Wij wonen op een strategisch punt. Zo’n plek waar warlords vroeger
hun kasteel bouwden. Links kijken wij uit over wat vroeger de
beruchte kruidenbuurt van Eindhoven was. Ondertussen is die wijk
platgegooid en herbouwd. Een staaltje herbouw waar de stad trots op is.
De keerzijde is dat er bewoners zijn die vinden dat hun territorium is
verwoest.
Rechts kijken we uit over de oude wijk Tivoli waar zich de fantastische
film de Helleveeg afspeelt. Een voorbeeld van een arbeiderswijk waar
ik graag door loop om het verleden op te snuiven.
Platgooien van die wijk zou getuigen van cultuurbarbarij. De gemeente
zal dat dan ook nooit doen. Maar of de bewoners zelf zuinig zijn op hun
erfgoed waag ik te betwijfelen.
Al weken lang oefenen ze daar voor de jaarwisseling. Niet met mooie
vuurpijlen. Ze proberen er hun vuurwerkbommen uit. Die knallen zijn zo
hard dat in de wijde omgeving autoalarmen spontaan beginnen te gillen.
Avond aan avond vliegen wij en de katten in de gordijnen.
Vannacht om half vijf – een man moet wel eens ’s nachts zijn bed uit –
was ik net terug gekropen onder mijn dekbed toen ik op schrok van
vier knallen die ik zonder overdrijving gerust explosies kan noemen.
In een reflex schoten de instructies uit mijn kinderjaren door mijn
hoofd: vlug onder de trap.
Toen ik na een paar minuten geen luchtalarm noch sirenes hoorde
heb ik me omgedraaid in de hoop dat de wijk bij het ontwaken toch niet
door de Russen bezet zou zijn. Dat was niet het geval.
Ik vraag mij in arremoede af welke demonen die wijk bedreigen dat zulk
grof geschut moet worden ingezet. Aan de andere kant: vanaf volgende
week kan er geen kwade geest meer zijn die zich in de buurt van onze 21ste
eeuwse uitkijkpost nog durft te vertonen.