Zorgautootje hier, zorgautootje daar 29 december 2019

De laatste dagen ben ik elke dag begonnen met een wandeling over de heide. Het was fris,
maar het plaatje was hartverwarmend. Mooie luchten, verse rijp.

Op weg naar de heide (een wandelingetje van vijf minuten door een volkswijk) vielen me
twee dingen op. De ochtendstilte van de vakantie en het aantal auto’s met wijkzusters. Die
auto’s  reden heen en weer van hulpbehoevende naar hulpbehoevende. Op de portieren
stonden de fantasierijke namen van al die zorgclubjes.

Al wandelend over de heide gingen mijn gedachten met mij op de loop. Af en toe lees ik in
de krant een verhaal over onze bestelwoede die leidt tot op- en neer gecross van bestelautootjes,
die dan weer opstoppingen veroorzaken in de smalle straten.

Maar, vroeg ik mij af, hoeveel zorgautootjes zouden er dagelijks door Nederland rijden?
Hoeveel tijd zouden al die zorgverleners in de auto zitten en dat dan afgezet tegen het aantal
uren dat er werkelijk zorg wordt verleend? Hoeveel zouden al die auto’s uitstoten en wat zou
dat voor effect hebben op het stikstofprobleem? Wat zou de invloed van al die autootjes zijn
op het verkeersinfarct in mijn stad? Hoeveel zouden de Shell’s van deze wereld en de
autoverkopers er aan verdienen?

Het zijn gedachten waar je niks aan hebt. Nederland heeft ervoor gekozen dat ouderen zo
lang mogelijk thuis moeten kunnen wonen alwaar dan drie keer per dag een autootje voor
komt rijden.

En omdat je helemaal niks aan dat soort gedachten hebt, ben ik me maar weer gaan
concentreren op de vogels in het bos. Roodborstjes, koolmezen (er schijnt een invasie van
koolmezen uit het noorden te zijn), staartmezen, spechten, buizerds, goudhaantjes en voor
het eerst een kleine bonte specht.

Ik begon in mezelf te tellen hoeveel soorten ik de afgelopen jaren in het bos achter ons huis
heb gezien. Ik kwam gemakkelijk aan twintig (dat is weinig, maar het is nou eenmaal niet
zo’n vogelrijk gebied). Dat tellen leidde af van mijn gedachten over aantallen kilometers
van zorgautootjes.

  1. Arnoud (reply)

    1 januari 2020 at 00:02

    Ik vrees dat in die autootjes geen hoogopgeleide wijkzusters zitten. Die zijn te duur. Dat geld geven ze liever uit aan die autootjes.

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Snelheidsbeheersing 11 maart 2016

(Door Ab Klaassens)

Volgens allerlei techneuten is het mogelijk om de snelheid van auto’s te laten
regelen door de overheid, buiten de wil van de autobestuurders. Die auto’s
moeten dan wel zijn voorzien van apparaatjes die gehoorzaam de
aanwijzingen van de overheid volgen.

Ik verheug mij nu al op de discussie die zal ontstaan als een regering de euvele
moed krijgt om de inbouw van zulke apparatuur verplicht te stellen. Ik ben
helemaal voor, maar ik vrees dat Melanie Schulz, onze huidige minister van
verkeer al haar 130 km/u-borden liever opvreet dan in te stemmen met zo’n
ingreep in het leven van haar supporters die het sportieve pookje nog meer
beminnen dan hun eigen genotsorganen.

Het systeem roept trouwens wel vervelende visioenen. Stel je voor dat de man
of vrouw die het gecontroleerd rijden moet sturen thuis een fanatiek
liefhebber is van modeltreintjes. Als hij of zij deze  hobby implementeert in de
dagelijkse werkzaamheden kun je  nog wat beleven.

Voor zo’n aantasting van de persoonlijke vrijheid  heb je trouwens meer nodig
dan een Nederlandse regering, al bestaat die uit een coalitie van Groen Links
en de Partij voor de Dieren met ruime steun van het parlement.

Nee, dat moet worden geregeld op Europees niveau. Dan praten we al over
jaren waarvoor nog lang geen kalenders en agenda’s worden  gedrukt, dus
trap het gaspedaal nog maar even onbekommerd in tot aan de plank.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *