Ik ben een boekenlezer, altijd geweest. Als kind was ik vaak te vinden in de oude bibliotheek
van Tiel. Later wilde ik boeken hebben en kocht ik ze. Toen wij vorig jaar een ander huis
zochten had ik me neergelegd bij de gedachte dat een deel van onze (mijn vrouw is ook een lezer)
boekencollectie naar de Vincentiusvereniging zou gaan.

Gelukkig vonden we een huis met een enorme kamer, we konden zelfs een extra boekenkast
op maat laten maken.

Ik vul die kast niet meer, want ik lees alleen nog maar e-boeken. Ik ben eigenlijk volledig
gedigitaliseerd.  Ik vind het prettig lezen op een iPad. Ik kan de letters groter maken (fijn als je
ouder wordt) en ik kan heel veel boeken tegelijk meenemen op vakantie.

Lezen, zegen verstokte lezers, is fijn want je kunt zelf de beelden invullen. Daar ben ik het mee
eens, maar ik ben aan het zondigen geslagen tegen die regel.

Het begon met het boek “Aquarium” van David Vann. De hoofdpersoon, het meisje dat het
verhaal vertelt, loopt vaak dezelfde weg van haar huis naar het zeeaquarium waar zij een speciale
band met de vissen heeft. Die tocht wordt redelijk gedetailleerd beschreven.

Opeens dacht ik: zouden die straten en wegen waarover ze loopt of met haar moeder rijdt echt
bestaan? Ik wist wel dat Vann dat niet had verzonnen, maar opeens had ik toch behoefte aan een
overzichtskaart. En foto’s van het Aquarium. Ik ben op Google Maps gaan zoeken. De
beschrijvingen klopten feilloos.

Vorige week las ik “Nora” van  Colm Tóibín. Dat speelt zich af in het zuidoosten van Ierland.
Opnieuw kreeg ik de onbedwingbare neiging om Google Maps aan te klikken. Die app zit op dezelfde
iPad, makkelijk zat.

Zo ontdekte ik hoe al die plaatsjes die worden beschreven ten opzichte van elkaar liggen. Dat vond ik
wel een verrijking van mijn leesplezier.

Ik heb er over nagedacht en ik vind dat het verantwoord is. Kijk, als je “Het tumult van de tijd” van
Julian Barnes leest weet je ook hoe hoofdpersoon Sjostakovitsj er uit zag.

Tenslotte kun je bij fictie altijd nog zelf de beelden van de hoofdpersonen maken. Digitalisering
is mooi maar één van de belangrijkste geneugten van lezen – zelf beelden maken – is net iets mooier.