We worden ouder en het leven gaat door. De tijd verstrijkt, de stamboom
wordt groter en groter, de verscheidenheid aan vruchten wordt groter. Het
zijn niet langer alleen appels uit de Betuwe, het gebied waar de boom is
geworteld. Dat was een troostrijke gedachte aan het eind van een droevige
dag.
Binnenkort gaat het weer van start: het Internationaal Vocalisten
Concours. Het IVC is het van 9 – 16 september 2017 en zoals altijd in hartje
Den Bosch.
De finale van het IVC is echter niet in Den Bosch maar in (mijn eigen)
Eindhoven, in het Muziekgebouw Frits Philips! Mooi hoor, dat ze ook eens
naar hier komen. Als ik Den Bosch was had ik ze niet laten gaan, maar je weet
maar nooit wat er achter zulke beslissingen zit…
De grote zaal van het Muziekgebouw heeft in ieder geval een betere akoestiek
dan de grote zaal van het Theater aan de Parade, dus da’s voor de zangers
mooi meegenomen. Ik spreek uit ervaring trouwens, heb in beide zalen
gezongen. “Akoestiek zit in jezelf”, sprak mijn zangdocent ooit, toen ik klaagde
dat het soms wel erg hard werken was in sommige achterafzaaltjes… Hij had
gelijk en naarmate de tijd vorderde leerde ik mijn techniek beter beheersen en
hem bij te stellen naar de eisen van een zaal.
De philharmonie zuidnederland (ze blijven het zelf zo spellen, dat u niet denkt
dat ik typefouten zit te maken) begeleidt de finale van het IVC, onder leiding
van Kenneth Montgomery, aimabele man en een fijne zangers-dirigent. Hij
ademt mee…
Het IVC heeft zich in de loop der jaren (ze draaien al 60 jaar!) steeds verder
uitgebreid en ook dit jaar zijn er weer interessante masterclasses, kris-kras
door Den Bosch, van juryleden (goeie cast dit jaar!) en van anderen uit de
praktijk. U kunt daarbij zijn!
Binnenkort openbaren de Nederlandse gemeenten hun begrotingen voor
2018. Dat is elk jaar weer aanleiding voor de regionale journalistiek om op een
rijtje te zetten in hoeverre de gemeenten in hun verschijningsgebied de
burger het vel over de neus trekken.
Ze maken een optelsom van de gemeentelijke belastingen en heffingen en
delen het resultaat vervolgens met het aantal inwoners. Uitkomst:
gemiddelden.
Dat soort rekensommetjes doet mij altijd denken aan een burgemeester die ik
in een gemeenteraadsdebat over de woningnood hoorde zeggen dat er
eigenlijk geen woningnood was. Hij had laten uitrekenen hoe veel kubieke
meters woonruimte er in heel Nederland bestond. Dat aantal, gedeeld door
het aantal inwoners leidde volgens hem tot de uitkomst dat er voor iedereen
voldoende woonruimte beschikbaar was.
Onzin van gelijke aard zijn de gemiddelden waarmee de regionale media een
rangorde samenstellen van duurste naar goedkope gemeente. Niemand
ervaart een gemiddelde. Als er in gemeenten als Waalre en Vught – met veel
dure villa’s – een hoge opbrengst is aan onroerend zaakbelasting betekent dat
nog niet dat voor de huurder van een sociale woning Vught en Waalre dure
gemeenten zijn.
Het gaat trouwens niet om grote bedragen. De opbrengst van plaatselijke
belastingen – van alle gemeenten samen – Is nog geen vier procent van wat de
burgers samen betalen aan belastingen aan de rijksoverheid.
Ga ik een stukkie schrijven over het Grachtenfestival? Mwahhh, misschien wel
niet, dit jaar staat er niks vocaals op de gracht te zingen en Vocalies gaat over
vocaal . . . Er is een afwisseling in het beleid van het slotconcert van het
Grachtenfestival: het ene jaar is er instrumentaals en het ander vocaals…
Mwahhh, maar het is altijd zo’n topsfeertje daar op de gracht. De enige
momenten per jaar dat ik – als ik thuis ben en kijk naar het slotconcert – er
nog van baal dat ik niet meer in Hilversum werk en niet meer op die manier
betrokken ben bij de heilige muze . . .
En verroest: er is wél vocaals te melden, een vriendin die met mij de media
afstroopt op zoek naar onderwerpen voor stukkies attendeert mij er ook op:
bariton Michael Wilmering hoort bij de genomineerden voor de
Grachtenfestivalprijs. In het leven geroepen in 2007, toen het
Grachtenfestival tien jaar bestond. De twee andere genomineerden zijn
violiste Elise Besemer en celliste Ella van Poucke. Dat wordt nog een dingetje
om daar de beste uit te halen: je zou zeggen de voorkeur gaat uit naar een
vocalist, maar dit jaar speelt het Brodsky Quartet het slotconcert en dan zijn
strijkers ook weer favoriet voor zo’n prijs. Affijn, het zal wel niet echt gaan om
‘de beste zijn’; het gaat om ‘genomineerd zijn’.
Bariton Michael Wilmering werd geboren in 1988 (een kind nog… grapje…) en
studeerde in Utrecht bij Henny Diemer. Heej, weer een linkje: daar heb ik ook
nog les van gehad. In mijn tijd ‘studeerde je niet bij’, maar ‘had je les van’ en
werd je ‘zangpedagoog’, geen ‘stemcoach’. Ik vond dat ‘zangpedagoog’ al sjiek
genoeg. Maar ik dwaal af . . .
Tijdens het Internationaal Vocalisten Concours (dat begint weer in september,
maar daarover later meer) won Michael met pianist Javier Rameix de
juniorprijs, de persprijs en de IVC-Prijs in categorie Liedduo, asteblief!!! En in
2015 stond hij in de halve finale van het Belvedere Concours.
Zo te lezen aan de rollen die hij heeft vertolkt heeft-ie een lenige stem die
Wilmering en is het een leuk jong om te zien. Het is maar goed dat ik meer
into baritons ben dan into tenoren (met uitzondering van Kaufmann en
Villazon dan hè…): mijn stem heeft-ie, als zal dat weinig zoden aan de dijk
zetten… het is natuurlijk al lang uitgemaakt wie er wint.
Hoe dan ook: hou het bij, dat Grachtenfestival: zaterdagavond op TV het
Brodsky Quartet (ze waren als kinderen zo blij dat ze een keer op de gracht
mochten spelen) en in Amsterdam is er van alles loos op klassiek gebied, een
mooie tijd om er te zijn.
Ik zocht naar iets op YouTube om u te laten horen van Michael Wilmering,
maar vond wat oudere filmpjes uit 2011 en dat is te lang geleden voor zo’n
jonge vent. Van het enige recente filmpje kreeg ik zo’n jeuk over de slechte
presentatie dat ik het niet opnam. Iets verder speurend vond ik een leuke live-
opname van ‘Le nozze di Figaro’. Vergeef het gerommel, het is live.; als u daar
doorheen luistert hoort u sprankelende opera.
Potverdrie die Wilmering gaat een carrière timmeren, wat ik u brom; hij heeft
al een goed begin gemaakt.
Groninganus
5 september 2017 at 12:58
Inhoudelijk wel mee eens, alleen kan het ritme van een zin zo’n term vereisen.