Langzaam maar zeker dringt het tot Nederland door dat wij een enorm probleem hebben. De Raad van State
heeft de stikstofwetgeving (PAS) van de overheid in de prullenbak gegooid. Die regeling beschermt onze
natuur te weinig, vindt het allerhoogste rechtscollege van ons land. 3-0 voor de natuur.

Het gevolg is dat ons land op slot zit. Boerenbedrijven en andere bedrijven die in de buurt van natuurgebieden
liggen kunnen niet meer uitbreiden. In ons land is de afstand tot een natuurgebied nooit ver. Er kunnen geen
huizen meer gebouwd worden. Er kunnen geen wegen meer aangelegd worden.

Ik hoorde vorige week in de wandelgangen van het provinciehuis dat ambtenaren die belast zijn met het
verlenen van vergunningen momenteel zitten te duimendraaien. Het wachten is op een list vanuit Den Haag.

De vorige list bestond eruit dat iedereen die iets wilde dat tot meer stikstofuitstoot leidde vergunning
kreeg en die uitstoot pas later hoefde te compenseren. Daar trapte de Raad van State dus niet in. Boter
bij de vis zeiden de hooggeleerde dames en heren van de raad.

Eén van de mensen die altijd heeft gewaarschuwd dat het wel eens mis zou kunnen gaan met die
zogenoemde PAS-regeling was Johan van den Hout. Hij nam vorige week afscheid als gedeputeerde van
Noord-Brabant. Toen schreef ik hier dat hij in zijn laatste speech zei dat zijn opvolgers de borst konden
natmaken. Dat had daar mee te maken.

Wat nu, wat nu, wat nu? Er zijn wel oplossingen voorhanden, maar die zijn afhankelijk van waar politieke
partijen voor kiezen. Dan weet je wel hoe laat het is. Eén ding vind ik dan wel geruststellend. Toen ik deze
week in NRC een verhaal las over de kwestie stond daar een foto bij van de ministers die het moeten oplossen.
Ik zag drie vrouwen, van wie twee uit Brabant.

Ik heb mijn leven lang altijd al meer opgehad met vrouwen dan met mannen. Dat komt vermoedelijk omdat
ik vooral ben opgevoed door mijn moeder, die altijd overal een oplossing voor had en die ons als een kloek
beschermde. De keerzijde van de medaille was dat zij van ons eiste dat wij onder het maaiveld bleven. We
mochten geen dingen doen waar andere mensen last van zouden kunnen hebben. Dat heeft mij gevormd,
in ieder geval heeft het mij ervan overtuigd dat je je als jongetje gedeisd moet houden en moet vertrouwen
op moeder de vrouw.

Ik zou tegen al die haantjes in de Tweede Kamer, die nu roepen wat ze niet willen, willen zeggen: laten we
collectief dat jongetje worden en vertrouwen op Cora, Carola en Kajsa.