De donkerpaarse krokodil van Meierijstad
Er kwam oude, broze dame de studio van Omroep Meierij binnen schuifelen.
In haar hand had ze een briefje met haar naam en adres er op. Ze wilde een
groene groente-emmer. Die had ik niet.
Het bleek dat ze in een ander deel van het sociaal cultureel centrum moest zijn,
het deel waar de gemeente Meierijstad een dependance heeft. “Daar kom ik net
vandaan”, zei de vrouw. “Die man zei dat ik hier moest zijn”. Er bleken behalve
de algemene infobalie in de krochten van het gebouw nog een paar gemeentelijke
loketten die ik nog niet had gezien.
Een collega van mij nam de dame aan de arm en stapte met haar naar die loketten.
Die werden bemand door drie ambtenaren, verder was er in die ruimte niemand.
Mijn collega stapte op het dichtstbijzijnde loket af.
“Heeft u een nummertje”, was het eerste wat de ambtenaar vroeg.
Mijn collega keek om zich heen in de lege ruimte .
“Waarom moet ik nummertje”, vroeg ze.
“Zonder nummertje kunnen we u niet helpen”, zei de ambtenaar.
“We willen alleen maar een aanvraag indienen voor een groene afvalcontainer”,
zei mijn collega.
“Moet u aan de infobalie zijn”, zei de ambtenaar.
De twee vrouwen liepen de grote hal door naar de algemene infobalie.
“Ik wil graag een groene afvalemmer”, zei de mevrouw opnieuw tegen de man
van infobalie.
“Wij hebben geen emmers”, zei hij. Hij zei nog net niet: dat heb ik u vijf minuten
geleden ook al verteld.
Bij mijn collega viel een kwartje. “Mevrouw bedoelt een groene kliko”.
“Aha”, zei de ambtenaar, “dat kan wel, moet ik uw naam en adres invullen.”
De oude dame schoof het briefje onder zijn neus. De ambtenaar pakte een formulier.
Mijn collega bleef voor de zekerheid in de buurt.
“U kunt wel gaan hoor”, zei de ambtenaar,” dit kan ik wel alleen”.
Irene
14 februari 2019 at 20:49
Pff, het lijkt wel de Sovjet-Unie daar.