Vocalies: Un ballo in maschera 29 juli 2019

(door Marlies)

Had ik vandaag een stukkie willen schrijven over de beroemde tweeluik waarmee de Nationale Opera
haar seizoen gaat openen: Pagliacci en Cavalleria Rusticana, dat houdt u tegoed: de première is op
5 september (mooie poster trouwens DNO!).

Zaterdagavond waren we door twee korte (maar geweldige!) series heen. “Zullen we tussendoor een
opera kijken?”, vroeg  echtgenoot, “ik heb een geweldige app van The Met, jij mag kiezen…”
(da’s nou echte liefde he… dat u dat even weet).

Ik raapte mezelf op van de chaise longue waar ik van verbazing vanaf gevallen was en koos:
Giuseppe Verdi’s ‘Un ballo in maschera’. Met kerst ga ik daar met gasten van Musico naar toe en ik
heb de opera nog nooit live gezien. Er waren zelfs meerdere ‘Ballo’s’ mogelijk, maar die laatste keus was
niet moeilijk: ik koos zonder aarzelen voor de versie uit 2012 met Dmitri Hvorostovky. Hem horen
zou emoties te weeg brengen, hij stierf eind 2017 veel te jong en ik kan hem niet horen zingen zonder
dat de tranen me in de ogen springen, maar ach, ik ben nou eenmaal een dweil en waarom zou ik da
t feit uit de weg gaan. Van de tranen die je niet huilt heb je tenslotte veel meer last.

‘Un ballo’ werd het en we hadden een geweldige avond. Toegegeven, je kijkt en ervaart anders als je
thuis met een haakwerkje op de bank zit en naar de film kijkt en niet in de zaal zit met nog een paar
duizend anderen en ‘voor de echies’ beleeft, maar een beleving was het.

Door het uitstekende camerawerk zit je heel dicht op de zangers en krijg je details mee, die vanuit de
zaal nauwelijks waarneembaar zijn. Heel af en toe is er door de groothoekwerking van de camera een
wat raar toneelbeeld en lijkt een solist ineens heel ver weg te staan, maar dat gebeurt maar zelden.
En je kunt tussendoor even iets tegen elkaar zeggen over wat er zich afspeelt of elkaar erop wijzen dat
er nou een hele mooi noot aankomt…

We smulden. Voor mij droeg ‘Dima’ de voorstelling. De tenor, die uitstekend zong en het verdient hier
ook genoemd te worden: Marcelo Alvarez, vond ik niet zo’n acteur. Geweldige Oscar, hele mooie Amalia
en uitstekend bezette kleinere rollen: The MET zorgt dat het allemaal tot in de puntjes verzorgd is.
Een regie met een visie, die nergens stoorde (of het moet de speelgoed-sigaret geweest zijn die Oscar
en Ulrica aanstellerig moesten ‘roken’; ik kan niet bedenken waar dát nou naar verwees)  en die ‘klopte’.

De plot is wat lastig. Kort komt het erop neer dat koning Gustavo (van Zweden, maar in het Italiaans
krijgt-ie ineens een zuidelijke fling…) aan het eind vermoord wordt door zijn beste vriend, omdat beide
mannen van dezelfde vrouw houden. Er waren al een paar vijanden van Gustavo die een plot tegen
hem beraamden en die maken handig gebruik van de jalousie van Renato. Er zijn wat vermommingen
die wat gekunsteld overkomen, maar jongens, het is nou eenmaal opera.

Ik vond ‘Eri tu’, een van de mooiste bariton-aria’s ooit geschreven in de zetting van 2012, gezongen
door Dima Hvorostovsky, en ja ik weet het, het gaat de laatste weken vaker over hem in de contreie
van deze website, maar je kan maar een excuus hebben om prachtige opera te laten horen.

Zie het filmpje, heel veel beter wordt het niet… nooit… Zo zingt een man die zich verraden voelt door
zijn allerbeste vriend… die alle techniek meester is en van geen noot bang is, ook niet van de lage
en de hoge…

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *