(Door Ab Klaassens)
In het begin van de jaren zeventig woonden Eef en ik in de Ventoseflat in
Eindhoven, vlak bij het Philipsstadion. In dit voormalige fabrieksgebouw
huisde ook Arie Vervoorn met zijn groentehandel.
Arie bestuurde zijn grote gezin en zijn winkel met de hand op de Bijbel; hij
nam Genesis nog letterlijk: zijn wereld was met alles wat daarop leeft in zeven
keer vierentwintig uur geschapen. En zijn God verbood Arie verzekeringen af
te sluiten en naar de televisie te kijken.
Arie noemde de televisie ‘de kijkkast van de duivel’ . Arie – hij leeft niet meer
– was een van de aardigste mensen die ik in mijn leven heb ontmoet. Altijd
attent, altijd belangstellend en behulpzaam.
Meestal helpt Klaas Vaak mij niet meer als ik om een uur of drie, vier het bed
uit moet om te plassen. Dan ga ik zappend, met de afstandbediening in de
hand, hopen op het gegaap dat mij terugstuurt naar de echtelijke sponde.
Zappend stuit ik op voor kleuters bedoelde beelden van een onvoorstelbare
wreedheid. Zappend stuit ik op voor tieners bedoelde programma’s van BNN
vol liederlijke onzin. Zappend stuit ik op muziekprogramma’s voor de jeugd
waarin geen beeld langer dan vijf seconden constant blijft.
Ik begrijp dan wat Arie Vervoorn bedoelde met zijn ‘kijkkast van de duivel’.