(Door Marlies)

De tweede voorstelling tijdens onze kerstreis was de balletvoorstelling ‘Ein
Sommernachtstraum’. Ballet? zult u zeggen… daar zit toch niks vocaals aan?
Dan hoeft Vocalies daar toch geen aandacht aan te besteden?

Jawel, er zat wel degelijk iets vocaals aan…

Laten we voorop stellen dat ook de balletvoorstelling an sich helemaal
geweldig was. Moderne dans, (choreografie van Stephan Thoss) sterk erotisch
geladen, sterke bewegingen,  mooie kostuums, ontroerende dansers. De
muziek was een combinatie van oude muziek (Dowland. Purcell)
gecombineerd met Britten en muziek van een hedendaags componist Joby
Talbot.

Allemaal prima, goed gearrangeerd door Talbot en ook zijn eigen inbreng
kwam goed over. Ik zal nooit een hedendaags klassieke muziek-fan worden,
maar op zijn minst verdient het mijn aandacht en het was goed gedaan…

Nee, de show werd gestolen door Puck! Puck? Ja Puck, de bosgeest die in
A  Midsummernightsdream van Shakespeare van de ene scene naar de andere
dwarrelt. Deze rol werd in deze productie vervuld door countertenor Alin
Deleanu. Let wel: zanger, geen danser. Hij deed het geweldig. Wist bij te
blijven in het sterk fysieke ballet, rende en sprong zonder dat het in zijn
zingen merkbaar was, bleek een komisch talent te hebben en wist de zaal uit
zijn hand te laten eten. Ik zeg: “Puck for president!”

Het enige kleine minpuntje was misschien dat hij in sommigen stukken
begeleid werd door piano. Dat gelijkzwevende pianospel detoneert zo hevig
met het rein spelende orkest dat je vullingen er bijna van gaan springen. Maar
dat was dan ook de enige kritiek die ik had.

Gelukkig is balletpubliek wat vrijzinniger dan operapubliek en viel mijn
waarderende gejoel aan het einde van de voorstelling niet echt uit de toon.

Omdat het hem toekomt even snel de biografie van  Alin Deleanu:

Hij is dertig en stamt uit Roemenië. Als je hem op straat tegenkomt loop je ‘m
gewoon voorbij: tengere niet onknappe man-met-baard. Na twee jaar in het
operakoor van de Roemeense Nationale Opera te hebben meegezongen
debuteerde hij op zijn twintigste in Donizetti’L’Elisir d’Amore als Belcore  en
in Bizet’s Carmen als Danacairo.

Hij studeerde kort in Salamanca (Spanje) en begon in 2005 in Berlijn te
studeren.  In Duitsland debuteerde hij in 2009. 2010 was een belangrijk jaar:
hij besloot zich voortaan als countertenor te presenteren. Dat betekent nogal
wat voor je carrière. Je sluit de toegang tot een aantal rollen af en opent die
naar andere, maar de spoeling als countertenor is een stuk dunner en goed
counter-zingen vereist een ijzeren techniek. Gelukkig voor ons dat hij het
gedaan heeft.

Als je daarbij ook nog ‘dansant’ kunt zijn en je zo goed bij een ander genre
kunt aansluiten verdien je een succesvolle carrière! En die heeft hij.

In het filmpje een trailer van de voorstelling, u kunt zien wat ik bedoel met de
term: ‘sterke bewegingen’ en u ziet Alin af en toe op de achtergrond langs
schuiven. Jammer genoeg is hij niet te horen…