Thuis van de wedstrijd PSV-Heerenveen trof ik mijn vrouw aan de
keukentafel. Ze was terug van de operareis naar Londen. De tafel lag vol
bonnetjes en papieren, de administratie van een reisleidster. Er lag ook een
prachtige poster voor op het grote bord waarop ze haar opera trofeeën en  mijn
mooiste foto’s hangt. En er was een kadootje voor mij.

Na de begroeting begon ze meteen te vertellen. Dat is het ritueel nadat ze is
weergekeerd. We zetten ons aan de keukentafel en ze vertelt. Mijn vrouw is
een begenadigd vertelster. Zo goed dat je denkt dat er pas een uur is
verstreken terwijl de wijzers van de klok al vijf kwartier verder zijn. Het is een
familiegave van vaderszijde.

Ze vertelde over een fantastische Carmen die ze had gezien in The Royal
Opera House. Die opera werd gespeeld met op het podium  slechts één
immense trap. Er waren geen andere rekwisieten dan een touw, vertelde ze.

Terwijl ze in het programmaboekje bladerde om haar woorden met foto’s
kracht bij te zetten, greep ik de gelegenheid aan om nog eens na te denken
over die rode kaart voor Hirving Lozano. Terwijl mijn vrouw bladerde gluurde
ik op mijn smartphone om  te kijken wat de meningen over de kaart waren.

Je luistert toch wel, zei mijn vrouw. Ik kan multitasken, zei ik. Nietwaar, zei
ze. Niemand kent mij beter dan mijn vrouw.

De foto’s in het boekje verzekerden mij er van dat het een fantastische
voorstelling geweest moet zijn.

Daarna vertelde ze over het indrukwekkende concert in het Barbican Centre
met Jonas Kaufmann.  Dat is één van de beste tenoren van de wereld en mijn
vrouw was dolgelukkig dat ze hem nu eindelijk live had gezien.

Een soort Messi, dacht ik, maar dat zei ik niet hardop. Ondertussen dacht ik er
aan dat Lozano mogelijk niet mee zou doen tegen Feyenoord en dat de afstand
tussen PSV en Ajax misschien wel zou slinken.

Mijn vrouw vertelde  over de enorme drukte in Londen waar ze met een groep
ouderen haar weg moest vinden. Over de geweldige diners die ze hadden
gehad, het vriendelijke hotelpersoneel, de gezellige gasten.

Het lag voor in mijn mond te zeggen dat de scheids niet deugde en dat ik één
van de meest helse fluitconcerten ooit had gehoord. Maar ik verwachtte niet
dat dat het onderwerp zou kunnen zijn dat onze twee werelden aan elkaar kon
linken.