(Door Ab Klaassens)

Alleen al voor slappe koffie kent het Limburgs tientallen woorden, kopte  NRC
Handelsblad zaterdag 21 januari boven een artikel over de vele Limburgse
dialecten.

De kop dekte de lading niet want het artikel ging over de vele verschillen
tussen de plaatselijke dialecten, waarmee is aangetoond dat HET Limburgs
niet bestaat, net zo min als HET Brabants en HET Gronings.

Dialecten  verdwijnen zoals klederdrachten zijn verdwenen. Wie er bij blijft,
wie het blijft spreken benadeelt de kinderen,want die beginnen op school met
een taalachterstand.

Toen Nederland  een natie werd moesten er wetten komen en onderwijs in
een gemeenschappelijke taal, waarmee de vele dialecten werden gedegradeerd
tot stukjes folklore.

Maar voor de liefhebbers daagt er licht aan de horizon: op een congres in
Koblenz hebben tegenstanders van de Europese Unie en daarom voorstanders
van een knus nationalisme gepleit voor erkenning van de oude streektalen.

Dat is andere  koek bij de klets, sjuttelewater, meerezeik, sjlappeteut,
kakkedoeles, zwadder of kieleflits, oftewel koffie zonder kloten op z’n
Limburgs.