(Door Marlies)
“Aanstaande donderdag komt La Bohème naar Eindhoven” zo opende mijn (wandel)vriendin
onze begroeting aan het begin van een trainingstochtje. Die jongens van opera Zuid doen
het toch nog maar steeds: tegen alle bezuinigingsmonsters in flikken ze het toch minstens
één keer per seizoen om een mooie productie neer te zetten, desnoods met behulp van goeie
amateurs en met kunst en vliegwerk.
Met deze Bohème hoeven ze niet heel veel kunst en vliegwerk te doen… de enscenering is
tamelijk simpel: er zit één grote koorscène in als de twee stellen die de hoofdrollen zingen
op een soort kermis in Parijs zijn, maar verder is er met ouwe planken en doeken een hoop te
doen: de vier leven in Bohemien Parijs…
Effe ultrakort het verhaaltje? Deels ontleend aan de website van Opera Zuid, ik zeg het er
eerlijk bij. Dichter Rodolfo, schilder Marcello, filosoof Colline en musicus Schaunard leiden
een bohemienbestaan (dus). Ze wonen ergens op zolder en zijn vaak in hun stamkroeg, om
het beetje geld dat ze verdienen (of charmant achterover drukken…) uit te geven.
Rodolfo ontmoet zijn buurmeisje Mimì: liefde op het eerste gezicht (dat levert trouwens
meteen de twee mooiste aria’s uit de opera op, achter elkaar: Che gelida manina (de ‘kouwe
handjes-aria’ en ‘Mi chiamano Mimì’). Ze is ongeneeslijk ziek en Rodolfo kan de zorg die ze
nodig heeft niet betalen. Hij verbreekt de verbinding; hij vindt dat Mimì een rijke man nodig
heeft, die haar behoeften wél kan betalen. De sufferd, echt een mannenoplossing. Hij kan
niet zonder haar en wordt diep-ongelukkig. Ook de hartstochtelijke verhouding van schilder
Marcello en zijn Musetta strandt; die is niet bestand tegen haar geflirt en zijn jaloezie. Een
paar maanden nadat beide stellen uit elkaar zijn gegaan, brengt Musetta de doodzieke Mimì
naar de zolderkamer. Omringd door haar vrienden, sterft ze, bijna ongemerkt.
De slotscène is van een hartverscheurendheid die zijn weerga niet kent. Als het goed gedaan
wordt hou ik het niet droog, maar u kent me intussen misschien een beetje, ik ben een
sentimentele dweil als het om opera gaat. Mimi glijdt eigenlijk midden in een maat weg.
Buitengewoon knap gecomponeerd van Puccini… en buitengewoon moeilijk voor de sopraan,
want ze moet bijna geruisloos zingen en toch door het orkest heen prikken. Er zijn er die het
kunnen… Rodolfo heeft van het verscheiden niks gemerkt en wordt er pas op geattendeerd
als de vrienden onrustig heen en weer beginnen te lopen. Hij valt snikkend aan het bed en
zingt voor het laatst twee keer haar naam.
Er is een filmpje met Renata Scotto en een pianist waarin ze uitlegt hoe dat gaat met die
laatste noten van Mimì. Dat mag u zelf opzoeken op YouTube. Scotto raakt er nog door
ontroerd, iets wat ze zich in de opera niet kon veroorloven. Je kunt niet subtiel doseren
als je overmand bent door emoties.
Ik laad mijn lievelingsfilmpje op van La Bohème: de slotscène uit de gelijknamige film
met Anna Netrebko en Rolando Villazon.
Veel plezier donderdag, want u gaat er natuurlijk naar toe!
https://youtube.com/watch?v=LGXAAEqKiBs
Sante
27 mei 2016 at 08:58
Ik heb hier verder geen opmerkingen bij. Ik wil ineens weer dat ik nog durf te fietsen.
Harry Perton
27 mei 2016 at 11:55
Zoals altijd: er moeten eerst dooien vallen.
Ximaar
27 mei 2016 at 13:39
Het is een behoorlijk complex gedoe. Vanwege mijn vrijwilligerswerk voor de regionale fietsersbond probeer ik ook te bekijken en te bedenken wat je hier aan kunt doen. Het begint al met het bellen. Sommigen doen het met een mobieltje aan het oor, maar je ziet steeds vaker mensen in het luchtledige praten. Mobieltje is nergens te bekennen, de dames en heren hebben een oortje in met halverwege het snoertje de microfoon. Dus handsfree. Dat geldt ook voor de professionele moslima die de mobiel in de hoofddoek gekneld tegen het hoofd houden. Het echte probleem zit eerder in de Whatsappers, Twitteraars en Facebookers of mensen die voor navigatie op een schermpje kijken. Dat kan ook te voet of in de auto en in al die gevallen is er weinig zicht op de weg. Ik zie hier vooral besteldiensten rondrijden met een tablet op de bijrijderstoel. Ze lezen daar waarschijnlijk de opdrachte via whatsapp of dergelijke. Een agent in een auto kan dat moeilijk bekijken, behalve dat zo’n chauffeur de hele tijd extreem rechts naar beneden kijkt. En dat doen ze doodleuk op drukke en linke kruisingen. Maar ja het is wel handsfree. Soms zie ik automobilisten de auto aan de kant zetten, omdat ze gebeld worden. Klinkt positief, maar is dat minder als je bedenkt dat een deel zomaar de auto op een stoep zet of op een fietsstrook stopt. Het is niet voor niets dat stoppen of parkeren op een fietsstrook verboden is. De fietsers moeten er dan om heen over de rijbaan en dat levert snel gevaarlijkere situaties op dan handson bellen. Statistisch gezien doen fietsers onder de 60 het met het jaar beter. Per jaar zijn er 5% minder fietsdoden onder de 60 en die trend is al 15 jaar gaande. Daar is ook geen verandering in gekomen toen het gebruik van de GSM t/m de Smartfoon toenam. Er is wel een stijging onder de 60plus fietsers, simpelweg omdat die meer en harder zijn gaan fietsen en brosser zijn. Maar dat zijn juist de mensen die minder met zo’n speeltje in de weer zijn. Die hebben alleen een mobieltje mee voor nood en die zit in een stuurtasje. En als die gaat, dan is het belangrijk en moet alles er voor wijken en zoeken ze zich een slag in de rondte zonder eerst even de fiets aan de kant te zetten, want daar is natuurlijk geen tijd voor. 😉
Handhaving is overigens niet zo moeilijk. Gewoon de verzekeraar de laatste 10 minuten van het mobielgebruik verstrekken en als daar uit vast te stellen is dat er tot het ongeval actief op een schermpje werd gewreven, dan vervalt de verzekering.
Laurent
28 mei 2016 at 17:00
“…en je wilt als eerbiedwaardige man niet viral
gaan op Instagram terwijl je op het asfalt sterft in een kluwen van
pubermeisje en fiets.” hahahaha
Laurent
28 mei 2016 at 17:00
Ik loop tegenwoordig naar mijn werk 🙂