(Door Ab Klaassens)

In het dorpje op het Turkse platteland stond in de open lucht een breedbeeld
TV, boven  een grote koelbox van Coca Cola. Op het scherm paradeerde een
zuinig  gekleed model voor een wasmachine, aan de voeten van de
koelbox deden vrouwen in alles verhullende klederdracht de was in een beek.

Dat zag ik dertig jaar geleden tijdens een wandeling door de binnenlanden van
Turkije, ver van de mondaine badplaatsen aan zee, ver van het westers gewoel
in Ankara en Istanboel.

Ook in nog minder ontwikkelde landen laat de TV aan mensen die niks
hebben de rijkdom zien van Europa en Amerika. Drinkwater, zomaar uit een
kraan; je hoeft er geen kilometers voor te lopen met een kruik op je hoofd.
Winkels volgestouwd met alle mogelijke levensmiddelen, strak geasfalteerde
wegen en iedereen een auto.

Je eigen land laat toe dat Chinese of Westerse investeerders de grond opeisen
waarop jij en je voorouders je voedsel verbouwden. Je eigen land staat
machteloos tegenover de klimaatverandering die nog vruchtbare gronden laat
veranderen in woestijnen.

Als je daarvan weg wilt ben je geen asielzoeker of vluchteling, maar gewoon
iemand die wil blijven leven.

— vluchtelingen