Nieuwe bril 17 december 2017

(Door Ab Klaassens)

Als ik de reclameboodschappen van de brillenboeren op TV zie voel ik
ergernis. Ze willen allemaal dat je dit jaar  nog een nieuwe bril koopt want dat
kan nog van de verzekering, daar heb je recht op.

De eerste verzekeringsorganisaties die in ons land werden opgericht droegen
namen als ‘Draagt Elkanders Lasten’. Van ‘lasten’ is geen sprake als je een
nieuwe bril eist, alleen omdat je wel eens wat nieuws wil op je neus.

De kosten voor de gezondheidszorg lopen de pan uit, mede doordat de
ouderen steeds meer medische zorg vragen.

Ik kan daarover meepraten. Problemen met de benen leidden – via de
huisarts – tot drie onderzoeken in een ziekenhuis onder verantwoordelijkheid
van een vaatchirurg. De uitkomst: langdurige looptraining bij een
fysiotherapeut.

Aanhoudende hoest – enkele maanden lang – kostte vijf bezoeken aan de
huisarts en leidt uiteindelijk tot een bezoek aan een longarts, waarvan ik de
uitkomst nog niet ken.

Voeg bij dit alles de verstrekking van vele medicijnen en hulpmiddelen die mij
in staat stellen nog een beetje mee te doen. …heb ik dan nog wel recht van
zeuren over een niet noodzakelijke nieuwe bril?

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Verzekering 14 oktober 2017

(Door Ab Klaassens)

Wat mij verbaasde bij mijn eerste bezoek aan de huisarts was dat mijn moeder
een soort van muntje van een rekje moest nemen en anderen niet. Dat muntje
bepaalde de volgorde waarin je aan de beurt was. Maar de mensen die geen
nummertje trokken waren altijd eerder aan de beurt.  Dat kwam, legde mijn
moeder uit, doordat die anderen particulier waren en wij van het fonds.

Het heeft lang geduurd voordat ik die uitleg begreep. Nu is iedereen verplicht
verzekerd, min of meer op dezelfde voorwaarden.

En ja hoor, daar komt een verzekeraar de solidariteit omver schoppen met
een  verzekering ‘speciaal voor hoger opgeleiden’.

Het muntje bij die oude huisarts was van zink, een zacht metaal, dat de sporen
droeg van veel gebruik. Vooral door gewone normale hardwerkende
Nederlanders.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Driemaal daags 25 augustus 2017

(door Ab Klaassens)

Omdat een wandeling van een minuut of tien tot protesten leidde van mijn
benen ging ik naar de huisarts. Hij liet mij  plaatsnemen op zijn werkbank,
beproefde mijn heup- en kniegewrichten en noemde mij rijp voor de
fysiotherapie.

De fysiotherapeute verklaarde na lezing van het doktersrapport en na het
aanhoren van mijn eigen verhaal dat de ‘dry neadle-techniek’ wellicht
uitkomst kon bieden.

Ik moest op haar werkbank met de billen bloot en voor ik het besefte zat er
een naald van zes centimeter in mijn 84-jarige kont.

“ Ik zie het al”  , zei de therapeute, “Uw pijntolerantie is hoog”, waarmee ze
bedoelde dat ze mij niet gauw aan het piepen kreeg.

Prikkend tussen bil en knie verklaarde de behandelaarster dat zij met haar
naald weer mobiliteit kon brengen in spieren die te lang in absolute rust van
hun pensioen hadden genoten.

Nadat ik mijn kleding weer op orde had gebracht gaf de behandelaarster mij
huiswerk mee. Ik moest drie maal daags drie eenvoudige oefeningen doen, die
mijn benen weer de kracht zouden geven  voor ver reikende voettochten.

Helaas, na een driedaagse  uitvoering van het voorgeschreven
oefenprogramma kon ik geen poot meer verzetten. Met dit resultaat
geconfronteerd vroeg de behandelaarster bij een volgend consult wat precies
ik had gedaan. Ik vertelde dat ik drie maal daags drie keer de drie
voorgeschreven oefeningen had gedaan.

Bedoeld was drie maal daags de drie. En niet drie maal daags driemaal de
drie. De therapeute vond mij ‘een beetje dom’, maar kneedde vervolgens alle
pijntjes weg uit mijn geteisterd onderstel.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *