Charles Aznavour is overleden. Soms vertel ik jongere collega’s een anekdote
waarin Aznavour een hoofdrol speelt. Voordat ik dat doe vraag ik eerst of ze
weten wie Aznavour is (vanaf vandaag wie Aznavour was) want anders valt
mijn verhaal in het water. De meeste van mijn toehoorders weten het niet.
Dat was vijftien jaar geleden ook zo. Een collega moest een onderwerp maken
over Charles Aznavour. Ze kende hem niet en kwam bij mij te rade. Ik was
eind veertig en vooral boos op alles en iedereen. Dus ook op mijn collega, die
mijn woede helemaal niet verdiende. Het lag echt aan mij.
Ik was boos omdat ik niet begreep hoe het kon dat iemand niet wist wie de
grote Aznavour was. Ik vertelde haar wat ik wist en vond mezelf – zoals zo
vaak in die dagen – een eikel dat ik me weer had laten gaan. Het was in de tijd
dat ik voortdurend verontschuldigingen ging aanbieden aan mensen die ik
onheus had bejegend.
Een paar weken later kwam ik op de redactie en trof daar enkele collega’s
zichtbaar in shock. Ik vroeg wat er aan scheelde, want zo was ik dan ook wel
weer. Guusje Nederhorst was overleden. Wie? vroeg ik. Mijn collega’s waren
verstandiger dan ik en legden mij geduldig uit dat Guusje hun idool was. Ik
had er oprecht nog nooit van gehoord.
Op weg naar huis viel het kwartje. Het was wel heel dom van mij niets te
weten van de belevingswereld van mijn jongere collega’s. Ik dacht terug aan
het moment dat ik boos werd op iemand die Charles Aznavour niet kende.
Was er een verschil tussen de domheid die ik haar verweet en mijn eigen
stupiditeit? Neen, driewerf neen concludeerde ik.
Dat was het moment dat ik mij heilig voor nam al het shownieuws te lezen en
nooit meer iemand onwetendheid te verwijten. Van dat eerste werd ik zo
cynisch dat ik er mee ben gestopt. Ik was nou net op het goeie pad en ik wilde
niet degene zijn die na een AA-bijeenkomst linea recta naar een louche dealer
in een vieze portiek rent. Geen onwetendheid verwijten gaat redelijk goed.
Het is nog één keer voorgekomen dat een collega mij vroeg onder
welke steen ik eigenlijk leef toen ik een bepaalde artiest niet kende “waar wij
toch al zo vaak over bericht hadden”. Ik zweeg even en heb daarna deze
anekdote verteld in de hoop dat Aznavour ook in het leven van anderen een
keerpunt is. Dat ze zijn muziek niet kennen is their loss.