(Door Ab Klaassens)

Onlangs hadden wij  – Eef en ik – een poetsdame van begin twintig. Havo met succes
doorlopen, plannen voor een universitaire studie. Het viel ons op dat zij af en toe het
schermpje van onze thermostaat bekeek. Het bleek haar te gaan om de tijdweergave.
De wijzerklokken in kamer en  keuken kon ze niet lezen. Ze was alleen gewend aan de
digitale tijdsaanduiding in cijfers.

Veel bezoekers van zonovergoten vakantielanden zijn niet in staat op de landkaarten
aan te wijzen waar ongeveer de luchtvaartbedrijven ze hebben gelost. Als ze er met eigen
vervoer heen zijn gereden hebben ze zich volledig overgeleverd aan een digitale gids die
bij niet-geprogrammeerde omstandigheden helemaal van het padje raakt.

De kaart dan maar? Hebben ze niet. En als ze hem wel hebben weten ze niet welke kant
boven hoort.

Wie voortgezet en hoger onderwijs geniet is zonder smartphone een hulpeloze stakker.
De scholen communiceren voornamelijk digitaal over roosters en andere organisatorische
kwesties en als er in de lessen iets moet worden  berekend kan ook de docent dat niet meer
zonder calculator.

Kortom: als de stroom uitvalt en de batterijtjes op zijn weten de jeugdigen van op heden
niet waar ze zijn en hoe laat het is.