Toen ik in 1988 bij Omroep Brabant kwam werken hadden wij
een hoofdredacteur die zei: “Jan, het is belangrijk dat je gezond je
pensioen haalt”.  Ik was begin dertig en hij – schat ik – begin
veertig. Ik vond het een rare opmerking die niet echt getuigde
van veel arbeidsvreugde.

Inmiddels is zijn missie al lang geleden geslaagd. Sinds kort
ben ik ook met pensioen, maar de gedachte dat dat ook mijn
missie had moeten zijn heb ik nooit gehad.

Sinds deze week moet ik weer aan die hoofdredacteur
denken. Vrijdagmorgen kreeg ik een mailtje van iemand die
meldde dat een oud-collega was overleden. Hij had zijn pensioen
net niet gehaald. Die collega, Gabriël van Neerven, heeft een
aantal jaren bij de omroep gewerkt. We woonden indertijd
allebei in Helmond en dronken wel eens een biertje bij mij thuis.
Vrienden zijn we niet geworden. Hij was een bevlogen journalist,
maar ook een einzelgänger.

Vrijdagavond zag ik via Twitter een bericht dat journalist Robin
Bruinsma was overleden. Hij was een jaar ouder dan ik. We
hebben samen twee jaar in het Harderwijkse kantoortje van
het Veluws Dagblad gewerkt. Ook al zo’n gedreven en
inspirerende journalist. Uiteindelijk zijn we ieder een andere
weg in geslagen en hebben we nooit meer contact gehad.

In hetzelfde bericht stond dat Robin een maand na zijn veel
jongere broer John was overleden. Ik kon het bijna niet
geloven. Met John heb ik bij de Barneveldse Krant gewerkt.
Hij kwam daar als jong broekie binnen. Ik herinner me vooral
zijn flair en zijn eigenwijsheid. We hadden ooit een discussie
over de spellingswijze van pluralis majestatis. Uiteindelijk pakte
hij de Dikke van Dale en bleek dat hij ongelijk had. Maar zo zat
John niet in elkaar: “Ik heb dus nu een fout ontdekt in het
woordenboek,” zei hij.

Ook met hem heb ik nooit meer contact gehad. Pas nu heb
ik gelezen hoe hun loopbanen verder zijn gegaan. Er staan|
liefdevolle necrologieën in de krant waar ze hebben gewerkt.

Een paar maanden geleden was ik sinds bijna veertig jaar
weer eens in Harderwijk en heb ik, staand voor dat kantoortje
– dat nu vanzelfsprekend een horecazaak is – mezelf
afgevraagd hoe het toch met Robin en mijn andere collega
Wijnand Kooijmans zou zijn. (Vandaag heb ik gezien dat
Wijnand nog steeds als freelance-journalist werkt).

Ik ben bij mezelf ook nagegaan hoeveel andere collega’s
zijn overleden voor hun pensioenleeftijd. Alleen al bij de
omroep kwam ik tot twee handen vol.

Mijn eerste hoofdredacteur in Eindhoven en ik zijn
gezegende mensen, dacht ik.