Een van de moeilijkste dingen is luisteren. Het is lastig om je volle aandacht
op iemand te richten zonder zelf steeds het woord te willen nemen. Iedereen
wil altijd vooral z’n eigen ervaringen vertellen: och, dat heeft ons oma ook
meegemaakt . . . .

Voor een journalist is luisteren de belangrijkste competentie. Luisteren naar
wat mensen echt zeggen en daar dan het nieuws uit halen. Dat is moeilijk
weet ik uit ervaring. Het wordt nog moeilijker nu verslaggevers steeds meer
platforms moeten bedienen en hun mind meer op zenden staat dan op
ontvangen.

Aan de rechterzijde van het politieke spectrum staan de laatste weken steeds
meer partijen op die één ding gemeen hebben: ze gaan luisteren naar de
mensen.

Dat is mooi, maar niets nieuws. Politieke partijen luisteren altijd naar mensen.
Wel is het zo dat de oude politiek vooral luistert naar de achterban. De VVD
luistert naar ondernemers, de Christenunie en de SGP luisteren naar het
christelijke smaldeel in ons land. GroenLinks luistert naar de wereldverbeteraars,
Geert Wilders luistert naar de roeptoeters op de social media. De PvdA luistert
vooral naar zichzelf.

De nieuwe partijen gaan schijnbaar naar iedereen luisteren. Dat is een mooi
streven. Er komt wel een moment dat ze al die meningen moeten kanaliseren tot
iets dat klinkt als een partijprogramma. Dan komt het probleem, want hoe maak
je een programma met voor elk wat wils?

Hoe knoop je bijvoorbeeld Bloemendaal en Oost-Groningen aan elkaar?

Ik ben bang dat al die nieuwe partijen uiteindelijk toch partij zullen moeten kiezen
om überhaupt stemmen te krijgen, want een programma waarmee je rijk, arm, links,
rechts, oud en jong aan je bindt lijkt mij toch iets te veel gevraagd.

Dus uiteindelijk zal blijken dat al dat nieuw rechts toch maar naar één groep heeft
geluisterd. Dat is niet erg, wat dat is corebusiness van alle politieke partijen. Maar
roep dan niet dat je naar “de mensen” gaat luisteren want dan weet je één ding zeker:
na de verkiezingen is de helft van je kiezers teleurgesteld.