Soms denken mensen dat ik vind dat in mijn vak vroeger alles beter
was. Niet omdat ik dat zeg maar omdat ik wel eens anekdotes vertel
die door slechte toehoorders worden uitgelegd als het verheerlijken
van het verleden.

Wat niet beter was, was de soms ronduit hautaine houding van
belerende journalisten. Wij waren voorbestemd het volk te verheffen,
vonden we. Niet voor niks werden we jaren geleden onze bunkers
uitgejaagd om eerst maar eens naar het volk te gaan luisteren.
Persoonlijk vind ik dat we doorslaan op de momenten dat het volume
van de schreeuwers belangrijker wordt geacht dan wat er uit de
kelen komt.

Vroeger moest je bloedobjectief zijn. Er mocht geen zweem van eigen
mening doorklinken in wat je schreef of wat je zei. Nu beginnen
sommige koppen boven artikelen met: Hartverscheurend! De jonge
journalist is terug bij af.  Hij of zij bepaalt nu zelfs welke gevoelens
het volk moet hebben. Dat durfden wij niet.

Sportcommentatoren die bij het verslaan van een wedstrijd  over
“ons” of “wij” spraken werden door het politiek correct denkende deel
van de linkse journalistieke kerk verguisd. Niks wij, een sportcommentator
diende afstand te houden. De grootste criticasters waren overigens
te vinden op redacties die hun kolommen gebruikten om linkse of
rechtse politici in het zadel te houden.

Nu hebben we Hans van Zetten, turncommentator. Hij is zo enthousiast
dat hij meer klinkt als een uiterst deskundige supporter dan als een
verslaggever in de zuiverste zin van het woord. Het opvallende is dat alle
media nu verhalen over hem schrijven. Hij is de curiositeit. Ik vind het
bijzonder dat  journalisten schrijven over een collega die
enthousiast zijn werk doet. Dat gebeurde vroeger alleen als de
lijst met maatschappelijk relevante onderwerpen uitgeput was. Eigenlijk
was het vroeger veel saaier.