(Door Marlies)

Op zoek naar een versie van The Little Drummerboy zag ik een filmpje op YouTube en
toen wist ik ineens wat mijn kerstwens voor u dit jaar moest zijn.

Ik ben niet zo van Kerstmis, het opgelegd pandoer dat ‘de feestdagen’ met zich mee brengt
maakt mij jaar na jaar meer wrevelig. Het gaat steeds minder om wat er met kerst
herdacht wordt en steeds meer om grote cadeaus (die ik iedereen gun, daar niet van . .) en
duur eten (en de goedkope pot kan zo heerlijk zijn, als je ‘m maar samen klaarmaakt en
opeet) en dure kleding (terwijl die zelf gebreide Ierse trui ook heel mooi kan zijn).

De laatste jaren, dit jaar voor de zevende keer, brengen mijn lief en ik Kerstmis gescheiden
door, omdat ik op pad ben met Musico en hij thuis blijft en meestal werkt. Oud en nieuw
zijn we weer samen en gedenken we ieder jaar dat het goed is dat we elkaar hebben; door
die gescheiden kerst is oud en nieuw waardevoller geworden.

Ik geloof niet in een god en nog minder in de kerk, die maakt me ook jaar na jaar meer wrevelig
(over opgelegd pandoer gesproken!), maar het is goed een moment te hebben, rond het einde
van het jaar, als het licht keert en de zon weer aan zijn opmars begint (aan onze kant van de
wereld dan, hè, aan de andere kant marcheert hij langzaam af . . .), als de dagen weer gaan lengen,
een moment waarop wij allemaal even pas op de plaats maken om te zien waar we staan in
het leven en met elkaar.

Ik vond op YouTube een ontroerend filmpje met een piep-jonge David Bowie en een oude,
sterk vermagerde Bing Crosby, opgenomen in 1977, vlak voor de dood van Bing, die de
uitzending niet meer mee heeft kunnen maken.

De heren brengen een boodschap met de combinatie van ‘The Little Drummerboy’ en
‘Peace on earth’ die onvergankelijk is. Ze zingen bovendien spatzuiver en met respect voor
elkaars melodie. Wat een vakmanschap. De dialoog vóórdat ze gaan zingen is trouwens ook
heel grappig: beiden kunnen ze elkaar relativeren en hun tongue in cheek-dialoog deed mij grinniken.

Peace on earth was er in 1977 allerminst en nu, in 2019 lijken we er verder van vandaan dan
ooit te voren.

2019 leek een tamelijk gelijkmatig jaar te worden, totdat op 22 november de telefoon ging:
mijn vader was onwel geworden. Hij overleed, zelf beslist dat hij geen zware operatie en revalidatie
meer wilde, nog geen 48 uur later in het ziekenhuis. We hadden er vrede mee dat het zo ging:
88 worden en de avond voor je omkiept nog even kegelkampioen bij de competitie voor de
ouderen worden, doe het hem maar na . . . Bovendien zong hij tot dat moment ook nog als een
jonge god, met een mooie, gladde bariton, die que timbre erg leek op het geluid van Bing,
realiseer ik me nu . . . Achteraf dendert zijn dood op onverwachte momenten nog wel effe na…

Goed, terug naar mijn boodschap voor u: Peace on earth wens ik u en de uwen. Vrede op aarde,
en in uw families en vriendenkringen. En kleine, fijne ontmoetingen, zoals die van Bing en David,
waarin je eens kunt grinniken om elkaars relativering en samen perfect unisono kunt zingen . . . dát wens ik u!