(Door Ab Klaassens)

NRC Handelsblad gebruikte donderdag 16 augustus driekwart van de
voorpagina voor een opsomming in grote letters van de Amerikaanse steden
waarin medewerkers van de rooms-katholieke kerk zich vermoedelijk hebben
vergrepen aan minderjarigen.

Ik vind het een typerend voorbeeld van de toenemende beeldcultuur in de
journalistiek.  Een feit, of op z’n minst de beschuldiging is dat de priesters zich
vrijwel overal hebben misdragen. Moet je dat illustreren met een paar
bladzijden uit een plaatsnamengids?

De Volkskrant besteedde onlangs twee pagina’s aan een reeks foto’s van dure
herenkostuums.  Die waren aangetroffen in één van de vele appartementen
van Paul Manafort, adviseur van omstreden politici, ex-campagneleider van
Donald Tromp en nu verdacht van belastingontduiking .  Zo’n fotoreeks zegt
mij niets meer dan de woorden die je nodig hebt om te vertellen dat Manafort
geen genoegen nam met een jasje voor doordeweeks en één voor de zondag.

Als je kritisch naar de TV kijkt of naar de radio luistert zie je en hoor je hoe
iedereen die er volgens de omroepredacties toe doet iemand  speelt en zelden
zichzelf. Vooral op TV wordt de keuze van de gasten in discussieprogramma’s
bepaald door hoe iemand overkomt, door het beeld. Politici en hoge pieten uit
het bedrijfsleven laten zich bij zulke gelegenheden bijstaan door PR-
medewerkers die zich vooral bekommeren over het imago – het beeld –  van
hun baasjes en bazinnen.  Wat je van die mensen ziet zijn hoogstens je eigen
veronderstellingen.