Op zoek naar een geile bosuil
We trokken met een groepje vogelaars het donkere bos in op zoek
naar bosuilen. Zie je in het donker dan bosuilen? Nee natuurlijk niet want
wij zijn geen uilen. Als je geluk hebt zit er eentje pal boven je hoofd en kun
je hem vangen in de straal van een sterke zaklamp. Dat geluk zouden wij de
hele avond niet hebben.
Het ging ons om het geluid. Voor bosuilen is het broedtijd en dan laten ze
zich horen. Nou ja, daar moet je ze wel toe verleiden.
Voor die verleiding heb je een app op je mobiele telefoon waarmee je het
geluid van een bosuil kunt laten horen. Om er voor te zorgen dat ze je echt
horen hang je een speakertje aan je telefoon. Je laat de bosuil klinken en
wacht op antwoord. Dat duurt zo’n drie tot vijf minuten. Aan het eind van de
tocht kun je met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen
hoeveel bosuilenparen er in dat bos wonen. Wij kwamen tot drie, maar omdat
vogelaars precieze mensen zijn waren het er volgens enkelen twee en één
solitair mannetje.
De eerste keer was het meteen raak. Binnen een paar minuten hoorden we een
mannetje dat op bewonderenswaardig knappe wijze het geluid van de app
imiteerde. Vervolgens klonk ook het vrouwtje. Daarna hoor je dat mannetje
op verschillende plekken omdat hij zich verplaatst en zo het territorium
rond zijn toekomstige gezin afbakent.
“Mooi dat je nu zo duidelijk het geluid hoort dat bij de broedtijd hoort”, zei
één van de vrouwelijke vogelaars. “Het is typisch zo’n geluid van . . . ja hoe
moet ik dat zeggen. Nou ja, je weet wel: een hoogtepunt”.
Waarop één van de andere vrouwen voor de nieuwkomers in de groep uitlegde
waarnaar wij luisterden: “Die bosuil is geil”.
Harry Perton
15 april 2016 at 16:29
Het zijn bijzondere mensen, vogelaars. En dat zijn ze. 🙂