(door Ab Klaassens)

Omdat een wandeling van een minuut of tien tot protesten leidde van mijn
benen ging ik naar de huisarts. Hij liet mij  plaatsnemen op zijn werkbank,
beproefde mijn heup- en kniegewrichten en noemde mij rijp voor de
fysiotherapie.

De fysiotherapeute verklaarde na lezing van het doktersrapport en na het
aanhoren van mijn eigen verhaal dat de ‘dry neadle-techniek’ wellicht
uitkomst kon bieden.

Ik moest op haar werkbank met de billen bloot en voor ik het besefte zat er
een naald van zes centimeter in mijn 84-jarige kont.

“ Ik zie het al”  , zei de therapeute, “Uw pijntolerantie is hoog”, waarmee ze
bedoelde dat ze mij niet gauw aan het piepen kreeg.

Prikkend tussen bil en knie verklaarde de behandelaarster dat zij met haar
naald weer mobiliteit kon brengen in spieren die te lang in absolute rust van
hun pensioen hadden genoten.

Nadat ik mijn kleding weer op orde had gebracht gaf de behandelaarster mij
huiswerk mee. Ik moest drie maal daags drie eenvoudige oefeningen doen, die
mijn benen weer de kracht zouden geven  voor ver reikende voettochten.

Helaas, na een driedaagse  uitvoering van het voorgeschreven
oefenprogramma kon ik geen poot meer verzetten. Met dit resultaat
geconfronteerd vroeg de behandelaarster bij een volgend consult wat precies
ik had gedaan. Ik vertelde dat ik drie maal daags drie keer de drie
voorgeschreven oefeningen had gedaan.

Bedoeld was drie maal daags de drie. En niet drie maal daags driemaal de
drie. De therapeute vond mij ‘een beetje dom’, maar kneedde vervolgens alle
pijntjes weg uit mijn geteisterd onderstel.

 

, , , ,

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *