In de NRC las ik dat er tijdens het debat met minister
Hugo de Jonge over de mondkapjesdeal weer ouderwets
de “geur van wilde beesten hing”.  De bloeddorstige roedel
mocht zich weer rond de interruptiemicrofoons verdringen
om naar de prooi te happen.

Doorgaans overleeft een prooi een aanval van een groep wilde
beesten niet. De Jonge verliet het strijdtoneel met
een paar schrammen. 

Dat was voorspelbaar. De kans dat de oppositie een motie
van wantrouwen zou steunen was vooraf al te verwaarlozen.
Wat was dan het nut van uren met z’n allen wilde beesten
uithangen? Stoom afblazen? Iemand dwingen twintig keer sorry
zeggen? Dat kan toch ook via Twitter. Dat scheelt een
hoop tijd die beter had kunnen worden gebruikt aan plannen
om vluchtelingen op te vangen.

Het was heel goed dat de Volkskrant de appjes tussen
De Jonge en Sywert van Lienden onthulde. Goede
onderzoeksjournalistiek is van groot belang. Dankzij
het werk van de journalisten hebben we een inkijkje gekregen
dat ons anders misschien was onthouden. We lazen hoe
De Jonge de waarheid met een korreltje zout neemt.

Je hoopt dat zo’n debat in het belangrijkste politieke orgaan
van ons land daar iets aan toevoegt.  Maar aan het eind
waren we geen stap verder dan aan het begin. Nou ja, we
wisten dat sommige politici het heerlijk vonden dat er
weer een geur van wilde beesten hing. Zelf moest ik na
afloop meer denken aan gedomesticeerde kuddedieren
waarvan de horens waren afgezaagd.

De huidige generatie politici loopt volgens mij op z’n laatste benen.
En het zullen niet de onderzoeksjournalisten zijn die
het laatste duwtje geven maar de politici zelf die zichzelf zo
nutteloos maken dat niemand meer de moeite neemt om
te gaan stemmen.