Ik stond bij de benzinepomp. Nou ja, eigenlijk moet zeggen het tankstation.
Vroeger had je in het dorp één benzinepomp voor alle tien de auto’s die de
gezamenlijke notabelen rijk waren. Nu heb je tankstations waar je uit
verschillende soorten brandstof kunt kiezen alsmede rook- en zoetwaren.
Terwijl ik de Euro 95 in de tank van de auto liet stromen stapte er een man uit
een enorme tankwagen die het tankstation kwam bevoorraden. Zijn
bedrijfskleding was voornamelijk reflecterend oranje, want mensen die met
brandbare stoffen werken dienen gezien te worden. Denk ik.

Hij liep naar een putje en lichtte het deksel. Vervolgens stak hij daar een
meterslange peilstok in. Die trok hij weer omhoog waarna hij  monsterde hoe
hoog het oliepeil was van de tank waarin hij zijn peilstok had gestoken.
Vervolgens veegde hij met een ook al oranje lap de olie van de stok waarna hij
de put sloot.

Hoe vaak heb ik vroeger niet dezelfde handeling verricht, maar dan in het
klein. In mijn jonge jaren moesten wij voortdurend de olie peilen van onze
oude afgejakkerde auto’s. Het was ook meteen de enige technische handeling
die ik beheerste, want een auto is voor mij net zo raadselachtig als een zwart
gat in het heelal. Ik vond het wel altijd heel stoer als ik de motorklep had
geopend en gebogen over de motor stond. Alsof ik er wel degelijk verstand van
had.

De olieman liep terug naar zijn tankauto en opende een grote zijklep. Wat er
daarna gebeurde weet ik niet want ik moest binnen afrekenen en daarna reed
ik weg want ik ben niet het type dat iemand op de vingers gaat kijken die
dingen doet die mijn pet te boven gaan.

Het beeld van die man die de peilstok in de diepte stak bleef me wel bij. Ik
denk dat het komt omdat in een tijd van digitalisering, nanotechniek en weet
ik veel, het mij verbaasde dat er een man is die nog gewoon een peilstok heeft
waar hij op afleest hoeveel olie er nog in een tank zit. Zo’n peilstok waarmee ik
mijn jonge jaren net deed of ik verstand van auto’s had.