Toen ik in 1988 van de krant overstapte naar de publieke regionale
omroep zei een collega: moet je niet doen. Die zijn afhankelijk van
de politiek. Elke vijf jaar wordt beslist of ze opnieuw geld krijgen.
Je gaat een onzekere toekomst tegemoet.

Na 28 jaar werk ik nog steeds bij die regionale omroep.  Verder heeft
mijn toenmalige collega gelijk gekregen. Vanaf de eerste dag dat ik voet
in de studio in Eindhoven zette bleek ik een onzekere toekomst
tegemoet te gaan.

De ene na de andere staatssecretaris besloot in die kleine drie
decennia dat het anders moest met de publieke omroep. Vooral met
de landelijke en in het kielzog ook met de regionalen.

Van Hedy D’Ancona tot Sander Dekker. Allemaal kwamen ze met
plannetjes en bezuinigingen. Allemaal beten ze hun tanden stuk op
het machtige bolwerk van omroepverenigingen. Verenigingen die
die blijven terwijl politieke partijen gaan en komen.

Dekker heeft ons behoorlijk aan het schrikken gemaakt met een
aangekondigde bezuiniging. Nu zijn Mediawet in de Eerste Kamer
door de mangel is gehaald (met dank aan onze grote broers in
Hilversum) zijn de bezuinigingen gehalveerd en uitgesteld.
Veel meer dan wat extra lucht zal het niet geven, want de politiek
zal altijd blijven proberen de publieke omroep aan te pakken.

Inmiddels leven we in een beeldcultuur en politici zijn voor de
beeldvorming geheel  afhankelijk geworden van televisie en internet.
Daar maken de omroepverenigingen voor een belangrijk deel de dienst uit.
Daarom zullen politici nooit echt de bezem door de kast van de publieke
omroep durven halen. En zo houden we elkaar waarschijnlijk nog jaren in
gijzeling.