Zorg 12 juli 2017

Er is al een week lang gedoe in Eindhoven over het geld dat de stad uitgeeft
aan zorg. Het Eindhovens Dagblad schrijft er dagelijks artikelen over. Sinds
de financiering van de zorgtaken overgeheveld zijn van het rijk naar de
gemeenten lijkt er iets te gebeuren wat de politiek niet wilde voorzien. De
zorginstellingen maken plotseling enorme winsten.

De krant heeft uitgezocht dat Eindhoven een overeenkomst heeft met 308
zorginstellingen waarvan er 217 uit de regio komen. 308, dat is een getal waar
ik als kind dat is opgegroeid met het groene-, en het witgele kruis, de
schooldokter en één sociale werkplaats voor de kinderen uit het dorp die niet
mee konden komen op school, van schrik.

De krant heeft ook een aantal voorbeelden van zorgverleners die goud geld
verdienen aan hun werk. Een Veldhovens bedrijfje dat psychologische hulp
verleent zag de winst in één jaar stijgen van 206.000 naar 730.000 euro.  Een
bedrijfje in Budel dat aan thuisbegeleiding doet had in 2015 een winst van
1650 euro. Nadat de gemeente de rekeningen betaalde steeg die winst in 2016
naar 140.000 euro. Er zijn zorginstellinkjes waarvan de winst éénderde is van
de omzet.

Ik lees de verhalen elke dag met stijgende verbazing en met waardering voor
de journalisten van de krant, wier inspanningen naar ik mag hopen
uiteindelijk tot enige beweging op het Binnenhof mogen leiden. Vandaag las ik
een verhaal over een zorginstellinkje in Geldrop dat hoogbegaafde autistische
kinderen begeleidt. In 2015 tienduizend euro verlies, in 2016 240.000 euro
winst.

In datzelfde artikel stond nog iets dat mij mijn wenkbrauwen deed fronsen.
Diezelfde Geldropse instelling had eind 2014 95 cliënten, nu 225. Datzelfde
geldt voor al die honderden grote en kleine instellingen die in mijn stad hulp
verlenen. De vraag die mij als inwoner van de stad nu vooral bezig houdt is:
zijn er sinds de overheveling van de financiering zoveel mensen meer van het
pad geraakt dat ze zonder hulp niet meer door het leven kunnen? En kwamen
ze daar zelf achter of werden ze daar door handige zorgzakenmannetjes en
–vrouwtjes op gewezen?

  1. Miranda (reply)

    13 juli 2017 at 08:47

    De gemeente duwt iedereen met een zorgbehoefte richting een zorgverlener waarmee ze zelf een contract hebben afgesloten. Dat zorgt ervoor dat er niet mèèr mensen zorg nodig hebben, maar dat deze zorg daar wordt ingekocht waar de gemeente het wil.
    Onder dit koren van Zin aanbieders bevind zich nog veel kaf. En dat mogen ambtenaren die er geen verstand van hebben scheiden.
    Ik denk dat we de komende jaren nog veel artikelen gaan lezen van fraude door instellingen

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Contrabande 16 december 2015

(Door Ab Klaassens)

In het Eindhovens Dagblad las ik een bericht over een tot veertien jaar
gevangenisstraf veroordeelde  crimineel die  vanuit zijn cel crimineel bezig is.

In zijn cel is apparatuur aangetroffen waarmee hij contact houdt met
criminele relaties. Dat mag niet. De raadsman van de crimineel zegt, volgens
de verslaggever ‘dat er zogenaamde contrabanden een gevangenis
binnenkomen’.

Ik vrees dat de verslaggever de raadsman niet goed heeft begrepen doordat
het woord contrabande ontbrak in haar woordenschat.

Dat kun je twee dingen doen: Je vraagt de raadsman wat hij bedoelt met
‘contrabanden’. Of: Je denkt dat niemand weet wat ‘contrabanden’ zijn zodat
je kunt  volstaan met het toevoegsel ‘zogenaamd’.

Zo eenvoudig gaat het toe in de journalistiek.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Downdaten 12 november 2015

“Dommer? Als hij maar lief is”. Dat stond boven een artikel in het Eindhovens Dagblad.
Het verhaal ging over het boek Date-onomics van de Amerikaan Jon Birger.

Strekking: vrouwen zijn steeds vaker hoog opgeleid, mannen niet. Vrouwen zullen
daarom vaker genoegen moeten nemen met een lager opgeleide man. Maar ja,
als hij maar lief is.

Als je beneden je stand kiest heet dat downdaten. Gelukkig voor de downdaters is er
een wetenschapper (dus WO-opleiding!) die zegt dat andere eigenschappen
het lagere opleidingsniveau kunnen compenseren.

Tortelduifjes
Hoor en wederhoor toepassend voert de auteur van het artikel de altijd spraakzame
demograaf Jan Latten op die zegt dat, zodra stellen twee stapjes overslaan
in het opleidingsniveau, “de tortelduifjes in de gevarenzone komen”.

Daar schrik ik behoorlijk van. Mijn lief heeft aan het conservatorium gestudeerd
en dat is een Hbo-opleiding. Ik heb het nooit verder geschopt dat MAVO.
Tussen MAVO en HBO zit nog de HAVO. Om bij HBO te komen zijn twee stapjes nodig.

Nondepie, ik zit in de gevarenzone. “Vaak komen stelletjes er pas achter dat ze niet goed
bij elkaar passen wanneer de verliefdheid wegebt”, wrijft Jan Latten in.

Nu mijn relatie afstevent op een zilveren jubileum kan ik maar één ding concluderen.
De verliefdheid is nog niet weggeëbd.  Voor ná die tijd heeft mijn stuudje altijd de stelling
paraat: “Uiteindelijk blijft de vriendschap over”. Kijk, daarom ben ik zo blij dat die
van mèn hèt doorgeleerd.

 

  1. Marlies (reply)

    12 november 2015 at 12:09

    ‘Het stuudje’ wischt sich de ooghen af ende gaeth verdere met den orden van den dagh… Luv joe!

  2. Corné (reply)

    12 november 2015 at 18:10

    Sinds wanneer geldt een diploma als hét teken van het bereikte niveau qua opleiding? Ik ken mensen die zelfs met een VMBO-t diploma het nog verrekte ver hebben geschopt in de journalistiek en van tijd tot tijd behoorlijk zinnig kunnen lullen over politiek en maatschappij. En daarbij nog buitengewoon kunnen koken ook.
    Hoogachtend,
    dr.ir.Ikke

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *