(Door Ab Klaassens)

Vanuit mijn vakantieadres in Cadzand zie ik waar de Westerschelde verdwijnt
in de Noordzee.

Ik sta meestal vroeg op omdat ik graag zie wat er allemaal gebeurt als het licht
nog brak is.

Elke ochtend verschijnt aan het begin van het duinpad een grote zwarte hond
zonder begeleiding. Hij snuffelt aan elk paaltje en struikje waar collega’s
eerder een boodschap hebben achtergelaten, secuur als een oude
kantoorbediende die de post doorneemt.

Overal zet hij zijn eigen stempel in zuinige druppels, want het pad is lang en
velen zijn hem voor geweest.

Elke ochtend loopt het beest uit mijn beeld bij een bocht  of kuil in het pad.
Overdag als ik door het dorp loop zoek ik naar mijn eenzame strijder. Maar
alle zwarte honden die ik zie hangen sullig in een tuigje.