In mijn journalistieke loopbaan zijn er twee constanten waar na veertig jaar
nog nauwelijks beweging in zit. De eerste is de permanente bewoning van
recreatiewoningen, de tweede is gedoe over wietteelt.

Begin jaren zeventig was op de Veluwe, waar ik toen werkte, de kwestie van de
permanente bewoning een heet hangijzer. Dat is het nog steeds. In veertig jaar
hebben generaties lokale politici deze kwestie niet kunnen oplossen.

In diezelfde periode werd het roken van stikkies, zoals dat toen heette, door de
overheid tot probleem gebombardeerd. Vooral in het dorp waar ik werkte was
dat een dingetje. Ik weet nog dat wij bij de krant een tip kregen dat iemand
achter de jongerensoos was gesignaleerd met een joint tussen de lippen. Ik
herinner me zelfs de naam van de jongeman.

De overheid heeft sinds die ene joint in Barneveld het gedoogbeleid bedacht.
Daarmee zijn we van de drup in een stromende regen geraakt. Werden veertig
jaar geleden slechts de goede zeden in een streng gereformeerd dorp bedreigd,
nu is er in Brabant een wietoorlog aan de gang. Compleet met liquidaties en
burgemeesters die bedreigd worden.

Burgemeesters smeken om gecontroleerde wietteelt zodat criminelen de wind
uit de zeilen wordt genomen. Een VNG-commissie maakt zich er sinds deze
week hard voor. De landelijke overheid maakt nog geen bewegingen. Die
beroept zich op Europese regels, terwijl de kogels ons om de oren vliegen en
de kosten van de bestrijding van de wietteelt tot ongekende hoogte zijn
gestegen.

De criminelen anticiperen ondertussen door een industrie op te tuigen van
chemische drugs, voor het geval ze het monopolie op de wietteelt kwijt raken.
Ik denk dat het tijd wordt voor gecontroleerde wietteelt en dat het geld dat nu
wordt gebruikt om zoldertjes met tien plantjes leeg te halen wordt ingezet
voor bestrijding van die veel gevaarlijker pillenindustrie. Maar ik bang dat ik
op de dag van mijn pensionering zal schrijven: tijdens mijn loopbaan waren er
twee constanten . . . . .